Przypowieść z czasów dawnych

  

    

   Powiadają, że Zmierzch i Świt spotkały się tylko raz, a było to rzecz jasna przed wiekami.  Książę Lu zasnął tak mocno, że obudził się następnego dnia o Zmierzchu, ale dla niego to był Świt.  Przetarł oczy i chciał już wydawać poranne rozkazy, ale nikogo przy nim nie było. Usłyszał jednak ich rozmowę.

    - Jestem kresem każdego dnia i skrywam w sobie tajemnicę życia i jego przemian. - przechwalał się Zmierzch. 

    - A ja początkiem. Bez mojej rześkości nic by się nie działo. -  odpowiedział z dumą Świt. 

    - To we mnie wszystkie rzeczy osiągają pełnię, a noc przynosi najciekawsze rojenia. Czym byłoby życie bez błogiego snu i bezsenności, która ożywia wyobraźnię? 

    - Nie ma w tobie światła,  Mroczku, a we mnie jest jasność, którą każdy widzi, nawet gdy jestem blady, albo mgła i chmury przesłaniają jesienią słońce.  Daję początek dziesięciu tysiącom rzeczy.  A oczekiwanie na ciebie napełnia ludzi smutkiem podczas letniego, upojnego wieczoru, kiedy idą leśną ścieżką, a słońce chyli się ku zachodowi. 

    - Twoje światło tylko rani i pobudza do niepotrzebnej krzątaniny. Przez ciebie ludzie zapominają czym jest beztroska niedziałania. Myślisz, że wszyscy są tobą zachwyceni i z radością budzą się, kiedy się pojawiasz?  Jesteś hałaśliwy i budzisz wrażliwe istoty z ich marzeń, podczas gdy ja przynoszę spokój. 

     - Spokój snu, nocy, upiorów, melancholii i śmierci...

     Książę zaniepokoił się, że ta kulturalna konwersacja może doprowadzić do jakiegoś sporu,  który mógłby naruszyć istniejący porządek natury i władczym gestem nakazał milczenie. Wyczerpało to jednak jego siły i znowu zasnął. Ale wydawało mu się, że Zmierzch powiedział jeszcze: 

      - To w mroku widać światło gwiazd... 

      A wtedy usłyszał chichot Świtu. 

Zdjęcie nazumi13