Jej olśnienie

        Rozmarzyłam się...Ale wiem, że Pan 

Imai nigdy do mnie nie napisze.  To 

dlatego, że w liście zamiast uciętego 

paluszka wysłałam mu zasuszoną żabę. 

Jakże dziecinne miał wyobrażenie o 

miłości.  

 

       Trzeba jakoś żyć dalej.  Krótko 

kwitnie kwiat wiśni, ale nadchodzi też 

pora zasuszania chryzantem.  Moim

jedynym towarzyszem w samotności 

jest teraz Neko.  Ma się całkiem dobrze,

ale nie łowi myszy. Nic sobie nie robią 

z jego obecności i wesoło harcują.  

       Życie jest bolesne a każdy dzień 

zbliża nas do chwili, w której utracimy 

wszystko, co posiadamy, nawet nasze

iluzoryczne ja.  Gdybym była damą 

dworu notowalabym zapiski  do 

poduszki, pisząc o tym, co lubię i czego

nie lubię, co sprawia mi radość, a co

zasmuca, co jest stosowne, a co nie

i chwytałabym piórkiem każda chwilę. 

Albo pisałabym smutne czterowiersze 

o przemijaniu wszystkiego.  I z każdej 

miseczki pozostawiałabym ziarenka  

ryżu dla głodnych duchów. 

      Nie wiem, kim byłam w poprzednim

wcieleniu.  Ktoś chciał mi o tym 

przypomnieć, ale nie znalazłam na to 

dość czasu.  I tak żyję wśród duchów 

i cieni. 

      Nie mam sympatii dla samic i ich

płodności, ich jaj i larw, dla śmierci ich

kochanków.  Ale rozczula mnie widok

malutkiego dziecka.  Samica świerzbowca

drąży korytarze w skórze człowieka, żeby 

złożyć jaja, komarzyca pije z niego krew,

a owsiczki uwijają się w jego wnętrzu i 

wychodzą na powierzchnię pozostawiając 

mnóstwo jajeczek.  Człowiek wzrastający 

w łonie matki żeruje na ziemi, na 

roślinach, zwierzętach, wodzie, powietrzu i

płodzi  niewinne maleństwa, które kiedyś 

umrą. I ja miałabym w tym uczestniczyć?  

      A jeśli jednak napisze, to co mu 

odpowiem?   W jego ramionach czuję 

się jak lalka o szklanych oczach.  Będzie 

patrzył na pełnię księżyca i udawał, że 

to go nie interesuje.  A rano zabije kogoś, 

kto stanie mu na drodze.  I czułość 

zamieni w okrucieństwo.  Nie chcę być 

mniszką, ale nie interesują mnie sprawy

tego świata.  Nie potrafiłabym rozprawiać 

o przypadkach żywych lub duchów. 

Miałabym o nich plotkować jak 

staruszka?  Nie wzrusza mnie łkanie 

świerszcza podczas wieczornego 

koncertu, ani zapach kwiatów wiosną. 

Kto może wiedzieć, co czeka dziecko,

które się narodzi?  Wszystko już we

mnie umarło, płomień wypalił się, 

czekam na ostateczne zagaśnięcie...Z

wdzięcznością myślę o tym głupcu, 

który mnie porzucił...