Trzy po trzy. Dawna opowieść chińska

      Dawno temu w państwie Lu żył pewien

święty mędrzec.  Był beztroski jak utulone przez matkę niemowlę. Gdy miał osiemset lat

jego cera przypominała cerę dziecka. 

Żywił się mgłą, obłokami, śniegiem i 

płatkami róż, a popijał je kroplami deszczu 

i rosą.  

    Czasem wzbijał się wysoko w

przestwór ponad górę, na której mieszkał 

i leciał w dal z kluczem żurawi albo dzikich 

gęsi. Innym razem zamieniał się w rybę 

i sięgał morskiej głębi, widząc ryby bez oczu

i inne morskie dziwy. 

    Kiedy był dzieckiem połknął brzoskwinię 

z sadu nieśmiertelności i upływ czasu przestał 

dla niego istnieć.  Zdarzało się nawet, że 

opuszczał Ziemię i błądził po Drodze Mlecznej, 

a gwiazdy radośnie mrugały do niego.  

A ponieważ dawno już utracił pamięć, 

czuł się błogo. 

     Jednak nie spodobało się to Demonowi

Wiatru.  Dmuchał i wiał tak długo, aż

mędrzec przypomniał sobie, że ma ciało,

a wkrótce potem rozbolał go ząb.  Ale

na tym nie skończyła się jego perfidia. 

Obudził dziewczynę śpiącą w trumnie

wewnętrznej grobu i kazał udać się jej

na górę do chatki Mistrza. Ale przedtem

przyoblekł kościotrupa w ciało i 

polecił jej powiedzieć, że zna lekarstwo

na ból zęba.

     Kiedy Dziewczyna-demon zjawiła się

przed nim Mistrz nagle przypomniał

sobie, że jest ludzką istotą i poczuł 

gwałtowne pożądanie, a gdy odeszła

zaczął za nią tęsknić.  Nie pomagały 

na to żadne eliksiry i alchemia,

ani nawet przywołanie wewnętrznego

uśmiechu i sekret Złotego Kwiatu. 

     Demon Wiatru nie był jednak 

zadowolony: - Dlaczego nie wspomniałaś

mu o cudownym leku na ból zęba? -

- Ach, całkiem wypadło mi to z pamięci,

bo przemienił się w ogromnego buhaja 

i z trudem ratowałam się ucieczką. -

     Tymczasem ząb, o którego istnieniu

na widok dziewczyny Mistrz zapomniał,

zaczął mu tak dokuczać, że pędził przez

obłoki jak rozjuszony słoń i zaistniała

obawa, że strąci z nieba słońce i stratuje

je i faktycznie tak się stało. Nieźle się

przy tym poparzył, jednak był to drobiazg

w porównaniu z bólem zęba.

     A kiedy zapadł mrok, dziewczyna

weszła z powrotem do grobu i zasnęła w

trumnie. W nieprzeniknionym mroku

nocy słychać było tylko krzyk mędrca

dochodzący z otchłani, którego nie

zagłuszało nawet wycie Demona Wiatru.

Zakłócił spokój wszystkim niebiańskim

istotom, a ptaki a nawet gwiazdy padały   

martwe. 

     Na szczęście usłyszała to Guanyin,

która słyszy błagania tego świata 

i postanowiła uwolnić Mistrza spod 

działania Demona Wiatru.  Przyjęła na

siebie postać medyka i obcęgami 

wyrwała cierpiącemu kieł.  Mistrz

zaryczał z bólu tak głośno, że połowa   

kosmosu zamarła z trwogi i utworzyła

się w nim czarna dziura. Ale ulga 

była tak wielka, że na Ziemi w środku

zimy nastała wiosna. (Było to możliwe,

ponieważ Guanyin uniosła stratowane

słońce i podrzuciła je do góry, a to 

od razu poczuło się na właściwym  

miejscu).

      - Jak dotąd byłem przekonany,

że oswoiłem pustkę i nie ma na świecie

istoty większej ode mnie, ponieważ 

byłem tak mądry, że całkiem zapomniałem 

o sobie.  Nawet Smok nie mógł mi

dorównać, bo jednak coś pamiętał. Ale

myliłem się. Ty jesteś Cudowną Dobrocią,

Pani!  - rzekł.  

     A wtedy Guanyin wyjęła spod białej

jedwabnej szaty swą aksamitną dłoń i 

pogładziła go delikatnie po twarzy, aż

nabrała ona znowu cech ludzkich. 

    Ale Demon Wiatru także nie spoczął

i kiedy bodhisattwa oddaliła się 

zaczął wiać tak przeraźliwie, że 

obudził w nim tęsknotę i Mistrz zamiast

udać się na górę, przysiadł na grobie

Dziewczyny-demona i zaczął wyć jak

pies, albo grać na lutni wpatrzony w

księżycową poświatę. 

    Hałas ten poruszył kościotrupa, który 

wstał i ukazał się mu pod postacią

najpowabniejszej kobiety jaka istniała

we wszystkich światach. 

     Na jej widok pożądanie wezbrało

w nim jak mroczny ocean i żaden

knur ani buhaj nie był nigdy bardziej

jurny. Nic dziwnego, że kościotrup

wystraszył się i ponownie wszedł

w ziemię, zatrzaskując za sobą wieko 

wewnętrznej trumny.  A Demon Wiatru

poczuł się przygnębiony i mroził 

swym lodowatym tchnieniem tak mocno, 

że ludzie zamarzali. Mędrzec zaś rzucał

się na drzewa i napierając na nie łamał je

z trzaskiem, jednak nie mógł poczuć

żadnej ulgi. Jego przyrodzenie było 

wielkie jak maczuga i ostre jak siekiera.

     A wtedy książę Lu w imieniu swego

ludu wysłał petycję do Guaniyn z 

prośbą, aby ratowała świat przed wieczną

zimą  i ocaliła lasy.  Guanyin zauważyła

to już przedtem jednym ze swych tysiąca

przepełnionych współczuciem oczu 

i przemieniając się w jadowitą żmiją

ukąsiła w wiadomym miejscu Mistrza tak

mocno, że jego przyrodzenie najpierw 

spuchło, a potem całkiem opadło.  

Demonowi Wiatru nakazała zaś przestać

wiać z taką mocą, pod groźbą zasłonięcia

mu wszystkich szczelin i otworów.

     Pod wpływem tych wydarzeń Nieśmiertelny

Mistrz zniechęcił się do idei nieśmiertelności

i postanowił zakończyć żywot w 

naturalny sposób. Jednak w jego ciele 

wciąż znajdował się brzoskwiniowy nektar, 

który go unieśmiertelniał.

     Jestem pewien, że boska Guanyin i 

na to znalazła sposób... 

     Tak wiele można się czasem nauczyć

z ksiąg z czasów dawnych.