Opowieść o trzech twarzach

     Jakże dawno musiała wydarzyć się ta historia, skoro nikt o niej nie pamięta. 

Pominę tutaj nieistotne szczegóły, godne uwagi może jedynie dla archiwisty albo 

sędziego i rozpocznę mą opowieść od chwili, kiedy jej bohater, choć trudno 

byłoby go tak nazwać za jego zgodą,  postanowił porzucić ten widzialny świat 

zmęczony gonieniem za czymś czego dogonić się nie da.

       Wrócił do domu jak zawsze przed wieczorem i zobaczył, że Mitsuko już 

w nim nie ma. Na łóżku leżała jej spinka do włosów. Musiała wypaść, 

kiedy pakowała rzeczy. W kącie leżała porzucona suknia, którą kiedyś nosiła 

i potłuczone lusterko.  Wydawało mu się, że w powietrzu unosi się jeszcze jej 

zapach, ale musiało to być złudzenie. Neko miauczał jakby był spragniony 

kropli wody.  Usiadł na łóżku i objął dłońmi głowę. Powinien wymieść insekty, 

które nie wiadomo jak dostawały się przez zamknięte okno, po to tylko, żeby 

zasuszyć się gdzieś przed jesienią, ale zmorzył go sen, z którego obudził go 

dopiero własny płacz. W pierwszej chwili słyszał ten płacz z oddali i był 

przekonany, że to płacze ktoś inny, ale okazało się, że to on płacze już po 

przebudzeniu, a jego twarz była mokra od łez.  Szukał jej obok siebie na łóżku 

i znalazł, ale teraz nigdzie jej nie było.  Zawstydziło go to niezmiernie, ale 

poczuł dawną czułość i uświadomił sobie, że odeszła już trzy lata temu.    

       W każdej takiej opowieści jest odrobina szaleństwa, ale czy człowiek

jest istotą racjonalną... Snucie opowieści przypomina wędrówkę lisa po

kruchym lodzie.  Jeden nieostrzony krok i można znaleźć się w lodowym

potrzasku.  A jednak tylko tak można się przedostać na drugi brzeg

 

bez konieczności krążenia i błądzenia we mgle.  Takie historie

 

powinny być w miarę beznamiętne, tak aby raczej ten, kto ich słucha

 

sam wszystkiego się domyślił, jednak trudno czasem ukryć czyjeś łzy...

 

      Rano wyszedł z domu i więcej już do niego nie wrócił. Przez wiele dni 

 

błąkał się po dzikiej plaży, ale chłód jesieni sprawił, że zaczął 

 

szukać jakiegoś ciepła. Wspiął się więc w niewysokie góry i tam znalazł 

 

jakąś opuszczoną chatkę. Mieszkał w niej kiedyś samotny mnich, który 

 

niedawno umarł. B. nie mógłby tu przeżyć bez jedzenia i dlatego wziął 

 

miseczkę mnicha i poszedł do wsi żebrać, ale wszędzie go przeganiano. 

 

Mógłby nająć się do jakiejś pracy, ale nikt go nie potrzebował. Żywił się 

 

więc tylko tym, co znalazł w lesie i opadał z sił. Ale potrzebował ich coraz 

 

mniej  - tyle tylko, żeby zebrać chrust i ugotować wodę z kałuży, do której 

 

dodawał dla smaku to, czego nazbierał. Raz ugotowała się w niej martwa 

 

żaba. 

 

       Nie chciał zejść do wsi, żeby szukać ratunku, bo nie potrafiłby znieść 

 

szyderstw i obawiał się psich kłów. Dopóki mógł zapisywał swe wrażenia, 

 

małe radości z tego, że pada deszcz i śpiewa ptak, a martwa mucha zaczęła

się poruszać.  Ale w końcu i na to zabrakło mu sił. Był już prawie duchem, 

 

kiedy któregoś ranka ktoś zjawił się w jego chatce. Była to piękna 

 

dziewczyna, ubrana jak osoby z dworu. Przetarł oczy i usłyszał, że coś do 

 

niego mówi. Pierwszych jej słów dobrze nie rozpoznał, ale powiedziała po 

 

chwili:

 

       - Nie obawiaj się, nie jestem demonem. Mam jak najlepsze zamiary. 

 

Dowiedziałam się o tobie od wiejskiej dziewczyny, która u mnie służy. 

 

Chcę ci pomóc! - 

 

       Mówiąc to postawiła przed nim koszyk wypełniony brzoskwiniami i 

 

opakowanie z ulepionymi przez siebie kruchymi ciasteczkami. 

       

      - Zjedz to, a staniesz się nieśmiertelny!  To nie są zwykłe brzoskwinie. 

 

Pochodzą z Gaju Nieśmiertelnych. Ukradła je dla mnie pewna małpa. Wiem, 

 

że nauczyłeś się żyć powietrzem, ale miejsce poety jest w Zachodniej krainie 

 

wiecznej szczęśliwości. - 

 

      Słysząc to i widząc jaka jasność emanuje z jej postaci, domyślił się, że nie

 

jest żadną damą dworu a samą Kannon, tak czułą i troskliwą w swej boskości.  

A mimo to powiedział:

      - Nie chcę być nieśmiertelny, ani nie potrafiłbym być wiecznie szczęśliwy, 

 

spraw tylko, jeśli możesz, żeby mógł ją choć na chwilę zobaczyć, usłyszeć, 

 

dotknąć jej dłoni i potrzymać w swojej. Za tę jedną chwilę oddałbym 

wszystko.  -

      - Przykro mi, ale nie potrafię wskrzeszać zmarłych. -

      - Skąd wiesz, że ona nie żyje? -

      - Jakże mogłaby żyć bez ciebie. - roześmiała się dziewczyna. 

      Ale ponieważ był głodny, zjadł ciasteczka i brzoskwinie, a 

 

dziewczyna co pewien czas odwiedzała go, choć nigdy nie wiedział, kiedy 

 

to się stanie.  Rozmawiali ze sobą przez całe wieczory, a potem odchodziła 

 

gdzieś w poranną mgłę.  Nie potrafię powiedzieć, czy było między nimi

coś więcej, czy coś innego. Nadeszła późna jesień a przez szczeliny jego 

 

chatki mocno przewiewał wiatr.  Polubił łagodne brzmienie jej głosu i 

 

delikatność z jaką się poruszała. Odkąd ją zobaczył postanowił wszystko 

 

czynić w ufności i nawet wycie wiatru nie wydawało mu się czymś 

 

niepokojącym i upiornym.  Zjednoczył się już prawie duchem z przyrodą, 

 

kiedy jego ciało rozpaliła gwałtowna gorączka i poczuł, że umiera.  Pragnął, 

 

żeby była przy nim, jednak była gdzieś daleko.  Ale chociaż był bardzo 

 

wyczerpany jego duch nie opuszczał ciała i po jakimś czasie wyzdrowiał.  

 

Chciał już tylko nie istnieć, lecz nawet to nie było możliwe.  Wystarczy 

 

bowiem  zjeść jedną taką brzoskwinię, aby stać się nieśmiertelnym. 

      Była już zima, kiedy w samym środku zamieci, zjawiła się dama. 

     - Nie odwiedzałam cię, bo mój Pan zabronił nam opuszczać dwór

 

do wyjaśnienia pewnej sprawy.  Ale teraz jestem!  -

     - Dlaczego nasączyłaś me ciało trucizną? - spytał B.  - Nie mogłem

nawet spokojnie wyzionąć ducha.  -

     - Nie musiałeś jeść tych owoców.  -

 

     - Jeśli nie umrę, to nigdy więcej nie zobaczę już mej ukochanej. -

 

     - Nie warto!  Nie była dobrym człowiekiem.  Opuściła cię, kiedy

 

najbardziej jej potrzebowałeś.  Widziała tylko własną rozpacz i nie

 

miała dla ciebie litości.  Nie potrafiła być nawet wierna samej 

 

sobie. Powiadają, że kobiety są słabe duchem, ale to nie jest 

 

prawda - tylko niektóre boją się tak i obwiniają, że zjadają własne 

 

serce.  Wewnątrz są słabe, a na zewnątrz twardnieją... - 

     To nie mogła być Kannon.  Kannon jest uosobieniem dobroci

 

i czasem wystarczy samo jej spojrzenie, aby cierpienie przestało

 

istnieć.  Ta piękna kobieta jest z pewnością demonem i ciągnie ze 

 

sobą wóz pełen demonów, niskich namiętności - myślał B.  - Albo 

 

może opanowały ją demony?  Jest taka niewinna!  -

 

     - Wiem, że miałaś najlepsze intencje i wierzę w twą dobroć, ale

pragnę pokochać samotność.  Niestety, w pustce widzialnego 

świata, nie mogę poczuć się samotny.  Istnieje, jak wiesz, osiemnaście

rodzajów pustki, ale najważniejsza z nich jest ta, której niezgłębionej 

 

pustości nie możemy zobaczyć ani wyrazić. Tylko ona jest prawdą! -

     - Ach, nie chcę być przeszkodą na drodze do twego szczęścia. -

powiedziała ze smutkiem dziewczyna.   - Zaraz się stąd usunę. -  

 

     - Nie musisz. Bądź przy mnie, tylko nie wypełniaj sobą 

 

tej pustki. -

 

     Mimo to dziewczyna odeszła.  A wtedy B. zaczął za nią tęsknić.  

 

Jaką przewrotną musi być osobą. - myślał - Obudziła we mnie 

 

tęsknotę i znikła.  Odebrała mi miłość do osoby, którą najbardziej 

 

kochałem, ponad wszystko inne i dla której gotów byłem umrzeć.  

 

A może to nie ona, tylko sama natura rzeczy jest przewrotna...   

     Po drodze do wsi była opuszczona, zamarznięta zimą studnia.  

 

B. rzadko tamtędy chodził.  Ale choć była wiosna, deszcz długo 

nie padał i potrzebował wody.  Pochylił się nad nią z czerpakiem 

 

i zobaczył w niej promienną i zatroskaną twarz bogini Kanon.  

Rzucił w głąb kamieniem i wtedy nagle zobaczył twarz dziewczyny.  

Zaczerpnął więc trochę wody, ale kiedy tafla w studni przestała się 

 

marszczyć zobaczył twarz ukochanej  i nie wiedział już po kim 

 

rozpaczać, za kim tęsknić...Żaden z tych trzech widoków nie był 

 

bardziej realny od innego.  Być może była to twarz pustki, tej 

 

ostatecznej i jedynie prawdziwej. Ale jak tęsknić za tym, czego 

 

twarz nie ma nawet jednej twarzy.  Nawet twarz księżyca, chociaż

 

czasem jej nie widać, jest tylko jedna, choć możemy ją widzieć  w

kałuży, w której pluska się żaba i w oknie pociągu...

   

   Być może zabiłby się w tej chwili, ale tego jednego nie mógł

zrobić, bowiem brzoskwiniowy nektar działał i napełniał go

 

miłością do życia.  

 

   Ale, czy może istnieć miłość do czegoś o tak niepewnym statusie 

 

ontologicznym, czego nie da się wyrazić w metajęzyku, ani

 

przy pomocy bezużytecznego aparatu pojęciowego psychologii, 

 

która nie próbuje nawet odpowiedź na pytanie, dlaczego patrzymy 

 

w gwiazdy, ani kim jesteśmy jako zwierzęta rozumne, do czegoś,

co nie jest nawet mglistym zarysem ani cieniem jakiejś idei

- do życia...