"Nikt nie wyjdzie stąd żywy"

               Some are Born to sweet delight,

            Some are Born to Endless Night.

            (WILLIAM BLAKE) 

                Trochę melancholii i czułości...

             Burza...Kim był ten wyjątkowy

             Poeta, którego tak źle wspominają

             koledzy z zespołu?  Czy rozumieli

             go?  Kim byliby bez niego?  Po jego

             śmierci chcieli grać z Iggy Popem,

             ale ten się nie zgodził. Choć 

             stworzyli z Jimem piękne i niemożliwe 

             do podrobienia brzmienia,

             ich płyty bez jego niespokojnego

             ducha są marne. Jest oczywiste,

             że powinni zmienić nazwę zespołu

             a jednak tego nie zrobili. Chcieli

             być zawodowymi muzykami i

             teatr Morrisona, jego przykry

             nałóg, narcyzm i skłonność do destrukcji

             były dla nich czymś niezrozumiałym. 

             ...Bardzo lubię nie tylko wszystkie

            ich płyty studyjne, najmniej oczywiście

            "Soft Parade" (mimo znakomitego 

            tytułowego utworu), a najbardziej

            "Strange Days." "Jedynka" była

            mocniejsza w brzmieniu, ale The Doors

            mieli zbyt mało czasu w studio, by

            wypracować brzmienie, które jest 

            na tej drugiej płycie. Fenomenem są

            oczywiście ich długie, wielkie utwory

            na tych pierwszych dwóch płytach.

            Z wielu ich koncertów, jakich słuchałem,

            ze trzy wydają mi się znakomite.  

            Dwie ostatnie płyty to już trochę

            inna stylistyka - obie zresztą świetne.

            Ostatnio bardzo ucieszyły mnie reedycje

            pierwszych dwóch płyt z wersami mono,

            które brzmią rewelacyjnie i składanka

            singli. Ale najbardziej odrestaurowanie 

            brzmienia cudownego koncertu "Live At 

            The Bowl' 68."(w 2012 r), który przedtem

            istniał tylko jako butleg. 

                 Kiedy myślę o muzyce XX wieku, zawsze

           przychodzą mi na myśl przede wszystkim

           Morrison i Hendrix, i oczywiście dwóch

           gigantów: Coltrane i Milles.  Cała reszta

           wybitnych osobowości  zjawia się później...Nie mówię oczywiście o roots 

reggae, które ma w moim sercu osobne 

miejsce...

                  

         

         

         

         

         "End of the Night" z cytatem  z wiersza               

        Blake' a to pierwszy utwór Jima, który 

        głęboko mnie poruszył.  Usłyszałem 

        go podczas "balangi" z przyjacielem

        i znajomymi, kiedy miałem ze 25 lat,  

        a więc stosunkowo późno...Po wielu

        latach poznałem osobę, która "szalała"

        za Morrisonem, choć nigdy nie była 

        na jego grobie w Paryżu.  Tak się złożyło,

        że była to najbliższa mi osoba🥀

             "Riders On the Storm" słuchaliśmy 

        zwykle tak głośno, że odgłosy burzy z

        płyty mieszały nam się z odgłosami 

        prawdziwej burzy i trudno było je

        odróżnić...

             "People Are Strange" to moja 

        ulubiona piosenka Jima. Zawsze mi

        się wydaje, że jest o mnie.