Wolność w niewoli. Opowieść z czasów rzymskich

      Droga przestała być prosta, a dziewczynę zaniepokoił

widok sowy.  W mroku widziała tylko połowę jej twarzy

i żółte oko.     

       - Wracajmy już! - powiedziała - Spójrz jak jest ciemno.

Księżyc nawet nie świeci.  Tylko nie myśl, że boję się duchów.

Upiorni są ludzie. Wolałabym ich tu nie potkać. Czy staniesz 

w mej obronie? - 

      Nie wiadomo, dlaczego tak to rozbawiło Lucjusza. 

      - Jeśli są głodni,  mogą cię raczej zjeść, niż zgwałcić. 

Ale przedtem poderżną ci gardło i wypatroszą. To 

dzikusy!  Nie oczekuj od życia samych przyjemności, Junio! -

      - Wiesz chociaż dokąd idziemy? -

      - Prowadzi mnie tam przeznaczenie. - 

      - Ale mnie nie prowadzi, zawracam! - 

      - A myślisz, że tam jest bezpieczniej?  No, nie chmurz się już!  

Tak, jak ci obiecałem, nad ranem dotrzemy do urwiska i rzucimy

się spokojnie w przepaść. -

      - Z całą pewnością? -

      - Niechybnie.  O ile los nam będzie sprzyjał. - 

      - Uspokoiłeś mnie, mój kochany.  A jeżeli ten niedojebek 

wysłał za nami straż?  -

      - Nie jesteś już jego własnością.  Wykupiłem cię!  Przed 

śmiercią zdejmę ci obrożę.  - 

      - Chcę umrzeć wolna!  -

      - Jesteś wolna, Junio!  - 

      Dziewczyna posmutniała.  Przypomniała sobie, jak

na targu niewolników ten starzec zaglądał jej w zęby i

obmacywał jak kwokę, a potem skutą prowadził i musiała 

podbiegać, żeby nadążyć za osłem, na którym siedział. 

Od razu też ją wypróbował, bo umówił się z kupcem, że

może zareklamować towar.  Przez cały dzień pracowała,

a wieczorem miała chwilę wytchnienia w jego szponach. 

Wyglądał jak siwy, drapieżny ptak, który pochwycił 

swą ofiarę.  Najgorsze było to, że przyzwyczaiła się do 

wszystkiego i że czuła się z tym dobrze. A teraz, kiedy ktoś 

ją wyzwolił, czeka ją śmierć.  

      Lucjusz odgadł przyczynę jej niepokoju i ułożył sobie

w duchu krótką przemowę.  Przystanęli na chwilę i 

wyrecytował:

      - Nie bądź markotna, niewiastko, gwiazdeczko moja. 

Przez większą część życia byłaś wolna, potem pojmano

cię i sprzedano w niewolę, jednak zjawiłem się ja i umrzesz

wolna.  To tylko naturalne przemiany twojego życia. Wszyscy

im podlegamy. Nie mam nikogo bliskiego - żony, córki ani siostry,

a pragnę zakończyć życie w towarzystwie oddanej mi osoby. 

Kiedy tylko po raz pierwszy cię ujrzałem, pomyślałem o 

tobie.  Sporo przepłaciłem kupując ciebie. Jesteś już mocno

używana.  Jednak miłość nie zna zahamowań!   Kiedy

skoczysz, będziesz wolna i nikt nigdy już cię nie zniewoli. 

Jeśli będziesz się wzbraniać - sam cię zepchnę, a dopiero potem

skoczę.  Gdybyś chciała uciec w chwili mej drzemki, schwytam

cię i poddam torturom, o jakich nie słyszałaś.  Pamiętaj, 

że zlitowałem się nad tobą i że jesteś mi winna wdzięczność.

Wyświadczam ci bowiem największe dobrodziejstwo.  Nie

ma nic gorszego niż niezdolność do czynu. -

      - Tak pięknie do mnie mówisz, mój ukochany, że nie 

uroniłam ani słowa,  ale czy nie mogłabym jeszcze pocieszyć

się życiem?  Będę przy tobie, kiedy będziesz skakał, z ciepłą, 

serdeczną myślą. Jestem taka młoda! - 

      - Już cię pocieszyłem! Przysięgałaś!  Nie możemy obrażać 

bogów!  - 

      - Jestem pewna, że to się jakoś da załatwić z kapłanem. 

Trzeba mu tylko dać w łapę. -

      - Nie godzi się tak mówić, Junio i skamleć o życie.  Otrzymasz

ode mnie w darze rzecz najpiękniejszą - wolność od wszelkich

trosk.  Czymże bowiem jest śmierć, jak nie ostatecznym 

uwolnieniem?  Nie ma znaczenia, czy ktoś żyje lat  piętnaście, 

czy sto pięćdziesiąt, ważne, czy żył dobrze. A ty żebrzesz o życie! 

Po śmierci powiesz sobie: "Nie było mnie. Nie ma. Nie wiem

nic. Nie moja to sprawa."  -

      Kiedy zatrzymali się na odpoczynek Junia próbowała

obłaskawić go pochlebstwami i słodką pieszczotą, przyjął ją 

chętnie, ale perswazja nie poskutkowała. 

      - I co się też w tej pięknej główce roi? Jeszcze będziesz

mi dziękowała. -  rzekł tylko.  

      Czując jego surowość dziewczyna postanowiła podejść 

go od innej strony. 

      - A dlaczego właściwie pragniesz umrzeć, szlachetny

Lucjuszu?   Zobacz, ile rozkoszy może dać ci kobieta,

piękny czyn, sława militarna, albo przemowa w senacie. 

Żyję na świecie tak krótko, a czuję, że jesteś szczęśliwy... -

     - Właśnie dlatego, dziecko, musimy umrzeć!  -

     - Boisz się, że los się o ciebie odwróci? -

     - Życie jest złem, a ciało więzieniem duszy.  Nie udało

mi się polec w bitwie. Zawsze byłem od innych dzielniejszy. 

Nie stoczyła mnie choroba.  Chcę uwolnić swój umysł z

okowów i wyjść z mrocznej jaskini ku wiecznemu światłu

tamtego świata, którego wprawdzie nie widzimy, ale za 

którym tęsknimy. Wyrywa się ku niemu nasza dusza.

Musimy stąd uciec! - 

     - Ale po co ja ci jestem w tym potrzebna?

     - Brakuje mi odwagi, żeby umrzeć nie na bitewnym 

polu, lecz tak łatwo, jak to postanowiłem, a we dwoje 

zawsze raźniej. Będziemy trzymać się za ręce i rozbijemy 

o skały w tym samym czasie.  To będzie piękna śmierć!  

Nie dla próżnej chwały, bo widzieć ją będą tylko skały 

i ptaki. -

     I nie wiadomo, jak by się to skończyło, gdyby

nie to, że szczęściem zjawili się zbóje.  Nie byli bardzo głodni, 

więc najpierw zaspokoili żądzę, a dopiero potem skonsumowali

delikatne ciało dziewczyny.  Lucjuszowi zaś, którego udało 

im się przedtem obezwładnić, przy czym padło ich trzech, 

kazali na to wszystko patrzeć i poczęstowali go jej dłonią.  

Trzeba ją było tylko trochę ogryźć do kosteczek.  Nie przystał 

na to. Chcieli go okrutnie ukarać, ucinając to i owo, ale 

najstarszy z nich powiedział dobrotliwie:

    - Niech idzie wolno. Przekonał się, że nie jesteśmy jakimiś

kanibalami. Zjedliśmy, żeby przeżyć!  Będzie się z tym knur 

męczył do końca swych dni.  -

    Lucjusz podążył w stronę przepaści.  Kiedy jednak tam 

dotarł, zrozumiał, że nie może przecież tak umrzeć w samotności.

Zmartwiło go to może nawet bardziej niż niedole i śmierć 

ukochanej.  Przyzwyczaił się bowiem do spełniania swych

zamiarów w owocnym czynie.  Postanowił więc się zagłodzić.  

Do dziś jeszcze zabłąkani w tej okolicy turyści widzą podobno 

siedzący nad przepaścią szkielet. Życie jest krótkie, a nadzieja 

krucha. - zakończyła Mysz polna.  

     Niektóre mysie opowieści są naprawdę smętne...