Hegezjasz [fragment dialogu]

       Cień:  - A dokąd to idziesz Hegezjaszu? - 

     Hegezjasz: - Cyprysową drogą... -

     Cień: - Często cię tu spotykam.  A jak znajdujesz

cyprysy? -

     Hegezjasz:  - Zielenią się zimą i pozostają niewzruszone. -

     Cień:  - I wciąż uważasz, że lepiej jest nie istnieć, niż

żyć na tym świecie?  Nazywają cię Namawiającym do śmierci. 

Napisałeś podobno, że nikt nie przekona pragnącego samobójstwa, że warto 

żyć.  Dlatego król zabronił ci wykładać. 

     Hegezjasz:  - Jeżeli znajdziesz właściwy argument zmienię

zdanie.  

     Cień:  - Można żyć przyjemnie.  Czyż nie istnieje naturalna

radość życia? - 

     Hegezjasz:  - O jakiej radości mówisz?  Wobec cierpienia 

życia można jedynie zachować spokój.  Lepiej byłoby nigdy się

nie narodzić lub jak najszybciej przekroczyć bramy Hadesu. -

     Cień: - Uważam cię za sfrustrowanego hedonistę. Skoro

trudno jest żyć przyjemnie dłużej niż przez chwilę, jesteś

rozczarowany życiem.  -

     Hegezjasz:  - Gotów jestem zmarznąć na śmierć, przekonaj

mnie, żebym tego nie robił! - 

     Cień:  -  Tak bardzo nie szanujesz życia? A kontemplacja? 

A mądre działanie?  I czy nie zechciałbyś pozostać choćby dla 

odrobiny współczucia?  -

     Hegezjasz:  - Nie będę cię już dłużej zatrzymywał Cieniu. 

Tkwij w swym złudzeniu dopóki nie dopadnie cię cierpienie

i choroba, albo nie utracisz bliskich. -

     Cień:  - Bliscy powinni być szczęśliwi, że umierają. To wynika

z tego, co głosisz. Ale uważasz jednak, że można życie przeżyć

mężnie i w spokoju, tylko nie wiesz, po co...A czy bogowie nie

troszczą się o nas?  -

     Hegezjasz: - Żartujesz chyba, albo nie znasz mitologii. -

     Rozprawiali tak jeszcze przez jakiś czas wchodząc coraz

głębiej w mrok nocy, aż Cień wystraszył się, że za chwilę 

zniknie.  Pożegnał jednak mędrca takimi słowami:

     - Choć uważam twą melancholię za bliższą poezji niż

filozofii, myślę, że słusznie domagasz się odpowiedzi na swe

pytanie.  -

     W chwilę potem Hegezjasz wpadł w czeluść prowadzącą

w zaświaty i ujrzał przewoźnika Charona na łodzi 

wypełnionej duszami.

      - Znajdzie się tam jedno miejsce dla mnie? - zapytał. 

      - Wykluczone! - odburknął Charon -  Po pierwsze nie masz

pod językiem obola, a darmo nikogo nie przewożę. A po

drugie, co istotniejsze, jeszcze nie umarłeś.  Wracaj skąd 

przyszedłeś!  - 

      - Wiesz dobrze, zacny Charonie, że nie mogę umrzeć,

dopóki nie uzyskam odpowiedzi na me pytanie, czy lepiej

jest żyć niż umrzeć.  Ja tę odpowiedź znam, ale nie chcę   

pozbawiać innych trudu myślenia.  Nie martw się o mnie

Dobra Duszo, najwyżej wejdę bocznym wejściem dla biedaków. -

    Charon odpłynął, a Hegezjasz przemknął bocznym wejściem,

korzystając z chwili gdy  Pies na chwilę przysnął.

Obok źródła Mnemosyne słaniała się przed nim dusza młodej

kobiety.  A ponieważ nie miała pamięci, dał jej skosztować

ciemnego leśnego miodu, zmieszanego z mlekiem i krwią 

kozła. A wtedy przemówiła:

    Nimfa Eurydyka:  - Tak bardzo chciałabym żyć!  

    Hegezjasz:  - Gdybyś wiedziała, jaki los spotkał twego 

kochanka, na pewno byś nie chciała. -

    Eurydyka:  - Tak, wiem, stracił głowę. -

    Hegezjasz:  - Czyżbyś go już nie kochała? -  

    Eurydyka:  - Chciałabym żyć! -

    Hegezjasz:  - Żywi chcieliby umrzeć, a zmarli powrócić

do życia, ale ten czyjego imienia nie można wymawiać głośno,

jest władcą podziemi.  Zawsze znajdzie jakiś otchłanny

podstęp, aby kogoś uwięzić na wieczność.  Twoje myśli

są dziecinne.  Na pewno usypałaś kiedyś mogiłkę dla swego

ukochanego świerszcza i zrosiłaś ją szczerymi łzami, jak 

to czynią poetki.  Wierz mi, nie ma się co nad śmiercią

roztkliwiać!   

    Eurydyka:  - Zostanę tu na wieczność, jeśli przekonasz

mnie, że lepiej, abym nigdy nie oglądała już słońca. -

    Hegezjasz:  - Pomyśl o straszliwych Menadach i o tym,

co zrobiły z tym, który potrafił swą grą obłaskawić najdziksze 

zwierzęta.  Człowiek jest okrutny!  

    Po tych słowach Nimfa zemdlała, a może tylko pogrążyła

się we śnie.  Hegezjasz zaś powrócił na ziemię i spokojnie 

dokonał żywota.

     O ile nie stało się inaczej...