Co ze sobą zabierzemy

        Sarkofag Ta-Miu, kota księcia Thutmose,

             syna Amenhotepa III

      

        
                Złote sandały 

   

              

           Figura bogini Tawaret (ametyst), XVIII Dynastia

          Zastanawiam się czasami, co pozostanie z okruchów naszej cywilizacji po zagładzie nuklearnej, czy nawet bez niej i co z bogactwa tego świata możemy zabrać ze sobą do grobu, i jakie myśli, wierzenia i idee.  Co nam tam może się przydać? 

       Nie pochowałem mojej Mitsuko w pięknym grobie, a sandały gdzieś leżą - nie mogę ich nosić, bo mam połamane duże palce u obu nóg. Mógłbym wprawdzie założyć skarpety. ;-)  

      A bogowie? Przyznaję, że ta Tawaret budzi moją sympatię. Tyle dobrego zresztą się o niej dowiedziałem. Jest bardzo opiekuńcza. Chroni kobiety podczas ciąży, porodu i połogu, opiekuje się niemowlętami i małymi dziećmi, jest strażniczką domu i snu, i co szczególnie ważne dla tych, którzy nie mają dzieci, albo je stracili, chroni przed złymi duchami.        Tylko po co mi ona w zaświatach? Raczej nie planuję tam mieć dzieci. Mógłbym ją zabrać z czystej wdzięczności, chociaż nie mam domu i śpię marnie. 

       Jakieś fragmenty Księgi Umarłych można przeczytać po polsku, ale i tak pozostaniemy dziećmi. Żyjemy w świecie infantylnych wyobrażeń o świecie i życiu, a właściwie nie wiemy o nich więcej niż o garstce piasku w dłoniach.  Kładziemy brudne palce do buzi i oblizujemy je, bo hipopotamica, ani Mama tego nie widzą. 

       Siedem miesięcy temu umarła moja Matka. Nie byłem jeszcze na jej grobie, bo nie chcę się z nią żegnać - staram się nie mumifikować wspomnień. Są  zbyt bolesne i świeże. Brat i bratanek zabrali trochę rzeczy po Mamie, a resztę wyrzucili na śmietnik. Uzbierało się ich wiele przez ponad 65 lat w mieszkaniu, które przejął teraz jakiś krewny dawnego właściciela gruntu, na którym stał dom. 

       Kiedy tam byłem, brat siedział w fotelu i przeglądał kosmetyczkę Mamy 

zauważając ze zgorszeniem, że nic w niej nie ma. Wziął w dwa palce jej spinkę do włosów, a potem skrzywił się i wykrzyknął z obrzydzeniem: "A co to jest!"

      - To jest, Pan Piotr, do masażu twarzy. Pani Ania dostała w prezencie na imieniny od swego synka Nazumiego. Bawiła się tym przez tydzień a potem odłożyła. Z jadeitu! - wyjaśniła Ukrainka. 

      - Wałeczki do masażu twarzy. Jak z jadeitu, to ja to wezmę. Proszę to odłożyć. -

powiedziała bratowa. 

      Jak trudno jest czasami zrozumieć użyteczność tego, co nieużyteczne, a przecież od tego zależy cała nasza kultura...