Szlachetna konwersacja z Panią Ogawą

        - "Lęk jest bratem śmierci." - powiedziała Pani Ogawa

- To stare perskie przysłowie...Ale mieliśmy pójść oglądać

zjawy w ogrodzie.   Księżyc jest w pełni. -

        Zeszliśmy do ogrodu i spacerowaliśmy do północy,

ale nikt się nie ukazał.  Pani Ogawa popatrzyła na mnie

trochę bezradnie.

       - Wracajmy do domu.  Zagram panu coś na klawikordzie. 

       Usiadła w pokoju na taborecie i zaczęła grać.  Nie

mogłem się zorientować co to jest. 

        - To impromptu Schuberta. -

        - Ach, teraz poznaję, ale nie wyobrażam sobie, aby

ktokolwiek grał je na klawikordzie.  -

        - Ktoś musi być tym pierwszym.  -

        Pani Ogawa była znana z zamiłowania do starych 

instrumentów.  Miała ich jeszcze kilka w szklarni.  

         - Co do przysłów perskich, to mam jeszcze na

oku jedno.  "Ucz się od źrenicy widzieć wszystko prócz

siebie."   Czy nie tak powinien patrzeć na świat poeta? -

         - Wielu ludzi gardzi poezją. Uczony ma przynajmniej

jakąś wiedzę. A poeta zna...tylko siebie.  - zauważyłem. 

         - Taka jest może czasem poezja liryczna.  Ale istotą poezji

jest uważna obserwacja i trzeba choć na chwilę zapomnieć

o sobie, a dopiero wtedy odsłania się przed nami tajemna 

głębia.  Kiedy patrzysz na łąkę o zmierzchu i ogarnia cię

uczucie melancholii nie możesz koncentrować się tylko

na nim.  Jeśli chcesz zobaczyć tysiące rzeczy i rozpoznać

wszystkie rodzaje pustki,  musisz być jak źrenica w oku. 

Kiedy rozstajesz się z piękną kobietą, której być może nigdy 

już nie zobaczysz, nie możesz myśleć tylko o tęsknocie, która

za chwilę cię dopadnie.  Musisz na chwilę zmienić się w

obserwatora.  -

       Znałem już teorie estetyczne Pani Ogawy i zawsze 

trochę gorszył mnie ich eklektyzm.  Ale mimo to zgodziłem

się z nią i żeby jej sprawić przyjemność i podtrzymać

konwersację przytoczyłem inne perskie przysłowie,  

      - "Nic ślepemu po zwierciadle." -

      Pani Ogawa ucieszyła się.  

      - No właśnie!  I co z tego, że patrzy tylko na siebie? 

I tak niczego nie zauważa.  Ale ja mam mocniejsze!  

"Czasem przemilczane słowo warte jest więcej niż

perła drogocenna."  -

     - To przecież oczywiste.  A jednak o tym zapominamy. -

     - Przygotuj się na coś poważniejszego.  -

     - Spróbuję...Ale posłuchaj najpierw tego:

     "Każdy czuje się dobrze w swoim otoczeniu,

       sowie miło więc w pustce, ruinach i cieniu." 

      - Ha, ha, ha!  - zaśmiała się Pani Ogawa - Czyżbyś

      mówił o sobie? - 

      - Nie jestem aż takim odludkiem. -   

      - Słuchaj zatem!  

      "Cóż po nauce temu, kto ma złe sumienie. 

        Wszak i gwoźdź, choć żelazny, nie pójdzie w kamienie."  

Co mam na myśli?  Na przykład wojnę.  Mordercy z pułku 

Azow poddali się bezwarunkowej kapitulacji, którą ich 

pobratymcy nazwali ewakuacją ratującą życie bohaterom.  

Bezwarunkowa kapitulacja różni się od ewakuacji jak dzień 

od nocy, a morderca może być wprawdzie bohaterem, ale 

nie wtedy, kiedy poddaje się po tym, gdy się zarzekał, że nigdy 

się nie podda. Oto przykład zatwardziałego sumienia i 

ukrywania prawdy...I jeszcze poprzez żony tchórzliwie 

molestuje przywódców Turcji i Chin. -

      - Jak przyjemnie byłoby nie rozmawiać o polityce... 

Ale ponieważ wszyscy popierają ofiary agresji, można 

sobie pozwolić na propagandowe nadużycia. -

      - Właśnie to mam na myśli!  Poczucie

wyższości moralnej ofiary nad agresorem, które 

usprawiedliwia wszystko. Nawet kłamstwo i zbrodnię. 

Przecież wojna propagandowa została już wygrana. 

Pogarda wzbudzona. Ta metafora perskiego poety odnosi 

się do obu stron konfliktu. I jak możliwe jest w takiej 

sytuacji osiągnięcie pokoju? -  

      - Dobrze, że jesteśmy w Kioto, a nie np. w Warszawie

i możemy sobie tak konwersować.  U nas by powiedziano,

że zrównuje pani ofiarę z oprawcą i powtarza kłamstwa 

propagandowe Rosji.  A nazywać mordercą można tylko

tego, komu udowodni się winę, a to w warunkach wojny nie zawsze jest łatwe. -  

      -  Jedne i drugie są tak samo bezczelne!  - 

      Pani Ogawa zrobiła się zła jak osa.  

      - "Uwolnił się z sideł a wpadł do klatki." - powiedziałem,

żeby ją trochę uspokoić. 

      - No tak...Znając pana myślę, że im pan współczuje. -

      - I to z kilku powodów.  To żaden komfort

być ciężko rannym i widzieć konających towarzyszy.  Poza 

tym jak nie współczuć człowiekowi, który stracił w walce 

lewe oko i prawą rękę, zastąpioną protezą i nadal musi zabijać, 

jakby umiał być tylko maszynką do zabijania. Zabijał przez 

osiem lat i ma tak po prostu przestać? Czy umie jeszcze w ogóle 

robić coś innego?  Być może zostanie przez "niezawisły" sąd 

Federacji Rosyjskiej skazany i resztę życia spędzi w lochu. 

Tego nie wiemy.  To jeden z owych bohaterów za sprawą 

których miasto przypomina morze ruin. Zresztą dowódcy 

podobno jeszcze się nie poddali.  Tak się przynajmniej mówi... - 

      Była już czwarta rano i poczułem się zmęczony, a może

nawet na chwilę zapadłem w drzemkę, kiedy Pani Ogawa 

pociągnęła mnie za rękaw.  

      - Chodźmy!  Jestem przekonana, że one tam są!  Pada

niewielki deszcz, ale od czego jest parasol... -

      - Łatwiej jest czasem ujrzeć zjawę, niż poznać prawdę. -

powiedziałem przez sen... -