Klątwa Sowy

Nie wiem czy opowiadać tę opowieść.

Co dobrego może wynikać z takich próżnych opowieści poza chwilą uśmiechu, przerażenia lub zadumy, które za chwilę przeminą. Nikogo dziś nie obchodzą inni ludzie ani ich przeżycia. A wszystkim wydaje się, że będą żyć wiecznie w swych rezydencjach i pałacach. Kiedyś tak nie było. Wszyscy wiedzieli, że los kruchej ludzkiej istoty, jej szczęście i nieszczęście, są wynikiem nieoczekiwanych splotów okoliczności i że nad człowiekiem wisi czasem jakaś klątwa. 

        Kiedy była małą dziewczynką ojciec mój, który był z zawodu purystą, nabył  niewielką posiadłość w Pensylwanii. Ale mama i ja pozostałyśmy na wsi w okolicach Exeter. 

Dnie i noce tęskniłyśmy za nim, aż wreszcie nadeszła upragniona wiadomość. Niestety, była to powiadomienie o jego śmierci i o przepadku majątku.   Pojechałyśmy do Londynu, a mama, żeby  mnie utrzymać, wyszła na ulicę, ale wkrótce zaraziła się syfilisem i umarła. Na szczęście sutener okazał się poczciwym człowiekiem i zamiast stręczyć mnie do nierządu wysłał do siostry na przedmieściu, a ta dala mi mieszkanie w chlewiku

i karmiła z prosiaczkami.  Jej dobroć rozczulała

mnie czasem do łez, choć kiedy coś przewiniłam, nie ominęła mnie rózga. Później pasałam gęsi i zamieszkałam w eleganckiej komórce. 

A wtedy pastor Morgan nabrał podejrzenia, że skończę jak moja matka. Powiedział, ze otoczy mnie opieką,
jeśli od czasu dam mu się pogłaskać. Nie oczekiwał niczego więcej. Nie sprecyzował jednak, w jakim miejscu miałam mu się dać głaskać. Zakochałam się w nim, a on, tak jak mi był przyobiecał, chronił mnie przed złymi ludźmi. Jednak kiedy skończyłam dwanaście lat uznał, że spełnił już swój obowiązek moralny i zastąpiła mnie Betty.  

        To było najgorsze, bo siostra sutenera, zaczęła dziwnie mi się przyglądać. Ale ku memu zdziwieniu nie wysłała mnie na ulicę, a przeciwnie dała pokój na poddaszu i odtąd jadłam już jak królowa z drewnianego talerza.

A wtedy zjawił się u niej pewien starszy jegomość, który przedstawił się jako Pan Mniam Mniam. Lubił chyba czytać bajki. Oznajmił, że  zjada dziewczynki i zaoferował mojej opiekunce sporą sumę pieniędzy za możliwość adopcji. Zostałam sprzedana i zamieszkałam w domu przy cmentarzu. Pan Mniam Mniam był bowiem kamieniarzem. Był to złoty, kochany człowiek, który w pełni zastąpił mi ojca. Czasem w nocy, po całym dniu pracy w kamieniu, prowadził mnie na cmentarz i pokazywał mogiłkę jakiegoś dzieciątka. Jego żal był szczery i zdarzało mu się uronić łzę. 

- Zobacz Lenor, ile takich dzieciątek oddało duszę Panu.  A przecież tylu jest na świecie głodnych ludzi, których można by nimi nakarmić. Przykładowo ja...Nie wiem, czy jest Ci wiadomym, że Pan Swift przedłożył niegdyś  parlamentowi wniosek, który niestety

 odrzucono, co uważam za klęskę naszego parlamentaryzmu. Otóż wnioskował on o to, aby

z porzuconych pod kościołami niemowląt robić konserwy. -

- Ach tak, mama czytała mi jego bajkę o Lemuelu Guliwerze. -

- Nie powinnaś jej czytać! To nie dla dzieci. - skarcił mnie dobrotliwie i dał cztery klapsy na 

gołą pupę. Trochę się przy tym zmęczył. Ale mógł mnie przecież wybić drewnianą laską. 

Powoli oswajalam się z myślą, że zostanę zjedzona, a nawet byłem z tego dumna. Tatuś z pewnością by mnie nie zjadł. Nie kochał mnie aż tak bardzo. Wolał grać w karty. 

Jednak moje szczęście nie trwało długo. Źli ludzie oskarżyli  Pana Mniam Mniam o 

nekrofilię  i groził mu za to stryczek. 

Nie pamiętam już, co było dalej.

    Nagle znalazłam się w rezydencji wdowy po Lordzie Gibbonsie, a ta zapewniła mi staranne wykształcenie domowe i nauczyła robótek ręcznych oraz gry na szpinecie. Mówiłam biegle po łacinie i grece i dukałam trochę po francusku. Jej córka Alice pokochała mnie platonicznie i wprowadziła w arkana trudnej sztuki miłosnej. Nie była jednak w stanie zdobyć serca Lorda Hopefula i poprosiła mnie, abym go uwiodła. Zrobiłam to i Lord zainteresował się wreszcie mą przyjaciółką.

Miałam 18 lat i poważnie groziło mi 

staropanieństwo. Zwierzyłam się więc z mych obaw Pani Gibbons, a ta obiecała znaleźć mi odpowiedniego, dobrze wychowanego galanta...

     Pozwolisz, że napiję się kawy, a potem dokończę swą opowieść. Zaschło mi trochę w gardle...

- Nie musisz jej kończyć- powiedziałem. 

Ale dziewczyna wypiła łyk aromatycznego napoju i ciągnęła dalej. 

...Tak więc los po raz kolejny uśmiechnął się do mnie. Niestety i tym razem nie na długo. W jakiś czas po publicznej egzekucji Pana Mniam Mniam, na którą przybyło pół Londynu, moja nowa opiekunka Cecylia Gibbons znikła. Bałam się, że będę już musiała spakować manatki, jednak Lord Hopeful upewnił mnie, że mogę pozostać. 

Cecylia Gibbons znikła, ale w parkowym  ogrodzie pojawiła się za to ogromna sowa. Polowała ona niestety na ludzi. Byłyśmy tym mocno zaniepokojone. W naszej kuchni pracował stary kucharz Hindus i zapytałyśmy go, co to może znaczyć. 

- Nie ma powodu do obaw. Na pewno słyszałyście, że po śmierci subtelna dusza podlega reinkarnacji i odradza się potem w nowym wcieleniu stosownie do nagromadzonych przewin i zasług. Pani Gibbons była już wiekowa i spacerując po ogrodzie utopiła się w sadzawce z hipopotamami. Niemal natychmiast przemieniła się w sowę. Była bowiem bardzo mądra. Jak wiecie, nawet Lord Gibbons nie miał wiedzy, która dorównywałaby jej wiedzy, a jej szlachetny charakter był nieskazitelny. Nic panienkom nie grozi. Kiedy Was rozpozna z pewnością was nie tknie. Miałem wczoraj sen, w którym posłaniec Pana Wisznu, 

złocisty wąż, poradził mi, co mam wam doradzić.

A rada ta wygląda tak: Musisz , o Pani (tu zwrócił się do mnie) 

 obciągnąć skórę z martwego węża i położyć się o północy w parku na trawie. A wtedy nadleci Pani Gibbons, rozpozna Cię i już nigdy nie tknie. Córki  swojej też  nie tknie - to chyba oczywiste. Węża już zabiłem, ale musisz go obciągnąć. Ja tego za Ciebie nie zrobię. -

Nie mogłam pojąć o co chodzi z tym wężem, ale Pani Gibbons obiecała znaleźć mi męża i byłam jej za to wdzięczna, że tak powiem, dozgonnie. Czy już domyślasz się, jak skończyła się moja historia? - spytała dziewczyna i zalała się łzami...

      Domyśliłem się. W końcu, kiedy rozmawiamy z duchami, coś musiało spowodować przemianę ich istoty.  Szkoda, że nigdy nie poznamy jej przeżyć i nie dowiemy się, co to znaczy być pożartym przez sowę. Zwykle doświadczenie myszy, nornic, smużek i wielu innych stworzeń pozostanie być może na zawsze niedostępne człowiekowi.