Co się w duszy tli

     

    Już prawie widno.  Co mogę napisać?  Może dzisiaj 

posłucham trochę muzyki.  "...Jak najdelikatniejsza

nić babiego lata, niezmiennie jak zieleń igieł sosny,

trwale jak zakorzeniony głęboko wiąz, rozsiana wszędzie

jak ślady ptaków - tak samo trwać będzie wiecznie

poezja."  

     Nie jestem wcale tego pewien.  Czasy są coraz bardziej 

pragmatyczne i cyniczne.  Co z człowieka ocaleje - nie 

wiadomo - a nawet, czy i za jaką cenę homo ledwo 

sapiens przetrwa.   Zamerykanizowana zachodnia

cywilizacja utraciła już siły żywotne i dogorywa.

Nie zmieni tego kolejna wojna, która może oznaczać

zagładę świata, jaki znamy. 

      Wygląda na to, że podczas gdy w Jemenie 5 milionów

ludzi zagrożonych jest śmiercią głodową  - widomy skutek

Pax Americana - Biden przygotowuje nas mentalnie do 

wojny z Rosją i z Chinami.  Jeśli ta wojna nastąpi w 

niedalekiej przyszłości, to nawet po zwycięstwie oznaczać 

będzie upadek babilońskiego imperium.  Może to 

nastąpić o wiele wcześniej niż się tego spodziewano, bo 

utopienie świata we krwi tego procesu nie odwróci.  

      W tym wszystkim, my - Polacy, z prawicową i lewicową

propagandą, wychodzimy na kompletnych idiotów...i

pogrążamy się w biedzie. 

      Ale muszę chyba zmienić temat na nieco mniej 

prozaiczny.  Znalazłem coś takiego... "Szlachetność serca 

u kobiety jest bezwzględnie ważniejsza niż zewnętrzna 

piękność. Jeśli kobieta nie ma dobrego serca, jest w duszy 

ciągle niespokojna. Z oczu jej bije jakieś zatrwożenie. Wpada 

w gniew na otoczenie, używa ostrych wyrażeń, ciągle gada, do 

niej należy zawsze pierwsze słowo, robi innym wyrzuty, jest 

zawistna, nieużyta i nudna."  

      Pozostawiam czytelnikom zagadkę, kto to napisał - 

mężczyzna, czy kobieta i czy zgadzam się z takim osądem. 

Jeśli chodzi o mnie, to wolę kiedy kobieta dużo mówi,

niż kiedy milczy.  Choć nie w każdej sytuacji ;-)

    Szlachetność serca każdemu jest potrzebna, niezależnie 

od płci, a jej brak skutkuje zawsze w przykry sposób.  

Jednak spokój wymuszony jest spokojem pozornym.  

Niepokój tli się i w każdej chwili może wybuchnąć 

płomieniem.  Jest wiele gryzącego dymu i popiołu.  Nie 

ma spokoju absolutnego. Byłby on równoznaczny z kresem 

życia.  Można jedynie w jakiś sposób nie dopuszczać do 

tego, aby nas ogarnął i zniszczył.  

    Ale nie zrobi się tego podtrzymując złudzenia.  To tak, 

jakby ktoś gasił ogień własnym ubraniem.  Może to pomóc

jedynie na chwilę. Główną przyczyną niepokoju 

większości ludzi, pomijając niepokój egzystencjalny 

- lęk przed śmiercią, cierpieniem, przemijaniem, samotnością,brakiem miłości, albo środków do życia, wrogością i absurdem życia,  są myśli o zysku 

i  stracie. Wytwarzają one coś w rodzaju wewnętrznego 

tarcia nawet w ludziach, którzy mogliby nie mieć materialnych trosk. 

    Jedynie ludzie refleksyjni, albo wyjątkowo doświadczeni 

przez los, czy życie (jeśli ktoś nie lubi słowa los),  potrafią

być zatroskani o losy świata i inne rzeczy pozornie tylko 

oderwane od życia...Ich sposób życia jest bardziej bezinteresowny, otwarty, a zródłem ich spokoju jest kontemplacja. Ale spokój taki nie trwa długo...