Marzycielka

Sophie Watillon to jedyna artystka, dla której napisałem utwór liryczny, przejęty jej przedwczesnym odejściem z tego świata. Grała na wioli da gamba w zespole Mistrza Savalla, a później zdążyła jeszcze nagrać dwie własne płyty dla belgijskiej wytwórni Alpha. Jordi Savall, Wieland Kuijken, Paolo Pandolfo, a ostatnio Francois Joubert-Caillet pozostawili wybitne nagrania z muzyką największego kompozytora piszącego na ten instrument, którym był Marais, późniejszy bohater filmu "Wszystkie poranki świata" (grał go Depardieu, a Savall wykonywał utwory). Muzyka ta jest bardzo melancholijna, a scena samobójstwa córki Starego Mistrza niezwykle poruszająca. (Przepraszam, że piszę tu o rzeczach oczywistych dla każdego melomana). Po Savallu trudno ją zagrać lepiej.

Ale nagranie Sophie wyróżnia się delikatnością. Nawiązując do znanej barokowej metafory dotyczącej interpretacji tej muzyki można by powiedzieć, że grała jak Anioł, podczas gdy Pandolfo grał jak Diabeł. "La Reveuse" to mój najbardziej ukochany utwór z tej płyty. W 2020 r ukazała się jej reedycja. 

Równie udane jest jej nagranie z utworami Simpsona, choć to muzyka o innym charakterze. 

Ten mój wiersz dla niej (być może chwilowo), zaginął. Ale dzisiaj przypomniałem sobie Jej interpretację i ze wzruszeniem samą Osobę...🥀