Myśli zgoła niepolityczne

        

           

          Tak góry we wrześniu ponad dwieście 

    lat temu widział Caspar David Friedrich.  

    Czuć już zbliżającą się jesień. W 

    rzeczywistości te szczyty nie są 

    podobno tak wysokie jak je przedstawia

    wyobraźnia tego metafizycznego malarza. 

            Jest już noc. W czerwcu o tej porze

    było jeszcze widno. Słyszę ryk kibiców 

    dobiegający ze stadionu Legii i pomyślałem,

    co by było, gdyby ktoś kazał im zabijać,

    oczywiście w bardziej sprzyjających 

    historycznych warunkach. Pewnie bardzo 

    wielu by nie chciało, ale część dałaby się 

    porwać entuzjazmowi.  Psycholog Hillman

    pisał nie tak przecież dawno o miłości do

    wojny i dość dokładnie wszystko 

    przeanalizował. Rozpoczyna od sceny

    z filmu wojennego. Amerykański generał, 

    postać historyczna, patrzy na 

    zmasakrowane ciała poległych żołnierzy 

    i mówi: "Jak ja to kocham!" 

           W wojnie jest też element rozrywkowy.

    Rzecznicy ukraińskiej armii mówią na 

    przykład o " fajerwerkach dla turystów 

    na Krymie", albo sobie żartują, że jakiś 

    skład amunicji czy paliwa na terenie Rosji

    sam się podpalił, bo może ktoś rzucił 

    niedopałek.  Mimo tragicznej sytuacji

    poczucie humoru ich nie opuszcza. 

    Powaga powraca natomiast w informacjach 

    o zlikwidowaniu takiego lub innego 

    kolaboranta, któremu wydawało się, że

    pod rosyjską okupacją może być 

    normalne życie. Niech to będzie przestrogą 

    dla każdego potencjalnego zdrajcy. 

    Ale poczucie humoru znów powraca,

    kiedy wywiad z kacapem przerywa

    wybuch bomby. Przed chwilą gadał,

    a teraz się sfajczyl.  Ci nasi to naprawdę 

    zuchy!  A ten, który był w czołgu tak

    pięknie się palił, że skonać ze śmiechu 

    można. Ale to przecież "orki" i "nieludzie",

    jak zapewnia Pan Podoljak. Dlaczego 

    mieliby kochać najeźdźców, którzy 

    bombardują ich domy, zabijają niewinnych

    ludzi i gwałcą kobiety. 

          Ale trochę jednak dziwi mnie uciecha z 

    jaką my, którzy na to patrzymy, czujemy 

    dość często. Albo wypowiadane przez moich

    znajomych życzenia zbombardowania

    Moskwy, bo wtedy Ruscy naprawdę by

    poczuli. A przecież każdy Rusek ( to 

    nazwa zbiorcza dla reprezentantów 

    stu narodowości zamieszkujących 

    Rosję), to zbrodniarz, bo się na 

    operację specjalną godzi, albo wręcz 

    ją popiera. No a do tego jeszcze ta

    babuszka, która uśmierciła ośmiu 

    sołdatów częstując ich zatrutym jadłem. 

    Nikt jej przecież nie nazwie wiedźmą.

    Być może nasza świadomość stała się 

    w jakiś sposób przyfrontowa, jest mocno

    przeniknięta lękiem przed rosyjskim

    imperializmem i  głębokimi urazami z 

    wielowiekowej historii, a w Ukraińcach 

    dostrzegamy te same aspiracje jakie sami

    kiedyś mieliśmy. Jest to jednak po części 

    oparte na złudzeniu, bowiem współczesna 

    wolna Ukraina dba o interesy oligarchów 

    i nieprzypadkowo jeszcze przed wojną 

    zwykli ludzie szukali zagranicą 

    możliwości wyjścia z biedy, a gruźlica i

    inne choroby, z którymi nasza będąca od

    lat w zapaści służba zdrowia dawno już 

    sobie poradziła, dziesiątkuje tam od lat

    ludzi. Ten tak bogaty w zasoby naturalne 

    "spichlerz Europy" wegetował w nędzy. 

    Demokratyczny kraj nie powinien też 

    nawiązywać do kultu zbrodniczej 

    ideologii, co obecnie w duchu solidarności 

    z Ukrainą przemilcza się. 

          Nie mam sympatii dla wojny, a

    kiedy myślę o Rosji przypomina mi

    się sala numer 6 Czechowa.  A jednak

    nie potrafię patrzeć na te wydarzenia

    oczami panów Reznikowa i Rezniczenki, 

    może dlatego, że tak się nazywają. 

    A patetyczny transparent na warszawskim

    domu "Sława gierojam Ukrainy" mimo

    woli przywodzi mi na myśl patos 

    radzieckiej propagandy z czasów drugiej

    wojny światowej. Mentalność ta sama. 

    Ukraińcy nie różnią się pod tym względem 

    zasadniczo od Rosjan. Wciąż przekonują, 

    że umierają w obronie wolnego świata

    i przelewają za nas krew. Duma narodowa

    nie zna granic. Tylko dlaczego my w to teraz

    mamy wierzyć.  

          Współczuję bardzo ofiarom wojny i

    doceniam pomoc, jakiej im się udziela. 

    Nie usprawiedliwiam przemocy i 

    okrucieństwa. Ale celem wysiłków ludzi 

    powinien być w moim przekonaniu pokój,

    a nie wojna do ostatecznego zniszczenia.

    To zwykli ludzie, a nie politycy, cierpią 

     w konsekwencji działań wojennych i 

     to im pokój przynieść ma ulgę. Niestety

     negocjacje pokojowe prowadzi się  jedynie 

     z pozycji siły, a zbyt wielu ludzi

     zarabia na wojnie, więc jego perspektywa

     oddala się...