Zabaweczki Kaliguli

       Wieczorem, kiedy pokój opustoszał, zabawki zaczynały żyć własnym życiem. Lalka Maria Antonina rozczesywała perukę  przed pękniętym lustrem, a potem siadała przy klawesynie i grała wariacje na temat popularnej arii

"Niestety, nigdy nie ujrzę już swej ukochanej." Porcelanowe ptaszki, różowy i niebieski spijały sobie krople wody z dziobków. A kiedy przestawały słowik śpiewał malinowym głosikiem tęskną pieśń. Dwa pluszowe misie brały się za bary, a ich zmagania nadzorował kudłaty Cygan. Chiński smok wyjmował sobie lewe oko, turlał nim po podłodze, a potem wkladał je na miejsce. 

Traszki wyszły z akwarium i zasuszyły się przy piecyku.  Żelazny Jezus zszedł z nabitego ćwiekami krzyża. A ktoś przez przypadek uruchomił gilotynę, która początkowo ścinała tylko kwiaty, ale potem ucięła głowę lalce. Chwilę przedtem Brutus zabił Cezara. Było sporo zamieszania, ale nim zapiał kur w pokoju powracał porządek. Wszystkie zabawki leżały grzecznie w swych łóżeczkach czekając na następną noc.

       A wtedy zjawial się jego właściciel Kaligula Wildchild, niepozorny mały chłopiec z puklami jasnych loczków na główce - ścierał z posadzki krew Marii Antoniny i umieszczał  jej głowę z powrotem na szyi.  Potem rozbierał się z ubrania, w którym chodził przez całą noc, zdejmował bucik (miał tylko jeden), przykrywał kocem i spał do wieczora. 

     Ostatnio śniły mu się najczęściej białe króliczki. Były ich dziesiątki a może nawet i setki. Biegały na wszystkie strony po trawie na obrzeżu jakiegoś parku. Prószył śnieg i ich futerka mieniły się w blasku księżyca. Na ich widok ogarniała go czułość. Chciał je przytulić i zadusić. Wpatrywał się w nie jak wyglodniały pies. Ale kiedy tylko któregoś dopadł, słyszał głos matki, który mówił do niego: "Nie wolno synku! Tatuś by cię za to zabił!" i zwalniał uścisk. 

    W tym czasie miejska policja odnajdywała na przedmieściach i w zaroślach ciała młodych kobiet. Cherubinek najczęściej podrzynał im gardło, rzadziej dusił, albo uderzał w głowę kamieniem, a to z racji niskiego wzrostu. I nikt nigdy nie domyśliłby się, że dopuszcza się tych zbrodni, gdyby nie to, że ostatnia jego ofiara przeżyła atak i z rozbitą głową zgłosiła się na komisariat. Chłopiec wiedział jednak, że policja zajmie się tym dopiero rano, a potem trochę jeszcze potrwa zanim go znajdą i spokojnie położył się spać. Wieczorem miał zamiar pójść nad rzekę w poszukiwaniu kolejnych ofiar. 

   Wprawdzie na dziewczyny w mieście padł strach i nie pokazywały się nad rzeką same, jednak nie dotyczyło to z pewnością samobójczyń i pijaczek, które pragnęły utopić swe smutki w jej nurcie lub w whisky. Inspektor Button przewidział oczywiście zamiary mordercy i wysłał nad rzekę legion kobiet udających samobójczynie albo pijaczki, a nawet bobbies przebranych za dziewczyny lekkiego prowadzenia. Jednak Kaligula zmienił w ostatniej chwili zamiary. Zaczaił  się przy cmentarnej kaplicy i po pogrzebie zadusił siostrę i pozbawił życia  ciotkę zmarłej, które pozostały przy grobie do późna w nocy.  Tej ostatniej przegryzł zwyczajem kotów tętnicę szyjną. A ponieważ miał  na wargach i twarzy jej krew wzbudził podejrzenie innego mordercy, który złożył na niego doniesienie. Machina Buttona działała jednak powoli i aniołek mógłby spokojnie przenocować w swym pokoju, gdyby nie nieoczekiwane zdarzenie. 

      Kiedy zbliżył się do kamienicy, w której mieszkał, zobaczył buchający ogień i strażaków usiłujących rozpaczliwie ugasić go przy pomocy pomp wodnych. To Neron, jego ulubiona zabawka, podpalił Rzym.