Dwaj giganci muzyki indyjskiej

Muzyki indyjskiej słucham od trzydziestu lat - ostatnio znacznie mniej niż kiedyś, nawet rzadko. Ale były okresy mojego życia, kiedy nią żyłem i poznałem tysiące nagrań, które porywały mnie, albo głęboko wzruszały swą energią lub melancholią. To muzyka ducha i medytacyjnego skupienia. Moim ulubionym instrumentem strunowym w tej muzyce jest nie sitar, lecz sarod, a Mistrzem Ali Akbar Khan, o którym już na Lunie z wdzięcznością pisałem - nie tylko genialny muzyk, ale i mądry człowiek. Sarod, indyjska lutnia ma trochę mniej metaliczne, ostre brzmienie niż sitar, a bardziej, jak czasem mówię, księżycowe. Absolutnym Mistrzem gry na sitarze (w epoce, w której dokonywano już dobrej jakości nagrań) był Vilayat Khan, przewyższający ekspresją gry Raviego Shankara. Kiedy słucha się takich nagrań jak to, z udziałem innego genialnego muzyka Bismillaha Khana, to poza konstatacją piękna samej ragi, przestaje nas dziwić fascynacja Johna Coltrane'a, dla którego muzyka indyjska była jedną z ważnych inspiracji. 

        Niektórzy inni wybitni indyjscy muzycy, których słuchanie otwiera umysł (jest ich tak wielu):

        Amjad Ali Khan (sarod)

        Nikhil Banerjee (sitar)

        Pramod Kumar (sitar)

        Ram Narayan (sarangi)

        Sultan Khan (sarangi)

        Hariprasad Chaurasia (bansuri)

        Bhimsen Joshi ( śpiew)

        Lakshmi Shankar (śpiew)

        Shivkumar Sharma (santoor)

        Subramaniam (skrzypce)

        Zakir Hussein (tabla)

        Alla Rakha (tabla)