Martwa jaskółka

    

    Cyntia spała kiedy Florus wszedł do jej komnaty. 

Nie chciał jej budzić przed świtem.  Przysiadł na

stołku obok łóżka i czekał.  Miała sen.  Śniło jej

się, że syn bogini Wenus zakradł się do ogrodu

chcąc zerwać różę i pokrwawił sobie dłonie.  Róża

miała barwę krwi, a krew róży.  Słońce już wzeszło,

ale Florus zdrzemnął się.  Śniło mu się, że leży 

w kołysce i że skrada się do niego wąż.  Matka była

zajęta rozczesywaniem swych jasnych włosów i

zatopiona w lustrze niczego nie zauważyła.  

      Weszli niepostrzeżenie.  Starszy ściął mieczem 

głowę Florusa jak kwiat, a młodszy udusił dziewczynę

poduszką.   Zjawili się przed cezarem meldując 

o wykonaniu rozkazu.  Cezar pochwalił ich za

spełnienie szlachetnego obowiązku i wręczył kilka

złotych monet ze swym wizerunkiem, a kiedy 

wychodzili na dziedziniec pałacowy żołdacy 

poderżnęli im gardła.   

      Ale kiedy to się stało, udławił się pestką

od wiśni.  Krztusił się dość długo i pomyślał, że

to zły znak.  Zawezwano maga.  Ledwie skończył

bić pokłony a już wyszedł.  Powiedział tylko:

"Jak tkliwa jaskółka!"  Cezar uniósł się gniewem,

ale nie chciał popaść w spór z magicznymi mocami

i pozwolił mu odjeść, przemilczając jego bezczelność. 

Należało wezwać kogoś innego, ale nadeszła Lawinia. 

     - Malutka pestka, a mogła pozbawić mnie życia

jak najstraszliwsza trucizna.  Wezwałem maga,

ale powiedział tylko: "Jak tkliwa jaskółka!"  Nie wiesz, 

co to może znaczyć, siostro? -

    - Zgoła nic.  Wiśnia i jaskółka mało mają do siebie.-

    - Ale samo w sobie?  -

    - Nie mam pojęcia.  -

    - Rozbierz się!  Jestem ciebie spragniony... -

    - Nie mogę.  Księżyc był w nocy w pełni. - 

    - W takim razie przyślij mi Damaskiosa, zrobi co

potrzeba.  Jest najlepszą dziwką pod słońcem. -

    - Zapomniałam ci powiedzieć...W nocy ugryzł

go wąż...Skonał nad ranem. Biedny chłopiec! -

     Cezara ogarnął jakiś lęk, ale żądza był od niego

silniejsza.  

     - Zagrasz mi tak pięknie, jak on miał zagrać, na

moim flecie.  Tylko uważaj - w rozpaczy jestem 

jak zwierzę!  Musisz być tkliwa.  Przypomnij sobie

jaki los zgotował Apollon Marsjaszowi.  -

     - Ach, znam cię bracie bardzo dobrze i na pewno

nie zaryzykuję głowy.  Z ochotą spełnię to, czego

ode mnie żądasz.  Nie ma nic piękniejszego od

naszej miłości.  I to wiedz, że łzy ci nic nie pomogą. 

Ale...miałam ci tego nie mówić.  Zobacz jak zraniłam 

się w palec. Trzeba ściąć te róże i przy okazji 

ogrodnika. - 

    - Nie traćmy czasu! - 

    - Ja umieram, bracie! - 

    Cezar walczył przez chwilę z gniewem i z żądzą,

ale zauważył, że Lawinia słania się na nogach. 

Kazał jej więc zawezwać Cyntię. 

    - Nie może przyjść, wszak zabiłeś ją panie.  

I jej Florusa. - 

    - Przyprowadź mi kogokolwiek - psa, kota, 

dziką gęś, krokodyla, albo Egipcjankę.  Nie mogę 

już dłużej czekać!...I tego niewolnika Satona.

Dyszę żądzą mordu!   Utopię moją spermę we

krwi. - 

    - Zrobię, co kazałeś, Panie. - 

    Po jej wyjściu lęk imperatora jeszcze się

nasilił.  Najchętniej schowałby się pod łóżko

jak pies, którego wystraszył nagły hałas.  Nie

ulegało wątpliwości, że dzieje się coś 

nieprzewidzianego. 

    - Dlaczego jest noc? - zapytał. - Przecież

przed chwilą zaczął się dzień? - 

    - Nie dziw się, panie. Sam wydałeś niedawno

edykt, który ustanawia, że w niektóre wybrane 

przez ciebie dni po świcie ma zajść słońce.  

To jeden z tych dni.  Nawet słońce i niebo są

ci posłuszne, Cezarze.  -  odpowiedział jakiś głos 

w mroku. 

    - Cyntia, to ty? -

    - Nie, to nie ja!   - odpowiedział Duch Cyntii -

Ja już nie żyję.  Kazałeś mnie zamordować.  -

    - Być może popełniłem błąd.  Któż to wie?  

Nie masz pojęcia jaki ciężar spoczywa na tym, 

kto  dźwiga obowiązki władcy.  Zdało mi się,

jak sądzę nie bez powodu, że spiskujesz z 

Florusem.  W takich razach robię jedynie to, 

czego wymaga ode mnie rozum, racja stanu  

i nieśmiertelni bogowie. - 

    - Rozumiem to i nie mam do Ciebie żalu. 

Przyniosłam ci tylko to. - mówiąc to wręczyła

Cezarowi zawiniątko i znikła.  Była w nim martwa

jaskółka.  

    - Wcale nie dbam o śmierć!  - rzekł Cezar

i zamyślił się.