Granica

   

       Pani Ogawa powiedziała: 

- Przykre uczucia, starzenie się, osamotnienie, smutek nie sprawiają, że porzucam życie, albo, że nie doceniam samotności. Akceptuję je, a z samotnością jest mi dobrze. Chodzimy po wąskiej nitce między jawą a snem, dopóki się nie zerwie. A kiedy się zerwie będzie już za późno, żeby się pogodzić. 

- Najtrudniej ze sobą. - odpowiedziałem, żeby coś powiedzieć. 

- Tak, dzisiaj nawet księżyc miał smutną twarz. 

   Zrobiło się tak cicho, że można byłoby usłyszeć szelest pajęczych łapek, jak łowią go koty. Czekałem aż moja stara przyjaciółka powie coś, ale już się nie odezwała. Czekałem aż sam coś powiem, ale czułem tylko pustkę. Wyszliśmy z domu w wieczorną mgłę i nigdy już nie wróciliśmy.