Zimowy cmentarz

                         Caspar David Friedrich, "Zimowy cmentarz"

 

               Jak zwykle u niego (Caspara Davida Friedricha)

pojawia się mistyczny sens.  Ale mnie zimowy cmentarz 

nasuwa tej nocy całkiem inne skojarzenia.    

         Jechałem skądś dokądś, a potem miałem jeszcze 

spory kawałek drogi do przejścia zanim znajdę się na

wsi.  Wokół  same pustkowia, więc utrudzony przycupnąłem

za cmentarnym murem tuż przy wejściu i rozkopanej

ziemi, w którą wbite były dwa szpadle.  Oparłem się

o mur i zmorzył mnie sen.  Śnieg wszędzie leżał i czułem,

że jestem mocno rozpalony.  Męczył mnie kaszel i 

zdawało mi się, że nie doczekam rana, ale w drzemce

była błogość niemal anielska.  

       Kiedy się obudziłem poranek jeszcze nie nadszedł,

ale zobaczyłem, że stoi nade mną dwóch ludzi.  Przyglądali

mi się uważnie, a potem zaczęli ze sobą rozmawiać w

nieznanym mi języku i kopać w skutej mrozem ziemi. 

Dół już przedtem był dość głęboki, więc nie zajęło im

to zbyt wiele czasu.  Leżałem w śniegu, tracąc co pewien

czas świadomość do chwili, kiedy poczułem na twarzy

szorstkość buta.  A w chwilę potem schwytali mnie za nogi,

wrzucili do dołu i zaczęli przysypywać ziemią, która

zalepiła mi powieki.  Nie mogłem już oddychać.  Zapadła 

grobowa ciemność. Usłyszałem tylko jak szwargoczą, 

stukają szpadlami i odchodzą. 

       Nie wątpię, że po zimie nadeszła wiosna i opuszczony

cmentarz ożył.   Przy śpiewie skowronków w słońcu

chowano na nim nawet małe dzieci.  Ja tego jednak

już nie widziałem.  Przypominam sobie, że miałem do 

załatwienia jakąś ważną sprawę w tej wsi, ale jaką?  

Nie widzę już nawet mgły. 

      Skowronek, choć jest malutkim ptaszkiem, ma wątrobę 

i żółć, a co dopiero my - ludzie.  Nie samą radością żyjemy, 

a spokoju trudno szukać nawet na cmentarzu.   

     "Sto lat jest górną granicą ludzkiego wieku, którą 

osiąga jeden na tysiąc." - napisał ktoś przed wiekami.  

"Nigdy nie można przewidzieć rano, co się stanie 

wieczorem." - zauważył inny mądry człowiek.  Na chwilę

tylko wyłaniamy się z nieistnienia, aby do niego powrócić.

Nie myślę o tym z troską, ani nie karmię się złudzeniami, 

zresztą w ogóle o niczym nie myślę, bo po prostu

mnie nie ma...Nie słyszę głosu puszczyka, ani żałobnej

muzyki żab znad stawu...