Biografia poety

    "Obecnie jestem w stanie pewnej melancholii, a to dlatego iż środki moje są już

      na wyczerpaniu..." (Leśmian w liście do Przesmyckiego)

   

     Trochę trudno mi będzie przebrnąć przez biografię Leśmiana

zatytułowaną przez autora "Bywalec zieleni."  Jest w niej 

wiele interesujących faktów i napisana jest dobrze, ale bez

jakiejś szczególnej wizji życia poety.  Może wchodzić tu w grę 

świadoma rezygnacja Piotra Łopuszańskiego, który poświęcił 

Leśmianowi sporo życia i kilka książek. Taka rezygnacja mogłaby

być nawet sama w sobie czymś pozytywnym, ponieważ niczego 

nie narzuca.  Wydawnictwo konstatuje, że autor przedstawia 

poetę jako nieprzystosowanego do życia marzyciela, jednak 

chciałbym, aby wszyscy byli równie nieprzystosowani, mieli

taki zawód i mogli odkładać do skarbonki złote monety (co

podobno zaczął czynić w odpowiedzi na perswazję żony).  

     Podobno poeta nie potrafił oszczędzać, a w jednym z listów 

wspomina o melancholii, jaką wywołuje w nim brak środków 

do życia, w sytuacji, w której czuje przypływ twórczej weny.  

Nazywa to mitręgą. Chciałem obszernej zacytować fragment 

tego listu, ponieważ pokazuje on w jak cudownie obrazowy 

sposób Leśmian mówił o swym życiu, ale mi gdzieś umknął. 

     Dobrze mieć czasem przyjaciela. W 1932 r ówczesny 

minister skarbu, na prośbę swego przyjaciela poety 

Wierzyńskiego umorzył długi Leśmiana wobec skarbu państwa, 

które wynosiły 40 tysięcy ówczesnych złotych. Pozostały jednak 

nigdy nie spłacone długi wobec osób prywatnych. "Kilka dni 

temu sekwestrator chciał spustoszyć moje mieszkanie i zabrać 

bibliotekę. I ja, i żona, pogodziliśmy się nawet z grobem, nie 

tylko z pustym mieszkaniem, ale dla córek, cały dramat..." 

"Nikt nie wie ile tragicznych i obcych mi faktów i wypadków 

zbiegło się wobec mej osoby. Ginę, chyba za kilka miesięcy już 

zginę zupełnie..." - pisał w liście do Wierzyńskiego.

     To, co mnie uderza w tej relacji, to koszmarny obraz 

stosunków przedwojennych: samobójstwo wydawcy 

Mortkowicza,  oskarżenie biura notarialnego Leśmiana o 

defraudację i dość przykry dla mnie fakt, że poeta zakończył 

życie na ulicy Marszałkowskiej w Warszawie. Zastanawia 

mnie też to, jak godził swą twórczość z całkowicie nieprzystającą 

do niej pracą zawodową i obowiązkami rodzinnymi.  Tak, czy 

inaczej książka ta jest dla mnie ciekawsza, niż analizy literackie, 

których jest już po prostu zbyt wiele. To oczywiście nie jest 

żadna recenzja biografii, którą dopiero zacząłem czytać i może

się okazać, że moje impresje nie są zbyt trafne. Wdzięczny

jestem autorowi, że podjął się trudu jej napisania i to, o czym

w sposób interesujący pisze, starannie udokumentował.

      Ja sam napisałem kiedyś jedynie krótki tekst porównujący

twórczość Leśmiana i Przybosia.  Był on studencką pracą

roczną z zakresu estetyki.  Jeszcze nie spotkałem nikogo, kto by

nie cenił twórczości tego cudownego poety (choć nie zawsze

tak było), który należy także do mych najbardziej ulubionych.  

Kwestie interpretacyjne i wchodzenie w jego metafizykę, albo 

analiza poczuć egzystencjalnych, czy poetyckiego języka, to już 

jednak rzecz całkiem inna.  Znam część tych analiz, ale wolę 

cieszyć się tym, że mogę przebywać w świecie wyobraźni i 

mądrości poety i przeżywać w związku z tym to, co przeżywam...