Moje bezużyteczne i absurdalne zajęcia

   

    Zmienia się trochę pogoda i obrazki takie jak ten

powoli należą do przeszłości...Ale przeszłość lubi

czasem powracać w dwa najbliższe miesiące, jakie nas

czekają.

    Kilka dni temu słuchałem "Semele" Ecclesa. Utwór

skłania do porównań, bo do tego samego tekstu

później napisał znakomitą angielską operę Haendel.  

No i przyjemnie przypomnieć sobie przy okazji 

Owidiusza. 

     Eccles wspólnie z samym Purcellem napisał jakąś 

muzykę incydentalną i czasem słychać, że do angielskiej

tradycji nawiązuje, choć podobno głównym źródłem

jego inspiracji były utwory włoskiego mistrza Alessandra     

Scarlattiego.  Jedynym rozczarowaniem związanym z

tym utworem jest dla mnie nieobecność fletów i obojów,

które w utworach Purcella tak pięknie brzmią i które

były zwykle używane w tym czasie przez angielskie 

orkiestry.  Dotychczas znałem tylko nieliczne arie i pieśni

tego kompozytora i zawsze robiły na mnie wrażenie. 

Całkiem dobrze się tego słucha, choć Eccles nie 

dorównuje Purcellowi, jednak chwilami barokowa 

melancholia bywa piękna, a umiejętności tworzenia 

dramatycznego nastroju miał nie najmniejsze.   

      Wspominam o tym, aby zdać sprawę z tego, jak 

bezużyteczne bywają me zajęcia i ilu niepotrzebnych

rzeczy się przy tym dowiaduję.  Myślę, że Pharlap

by mnie rozumiał, ale jest zbyt skromny, aby tu zaglądać

...Kilka dni temu chwaliłem utwory Yorka Bowena

(który zmarł w 1960 r). Znałem jedynie trzy nagrania

z muzyką tego świetnego kompozytora, a tu nagle ktoś

pisze, że ma 72 płyty z jego utworami.  Bardzo mnie 

to pocieszyło, bo człowiek ten jest w moim wieku i 

powinien już podobno tylko czekać na śmierć, zbawiać

ludzkość, albo wtopić się w tło tak zwanej natury.  Jak

kilku moich znajomych i jak Palikot studiował filozofię, 

a zajął się biznesem.  Jest znawcą dobrych gatunkowo 

herbat, którymi jego firma handluje.  Dał mi kiedyś przy 

piwie jedną saszetkę do degustacji.  Ale piwo zagłusza

trochę smak herbaty ;-)   Pozostając jako jedyny wierny

filozofii popadłem w niejakie ubóstwo, czy jak kto woli, 

w nędzę, która jest jednak oczywiście relatywna.  

A w dodatku jeszcze uroiłem sobie, że tacy niepotrzebni 

nikomu ludzie, jak ja, są jednak potrzebni, bo tworzą 

kulturę.  Ale jaką kulturę? Przecież nigdzie nie publikuję 

mych tekstów, a tu czasem ktoś kliknie, a czasem nie, bo 

nie będzie mu się chciało, albo się czymś urazi.   

      Nie narzekam jednak, ale jeśli nie będę miał gdzie

słuchać muzyki, czytać książek  i pisać, to pewnie wyjdę

z życia.  A Palikotom pozostawiam wino, herbatę i kobiety...

Ale nie śpiew!  Śpiewam dość ładnie. Szkoda tylko, że

to być może już łabędzi śpiew... 

     Pewna moja znajoma z Francji, którą bardzo lubię,

napisała u siebie na Facebooku, że nie ma już  siły na

moje dekadenckie brednie i że ma nadzieję, że się

znowu jak kiedyś rozmarzę i oburzę.  Podziękowałem 

jej za to.  Pisze zawsze, że zakochała się w moich 

zdjęciach, czy nawet we mnie samym z młodości.   

Jest to nadzwyczaj urocze...