Porwane marzenie

           "W ślad za wielorybem wznoszą się fale. Chciałbym się prześliznąć przez strumyk cichego życia jak pstrąg".  (Samuel Taylor Coleridge) 

 

       Zawsze było to moim marzeniem...Oczywiście nie dlatego, abym przypisywał sobie oceaniczne rozmiary. Moja sława nie sięgała nawet drugiej strony instytutowego korytarza. Latami mijałem tam ludzi, którzy nie wiedzieli o mym istnieniu i wcale mnie to nie martwiło.       

    Tao jest strumieniem. Dlaczego to i wiele innych najistotniejszych naszych pragnień nie może się ziścić?  Mimo tego pragnienia miałem o wiele bardziej burzliwe życie niż mogłem kiedykolwiek przypuszczać. Czy działała tu jakaś konieczność ślepa na me bezskuteczne usiłowania?  A może trzeba pozostawić życie jego własnemu biegowi? 

     Napisałem kiedyś  "Życie - burza przed ciszą".  Jest coś szczególnego w polskim klimacie. Lato bywa upalne i burzliwe, ale przetacza się i szybko mija. Kto wie, czy cały ten romantyzm, powstawanie i zamieranie, i tęsknota, byłby możliwy przy bardziej zrównoważonej aurze. 

     Za późno, by o tym myśleć.  Nie mam pewności, czy takie życie nie przyniosło mi też czegoś dobrego, chociaż być porwanym do miłości i szaleństwa znaczy nieustannie tracić spokój ducha. Jest to być może jakaś namiastka, albo nawet forma ofiary lub  samobójstwa.  Chętnie bym sobie odebrał teraz trochę jesiennego patosu, ale postawiony przed afirmacją i negacją, nie tonę w niepokoju.  Jedyną naprawdę niepokojącą właściwością życia jest to, że zbyt szybko przemija - "a choćbyś pękł nie zmienisz innych ludzi". 

    Czasem przypomina mi się pewne zdarzenie, albo raczej obraz z mojego dzieciństwa. Jeździliśmy wtedy z rodzicami nad Dunajec, a przez wioskę, w której mieszkaliśmy, przepływał wartki strumień, który był jego dopływem. Któregoś lata strumień ten tak wysechł, że woda przeciekała tylko między kamykami. Pod jednym z nich schował się pstrąg. Wypatrzyłem go, przykryłem dłonią i z chłopięcą dumą wyciągnąłem z wody.  Już w dość późnym okresie mego życia poświęciłem mu liryk, w którym opisałem jego lęk, swe niezamierzone okrucieństwo i szorstkość kamienia, choć, jak mi się wydaje, wpuściłem go później do niej. 

    Gdzieś pod koniec sierpnia spadła z nieba potężna, kilkudniowa ulewa. Niebo pociemniało jakby nie było dnia, Cyganie skryli się w swoim taborze, ptaki pochowały. Strumyk zmienił się w powódź i z trudem trzymając się  w swym korycie wzburzony ryczał i porywał ze sobą drzewa. I nie wiadomo, co bardziej przerażało - łoskot, czy szybkość z jaką się przetaczał. Nikt by nie uwierzył w nie tak dawną płyciznę.

     Może tak jest i z życiem?  Wyznaję, że utożsamiałem się z tym pstrągiem, nim moja spontaniczność nie została ogłuszona. Czułem jego cierpienie i brutalność mej spowodowanej ciekawością ingerencji w jego istnienie. I choć życie nie zawsze upływa w spokoju, staram się jednak nie zatracić w jego porywach, pamiętając o tym, że brak umiaru krzywdzi. A każdy przyrost sił w kontemplacji poświęcam przywróceniu swobodnego oddechu...