W poszukiwaniu straconego podwórka

    Ledwie go zauważyłem. Stanął przede 

mną jak za mgłą pod wielkim drzewem,

na którym pojawiły się zielone kasztany.  

Zasłania teraz nawet okno mojej matki na 

wysokim czwartym piętrze. A kiedyś było 

takie małe. 

    Duch mocno chwiał się na nogach,

wyglądał na zmęczonego, a jego twarz

była w mroku trochę upiorna i gdyby

nie woń alkoholu można byłoby

pomyśleć, że nie żyje.

   - Cześć sąsiad! - powiedział 

wyciągając do mnie rękę. 

   - A...cześć. To ty Kasztan? -

   - Ja...A wiesz, że Waldek nie żyje? -

   - Chyba już od czterdziestu lat. 

To ten starszy? - 

   - Może...Znałeś Wieśka? -

   - To syn Czarownicy? -

   - Juś nie żyje! To mój rodzony 

braciak. W wojsku go zajebali. -

   - No tak, wiem...To chyba Mariusz 

był synem Czarownicy.  Mnie zawsze 

żal, że Kiszka nie żyje. -

   - Kiśka, sierżant Garcia! - 

   - I obaj jego bracia cyganki. I ich 

matka. Wszyscy mieli cukrzycę. Garcia 

był najmłodszy i miał wielki brzuch.

Dobrze, że chociaż my żyjemy. -

   - Ty też juś nie żyjesz! - 

   - Żyję, przecież widzisz mnie! -

   - Nie żyjesz!  Adam tak powiedział.

Ten z "Bonanzy." -

   - To nie Adam, tylko Hoss. Faktycznie 

powiedział mi kiedyś: "Ty już nie żyjesz!"  

Ale było to ze trzydzieści lat temu. 

A co u niego? - 

    - Tesz juś nie żyje! - 

    - Ale Ty żyjesz! - 

    - Masz sąsiad pięć złotych? -

    - Niestety, nie mam. Ale przecież masz

flaszkę. - 

    - Noc jest długa. -

    - Bez małpki nie przeżyjesz? -

    - Bo mnie przykaraulą. -

    - Mam tylko tyle... -

    Kasztan nadstawił dłoń, a ja

wsypałem mu jakieś drobne. 

Mogło być tego ze trzy złote. 

Myślałem, że sobie pójdzie, ale

popatrzył na mnie i spytał:

    - Znałeś Wariata? -

    - Wszyscy go znali. -

    - Juś nie żyje! - 

    - Szkoda go. - odpowiedziałem

nieco obłudnie.

    - A co porabiasz? -

    - Jakoś żyję! -

    - Jesteś profesorem? - 

    - No tak, niby...Choć nie jestem. -

    - Ale mówią na ciebie profesor? -

    - Mówią. -

    - A czego uczysz? -

    - Co to jest transcendentalna jedność

apercepcji i podobnych użytecznych 

rzeczy. - 

    - A pamiętasz tego od robót? -

    - Od prac ręcznych?  Taki młody

chłopak, trochę zawstydzony, bo

chyba ze wsi był, a to była jego

pierwsza praca w mieście. I wyglądał

jak laleczka, wymuskany, w garniturku.-

    - Panie profesorze jest szansa! -

    - Tak go ktoś z klasy zapytał, a on

uśmiechnął się i grzecznie pyta: Na co 

jest szansa? -

    - Wyjebać w dupe szympansa! -

    - Bardzo mi go szkoda. Taki ufny

i naiwny był. -

    - Jaki?...Skoda to taki samochód 

jest. Amerykanie kiedyś robili najlepsze

samochody, potem Francuzi, a

teraz Czesi. A powiem ci jeszcze 

jedną rzecz... - 

    Trochę się przestraszyłem, bo 

zbliżała się dziewiąta i mama mogła

zmartwić się, że jeszcze mnie nie ma.

    - Znałeś Ryśka? - 

    - Chyba nie...A co, nie żyje? -

    - Żyje, ale ujebało mu nogi...A Francuza 

Żompe?  Ktoś go jebnął kluczem 

francuskim, jak pucował cytryne, a jego 

siora robiła na klatce wszystkim francuza. 

Taka blondyneczka! -

    - I wyżył? -

    - Wyżeł to jest taki pies! Masz pięć złotych? -

    - Przed chwilą ci dałem. Nie mam już... -

    - Przed chwilą dałem...Łeb mnie

napierdala!  To przez te zielone ludziki.

Nie śpię, bo ciągle się wpierdalają

i kradną mi ogórki z lodówki. Jak ide

do kibla, to podstawiają mi noge. Boje

sie ich.  Chcą mnie zajebać! Wszędzie je 

widze...Mamusia mi umarła. - 

    - To smutne. Ale to już chyba z pięć,

dziesięć lat temu? -

    - Szczęśliwi dni nie liczą. -

    - Muszę już iść Kasztan, bo mama

na mnie czeka. -

    - Kedyś było lepiej jak tera. 

Znałeś...Ty nikogo nie znałeś!

Żyd jesteś!  Na religię nie chodziłeś. -

    - To tak, jak ty, Kasztan. Ale przykro 

mi, naprawdę nie mam tej piątki. -

    - Ja ci wierze...Ty jesteś Janusz, nie? -

    - Nie, Nezumi!...To znaczy Miły. -

    - Miłosz. Pamiętam ciebie. 

Podobno wierszyki piszesz! -

    - Ale dzisiaj nie pierwszy. -

    - To napisz mi poemat o sraniu! -

    - Dobrze, Kasztan. Trochę to pewnie

potrwa. Nie mam zbyt luźnego stolca.

Czy ty wiesz, co to jest męka twórcza? -

    - Muka...To idź, bo ci ta twoja

narzeczona ucieknie! -

    - Idę do mamy. -

    - Rąsia Grabowska. - 

    - Pozdrowię ją od ciebie. -

    - Znałeś Wieśkę? -

    - Tę, co miała serce po lewej stronie? -

    - Macałem ją w piaskownicy. -

    - To dobrze miałeś!  A wiesz, że ja

z nią leżałem w jednym łóżku jak miałem

pięć lat? Pokazała mi pitkę. Wieśka żyje! -

     - Nie mogę wrócić na chatę, bo 

ludziki mnie zjedzą. - 

     To były ostatnie słowa Ducha, jakie

słyszałem.  Mama powitała mnie z

groźną miną. Przeczuwałem to, bo

telewizor był zgaszony.

     - Myślałam już, że coś ci się stało!

Nie mogłeś przyjść wcześniej? 

I doprowadź się do porządku, bo 

wyglądasz jak obwieś! - 

    - Spotkałem Rudego, to znaczy 

Kasztana i rozmawialiśmy o Wieśku 

i o Wieśce. On już ledwo co chodzi.

Ja z nim kiedyś prowadziłem handel 

wymienny. Za trzy biedronki mogłem

od niego dostać konika polnego. 

Pamięta mama, tam gdzie są teraz 

za domem garaże, była łąka. Łapaliśmy

je i wkładaliśmy do pudełek po witaminie

C. Na świerszcze się nie wymieniałem. 

Bałem się ich...Są już kasztanki. -

   - Dobra, dobra...Dzwoni czasem

do mnie przez domofon, ale mu nie

otwieram. Tłukł matkę, bo mu nie

dawała na alkohol. Miała szczęście,

że umarła, bo by ją chyba zabił. 

A ona tak go kochała!  Straciła

przecież dwóch synów. Spotkałam

ją w mięsnym jak jeszcze chodziłam. 

Teraz to jest wrak człowieka. -

    Bywa, późną jesienią, że chciałbym

spotkać kogoś z podwórka, albo z klasy

i zapytać go:

    - Znałeś Kasztana? - 

    Ale jeszcze nigdy nikogo nie 

spotkałem.