Przed zmierzchem

     "Czyż nie jest prawdziwie

szlachetny ten, kto się nie

smuci, choć się na nim ludzie

nie poznali?" (Dialogi 

konfucjańskie)

   Nie lubię pisać w ten sposób o sobie. Robię to więc jedynie tytułem usprawiedliwienia, chociaż być może to dobrze, że to miejsce porosło milczeniem. Często lepiej jest nie pisać niż pisać, a śmierć w niczym nie powiększa wartości jakiejkolwiek twórczości.  Wiele mych utworów pisałem przez jedną noc. Są krótkie, bo taka forma pozwalała na częstszy kontakt z czytelnikami. Nie zmienia to jednak faktu, że ich na ogół nie poprawiałem. Poza wszystkim innym pisanie było dla mnie rozrywką (choć nie zawsze wytchnieniem) - nie ucieczką od życia, jak chcą osoby niezbyt życzliwe, ale jednak najczęściej nie pisałem ich z najwyższą powagą, jakby moje życie miało skończyć się jutro. Całkiem świadomie unikałem na ogół filozofowania.  Wolałem też cieszyć się wolnością, niż "wydeptywać ścieżki do wydawnictw", jak mi radziła pewna literatka, która odniosła sukces. Ona nie tylko je wydeptywała, ale przy okazji zaprzedała duszę diabłu, mówiąc oględnie i uwierzyła w swój reklamowy wizerunek. Jak zauważył niegdyś Epiktet "Każdy się sprzedaje, ale każdy za inną cenę." Dylemat, czy lepiej jest istnieć, czy być za kogoś uważanym, nigdy dla mnie nie istniał. Nie potrafię jednak współczuć ludziom, którzy niszczą coś w sobie i innych, żeby cieszyć się pozorami i dostosować do koniunktury. Ludzie tacy niezbyt mnie obchodzą - nie znajduję dość czasu, żeby zajmować się ich zatraceniem, bo albo czują się z tym dobrze, albo niewiele im pomoże to, że ktoś przejmie się ich upadkiem. Osoba ta miała za sobą epizody pewnej wrażliwości, którym inni kibicowali i nie była pozbawiona zdolności literackich, ale zaczęła obie te rzeczy traktować w sposób instrumentalny i w końcu poddała się mechanicznemu konformizmowi, który wymaga od niej schlebiania jednym i piętnowania innych w zgodzie z pewną dość podejrzaną ideologią, która znajduje przytakiwaczy, albo raczej przytakiwaczki. Od tego momentu wszystko stało się proste. Tylko, że jej już jako osoby, człowieka, obserwatora życia - nie ma. Pozostał sam wykreowany wizerunek. I tej pustki nie da się zapełnić imitacjami przeżyć i kwiecistymi zwrotami, bo z wrażliwości pozostała jedynie neurotyczność, maskowana rzekomym spłacaniem długu wobec osób podobnie cierpiących. 

     Moja sytuacja życiowa jest od dawna właściwie tragiczna, choć ja sam staram się unikać stania na koturnach i aktorstwa. Nie bez znaczenia jest to, że straciłem prawie wszystkich najbliższych. Dręczony przez poważne choroby i pozbawiony laptopa, na którym mógłbym udostępniać tekst, zmuszony byłem zrezygnować z częstego zamieszczania utworów. Poza tym całkiem realnie grozi mi bezdomność... a może nawet fizyczna a nie tylko społeczna  śmierć.  Nie chcę jednak wybiegać myślą ku nieodległej być  może zagładzie.  Z niewielkimi wyjątkami nikogo ta moja opresja nie interesuje, a są osoby uważające się za mych przyjaciół, które nigdy tu nie zajrzały, być może z powodu resentymentu, którego przyczyny trudno mi zrozumieć, albo nawet zwykłego prostactwa. Jeśli ktoś uważa się za mojego przyjaciela a jednocześnie jest przekonany, że nic nie robię, ponieważ nie zarabiam pieniędzy, to znaczy, że nigdy nie rozumiał na czym polega bezinteresowność twórczego życia i nie potrafi sobie wyobrazić, że można dawać coś innym nie kupcząc tym...Ale pisać, czy publikować, można nawet dla jednej osoby. Przypuszczam, że moja znajomość filozofii i uwielbienie dla pięknej muzyki, postawa kontemplacyjna, a także może i twórczość, mogłyby kogoś zainteresować, ale nie czuję żalu, że jest inaczej. 

    Jedynie zdjęcia, które zamieszczam gdzieniegdzie wywołują jakieś zainteresowanie, choć nie jestem uzbrojony w żaden sprzęt. Ktoś ostatnio napisał, że mam rzadką technikę fotograficzną, a ktoś inny, że moje zdjęcia są przerażające, ale niezwykle intrygujące. Dla mnie jednak fotografowanie to jedynie sposób poznawania świata jaki jest mi dostępny w doświadczeniu i notowania wrażeń, i nastrojów, w jasności dnia i w mroku nocy.  Po złamaniu nogi musiałem się od nowa nauczyć chodzić, ale niewiele zdjęć mogę robić późno w nocy, choć od wielu miesięcy prawie w ogóle nie śpię. Już prawie nie spotykam nocą kuny, jeża, ani zabłąkanej dzikiej kaczki, duchów drzew, ani upiorów, a barwne ogrody zdołałem odwiedzić tylko kilka razy przed zachodem słońca.  Wszystko to wydaje się dość smutne. Zakończę jednak akcentem nieco komediowym -  cytatem z pewnej biografii, który zawsze wprawia mnie w dobry nastrój: "Opuszczony i lekceważony przez wszystkich, umarł w nędzy i samotności." Czyż nie tak umierają wielcy ludzie? 😀