Bez tytułu

        W nawiązaniu do rozmowy po  poprzednim "wpisie". 

        Nigdy nie miałem takiej wiary, może dlatego, że poetą nawet nie bywam. Ale poetycka wyobraźnia porusza mnie nie mniej, niż abstrakcje filozofów. I coś z tych obu światów przenika do mej świadomości, znajdując w niej jakiś oddźwięk. Dlatego myślę, że nie jest to złudzenie...Poruszam się na granicy tych światów, czasem sam próbując wyrazić jakieś moje przeżycia i myśli, bez nadziei, że kogoś one poruszą.  

       Podoba mi się jednak dumne wyznanie innego Poety:

    

      "Nie tym się pysznię, mój poeto,

      

      Że mi udało się wierszami, 

      Dla serc zapalnych być podnietą

      Igrając śmiechem, albo łzami.

      Ale nagrody innej, większej,

      Dane mi było pocieszenie,

      Swobodny bieg ambitnych myśli 

      I jałowego snu marzenie." 

      

      Myślę, że cel poezji został tu jasno 

określony, choć oczywiście skromność 

współczesnego poety do mnie przemawia 

i jest mi bliska...Bliska jest mi jednak poezja, która rekonstruuje świat z drobnych refleksów, okruchów myśli i przeżyć (jak japońskie haiku i grecki epigramat). A czasami, kiedy to się nie może udać i świat się rozpada, nie lęka się być "anty-poezją". 

      W myśleniu o filozofii bliski mi jest natomiast pewien minimalizm. Mam tu na myśli jednak nie jej cel, którym może być też potężna (metafizyczna zgoła) konstrukcja, a jedynie to, jak na mnie samego działa. Pewien znany myśliciel wyraził to słowami "Myślenie odgłupia".