Burza. Opowieść z czasów rzymskich

            luno spojrzała na niego z wyrzutem i szepnęła coś, a jej słowa były jak ukąszenie żmii. Albinus zamilkł. 

            Szczęściem odezwał się wyzwoleniec.

            - Może przypominacie sobie walkę Centaurów z kotami?  Lwy, tygrysy i lamparty nie mogły im przywalić kamulcem, chociaż poszarpały niejednego. Nie mogły też ich tratować kopytami. Siły były zatem nierówne. -

            - I jak to się skończyło? - spytał Albinus.

            - Jeszcze nie doczytałem. - odpowiedział Grek. 

            Postanowili przenocować w grocie. Zapalili pochodnie, które rozświetlały mrok migotliwym światłem i ułożyli się do snu. Iuno uwiła sobie gniazdko w nogach Albinusa, a Grek spał z ręką na rękojeściu sztyletu na wypadek pojawienia się ludzi albo lemurów i tak dotrwali do świtu. 

             - Nie powinnaś tego robić! - skarcił ją Albinus. 

             - Chciałam ci sprawić przyjemność. - powiedziała skruszona. 

            -  Aż trzy razy?  Wyssałaś ze mnie wszystkie soki!  Jestem jak stare drzewo w smutnej porze zimy.  Już raz ci tego zabroniłem! -

            - Dwa razy zabraniałeś Panie. Mam to w swoich zapiskach. Pierwszy raz pod datą pierwszego grudnia przeszłego roku jeszcze za życia i panowania Boga Hadriana. - 

            - Choćbym sto razy mówił tej dziwce nie pojmie tego! Nigdy nie trzymała w ręku broni. - 

            - Chciałam cię udobruchać, mój ukochany bracie.  Przecież mówiłeś, że mężczyzna jest wojownikiem, a kobieta powinna mu umilać 

czas, w którym odpoczywa po trudach. - 

            - A gdyby przyszli tu zbóje, kto by cię obronił?  Przysięgnij, że więcej tego nie zrobisz dopóki nie dam Ci znaku! - 

            - Przysięgam na imię boskiej Izydy!  Ale odłóż ten miecz, przemęczysz się! - 

           Mieli już wyjść z jaskini na światło dnia, ale potężne błyskawice przecięły niebo a ulewa spłynęła potokiem. 

           - Boję się! - powiedziała nagle dziewczyna. 

           Czekali aż nawałnica przeminie, ale szalała jeszcze przez pół dnia i zdecydowali udać się w dalszą drogę bez względu na okoliczności.  Grek, a był on filozofem, prowadził ze sobą objuczonego osiołka. Chociaż burza niepokoiła ich a deszcz chłostał niemiłosiernie - byli już całkiem przemoczeni - dawała im schronienie przed zbójami. Najgorsze było to, że sandały tonęły w błocie.

          Nagle ciemności rozstąpiły się, nawałnica ustała i jeszcze przed wieczorem ujrzeli słońce.

Ale wtedy drogę zastąpił im zbój.  

         - Pobieram opłatę za przejście tą drogą. 

Odrobinę złota od was dwóch, a dziewczyna może zapłacić w naturze. -

         Albinus dobył miecza. 

         - Nie myślisz chyba naiwnie, że jestem tu sam?  - rzekł na to zbój. 

         I istotnie po chwili zza drzew wyszło ich chyba ze stu. 

        Albinus położył miecz przed sobą a wyzwoleniec zaczął mówić:

        - Nie sądzisz chyba, że mamy ze sobą coś cennego.  - 

        Ale zbój roześmiał się. 

        - Poza własnym życiem i tą kobieciną. Daruję je wam, jeśli mi ją zostawicie.  Moi ludzie są głodni. Od trzech dni nic nie jedliśmy. Ma delikatne ciało.  - 

        - Kanibalizm jako zjawisko obce jest ludziom naszej szlachetnej i prastarej kultury.  Mamy ze sobą trochę suszonych fig i inne dobre rzeczy. Możecie też spożyć tego osła. Kobieta nie waży więcej od niego, a może wam dostarczyć trochę przyjemności. - 

        Ale słowa jego były nieco gołosłowne, ponieważ osioł zdążył już uciec.  

       -  Chyba będziemy musieli zjeść i ciebie mędrku, chociaż na pewno jesteś trochę łykowaty. - 

       - Upolujcie lepiej coś w tym lesie. - 

       - Nie ma tu żadnego zwierzęcia. 

Wszystkośmy już zjedli, nawet grzyby. Ma tędy przejeżdżać cesarski dostojnik, niejaki Albinus. Czyhamy już na niego od wiosny. - 

       - No to nie musicie już czekać. Ten tutaj to Albinus. - 

       - Nie wygląda mi. To jakiś tchórz! -

       - Ale szlachetnie urodzony.  Albinusie, przyznaj się, że to Ty, a będziemy uratowani. - 

       - To ja. - wyznał rycerz. 

       -  A gdzie twój koń? -

        - Wędrujemy z tym osłem chcąc zachować incognito. - 

        - Łżesz! -

        - Przysięgam na Jowisza!  To tajna misja. 

Sam Cesarz mi ją powierzył. - 

        - Hadrian, ten okrutnik? - 

        - Nie. Ten, co teraz nastał. - 

        - Udowodnij, że jesteś tym, za kogo się podajesz. -

        - To Albinus, brat mój!  Zobacz, jaki do mnie podobny, a ja jestem Iuno, siostra jego. - 

        Na te słowa zbój zatrząsł się od śmiechu a wraz z nim stu innych zbójów. 

        - Możesz ty i jego siostra, ale żaden z niego Albinus. Albinus był weteranem walk w Brytanii, a ten czci i honoru nie ma. To jakiś gnojek!  A ty boginię obrażasz swym imieniem. - 

        - Pokaż mu! - wykrzyknął Grek.

        Iuno uniosła do góry suknię i odsłoniła uda.

A potem wyjęła opatrzony pieczęcią cesarską list i podała go wyzwoleńcowi,  a ten podał go zbójowi. 

        - Nie umiem czytać. - rzekł zbój. -Ale pieczęć wygląda na prawdziwą.  - Mam rozkaz poddać się twemu dowództwu cny Albinusie. 

Powiedz zatem, co zarządzasz. - 

       Albinus łapał przez chwilę powietrze jak wyrzucona na brzeg ryba. 

      - A zatem ruszamy! - wysapał. - Dać mi konia!  A z nią możecie zrobić co chcecie. 

Uważam jednak, że można lepiej wykorzystać jej ciało niż przeznaczając je do konsumpcji.  A rozum nakazuje wybierać zawsze to, co lepsze. -

      - Kiedy nie mamy konia Panie...Jesteśmy tu incognito. Koń byłby wyraźnym znakiem rozpoznawczym...Zjemy Greka a dziewczynę co najwyżej sam dziabnę a oni sobie popatrzą.-

      - Co to to nie! - sprzeciwił się Grek. 

      - Jesteśmy głodni!  Nie możesz być takim egoistą. -

      - Słusznie! - rzekł Albinus - Niech nam przedstawi argumenty, że jego życie jest ważniejsze niż wasze! - 

     - Jestem filozofem! - oznajmił Grek. - A jak uczy filozofia racje niezgodne ze sobą mogą być równie słuszne. - 

     - A co to ma do rzeczy? - 

     - Słuchałeś moich rad, Albinusie. Słowa mądrości przynosiły ci ukojenie. - 

     - Mówiłeś chyba, że śmierć nie jest straszna i nie należy się jej obawiać. A kiedy nadejdzie pora umierania umrzeć z godnością. -

     - Ale to była zupełnie inna sytuacja!  Zjadłbyś mnie, Albinusie? 

     - Przenigdy!  Jesteś łykowaty!  Ponadto nie jem ludziny. Ale oni są zdesperowani! - 

     - Jestem człowiekiem... -

     - A to już trochę lepiej brzmi. I wolisz, żeby zjedli damę? - 

     - Albinusie, służyłem Ci całym sercem... - 

     - Żądam od Ciebie ostatecznego potwierdzenia twej lojalności. - 

     Nie wiadomo, jak długo jeszcze toczyłaby się ta dysputa, gdyby zbój nieoczekiwanie się w nią nie wmieszał. 

      - Widzę, że udajesz Greka i obudziłeś we mnie litość.  Wolę już pościć niż zadać ci gwałt. 

A kobiety też nie wyrucham. Znaj moje serce!

I opisz to w swych memuarach dla potomności. 

Mam na imię Lucjusz. Zbój Lucjusz! ...Zgadzacie się ze mną, moi ludzie! 

      - ZGADZAMY SIĘ! - wyrwało się ze stu gardeł, a potężny głos długo wybrzmiewał w leśnej głuszy powtarzany przez echo. 

      - Zaraz, zaraz! - rzekł na to Albinus - Chyba

 ja tu dowodzę!  

      Przepraszam - zapomniałem, na śmierć zapomniałem, jak kończy się ta historia...Zdarza mi się zapominać. Zjadają mnie z tego powodu wyrzuty sumienia.