Przedjesienne myśli i strofy

                                                                                        
                                                                           Zdjęcie nazumi13    

                                            

               

             

             

             

                 Z pewnej mojej książki wydanej dość dawno:   

            

                "Świat współczesny jest w niebezpieczny sposób

            podzielony i rozbity, a jego jedność, będąca 

            wynikiem lepszego dostępu do informacji, jest

            złudzeniem, które należy przezwyciężyć. Jest

            światem wielu kultur, w którym obok ludzi 

            zamożnych żyją ludzie w skrajnej nędzy i poniżeniu,

            w którym obok elity intelektualnej żyje pospolity

            motłoch; światem, w którym demokracja staje się

            usprawiedliwieniem dla ukrytej dominacji i wyzysku;          

            w którym dokonuje się politycznych zbrodni, a

            krzywdzenie uważa się za dopuszczalne, gdy zgoda

            na nie zostaje wymuszona metodami ekonomicznymi.

            Ludzkość jest wciąż tą samą ludzkością, do której

            odnosi się życzenie Norwida, aby

            "weszła do okresu, który jej z dawna należy się logicznie

            Gdzie już żadnego nie ma interesu

            I gdzie już nic nie robi się praktycznie." 

                  Chętnie mówimy o życzliwości, a nawet o miłości,

            a wciąż utożsamiamy się w większym stopniu z

            członkiem tego samego stada niż z obcym, rywalizujemy

            z innymi o różnego rodzaju dobra, a własną drobną

            korzyść przedkładamy nad prawo innych do życia. 

            Szukamy usprawiedliwienia dla własnej bezduszności,

            nienawiści, zawiści i złości oraz dla komfortu własnego 

            życia wśród powszechnego cierpienia. Przerażające

            doświadczenie istnienia systemów totalitarnych

            XX wieku nie wywołało w nas wewnętrznej przemiany

            - sprawiło jedynie, że z obrony demokracji uczyniliśmy

            pewien rytuał w świecie Zachodu. To, co mogłoby

            być duchowym wstrząsem wywołującym ruch wznoszenia

            ku dobru, ugrzęzło, a nasz błogi nastrój przypomina

            nastrój ludzi żyjących w okresie poprzedzającym

            I Wojnę Światową, ludzi nieświadomych rozpadu ich

            systemu wartości i czekającej ich fizycznej zagłady."

                  Minęło już trochę czasu, ale właśnie ten czas, jaki

           upłynął, odsłonił z całą wyrazistością to, co wydawało się

           ukryte: okrucieństwo i militaryzm jako utrwalone nawyki

           myślenia stadnego, piętnowanie każdego, kto myśli

           inaczej jako potencjalnego wroga, radość z powodu 

           śmierci i cierpienia tego, z kim walczymy. Rozwiało się 

           jeszcze jedno złudzenie pokojowej koegzystencji w świecie. 

                  Książka owa poświęcona była zasadniczo czemuś 

           innemu i starałem się w niej unikać moralistyki, którą 

           uważam za zajęcie dość jałowe, jednak te życzenia, a raczej 

           modlitwa Norwida wciąż żywo mnie poruszają. Jeśli

           chodzi o sam styl tej wypowiedzi, to rażą mnie trochę 

           określenia "elita intelektualna" i "pospolity motłoch", 

           bo ktoś mógłby zinterpretować je  w duchu jakiejś

           pogardy, której nie żywiłem dla jednych i zachwytu

           nad drugimi, co jest mi również najzupełniej obce.  

           Większość ludzi, w tym także i ja sam, nie zalicza się

           zapewne do tych skrajności, ale trzeba było wyrazić się

           w sposób maksymalnie skrótowy, akcentując 

           przeciwieństwa.      

                  Ujmując rzecz w sposób nieco bardziej filozoficzny, 

           żyjemy w czasach kryzysu duchowych wartości ludzkich 

           (estetycznych, poznawczych, moralnych, ontycznych), które 

           ceni się nieporównanie mniej niż wartości utylitarne,   

           z których realizacją wiąże się poczucie pełni życia, co 

           jest jedynie iluzją. Jest to raczej dziedzictwo Rzymu

           niż greckiej kultury...  

                

               Ale upalny schyłek lata budzi we mnie odczucia 

           nieco bardziej introwertyczne i kontemplacyjne.          

           Wyrażają je ta i następna strofa:   

 

              [strofa pierwsza]

              

              Odnalazł własną duszę 

              dogorywała gdzieś 

              w pyłku naszej galaktyki

              okrył ją ciepłym milczeniem

              i ukrył w kwiatach

              może jeszcze odżyje...

             

              [ strofa druga]

             

              Ruiny świątyni Wenus na zdjęciu

              przypominają w sposób nieuchronny 

              o kresie każdej pięknej miłości

              której sen nam się przyśnił

              pamiętaj o tym 

              zanim opadną jesienne mgły

             

             

                 Tym, których podnieca chęć odwetu za nieswoje krzywdy,

           warto przypomnieć słowa Konfucjusza: "Zanim wkroczysz na 

           ścieżkę zemsty, przygotuj dwa groby."