Kobieta i mysz

    Przeczytałem "Żebraczkę z Locarno" von Kleista. Liczy
ledwie dwadzieścia zdań, ale za to dość długich. Mam
wrażenie, że wpisywałem tu ciekawsze opowieści. Czasem
jednak skłaniam się ku podobnej sprawozdawczej oschłości,
choć ta romantyczna z ducha opowieść jest metaforą
ludzkiego losu, przed którym nie można uciec. Poza tym,
dwa wieki to jednak kawałek czasu.
     Ale z wielką przyjemnością wróciłem do opowieści
Dylana Thomasa. To cudowny poeta, którego podziwiam
od czasu wczesnej młodości. W jego opowieściach
widać, jaka sugestywna może być siła obrazów tworzonych
przez wyobraźnię, która nie obawia się destrukcji formy. 

     "Mysz czekała na ten akt spełnienia. Mrużąc oczy,
przemykała ukradkiem w tunelu za kuchenną ścianą
zaśmieconym strzępami nadgryzionego papieru. Ukradkiem
na drobnych poduszeczkach łapek wyczuwała drogę
w ciemności drapiąc pazurkami o drewno. Ukradkiem
przekopywała przejście pośród ścian, krzyczała na widok
oślepiającego światła wnikającego przez szpary, aż
przecisnęła się przez kwadrat blachy.  Światło księżyca
sączyło się wolno w miejscu, gdzie mysz działając na swą
szkodę przesuwała się cal po calu ku światłu. Ostatnia
bariera runęła. I na czystych kamieniach kuchennej
podłogi mysz znieruchomiała."
      (Dylan Thomas, Kobieta i mysz, w przekładzie
T.Truszkowskiej)

    Choć moje opowieści są często groteskowym i 
dość swobodnym nawiązaniem do literackiej formy,
czy może raczej form opowieści niesamowitej, to cieszę się,
kiedy czasem udaje mi się pisać w podobny sposób, mimo,
że poetą nie jestem, a może tylko bywam, ale
przecież nie tak wyjątkowym...
 
    "Pod okapem szpitala obłąkanych gnieździły się
ptaki, które gwizdaniem obwieszczały nadejście wiosny.
Szaleniec wyjący jak pies w pokoju na najwyższym
piętrze nie mógł im w tym przeszkodzić, ich trele nie
ustawały, gdy usiłował dosięgnąć nieba wyciągając
ręce przez kraty okienne obok ich gniazd. Wiatry przynosiły
i rozsiewały zapachy w okół białego budynku i w jego
otoczeniu. Drzewa szpitalne zielonymi rękami powiewały
nad murem do świata na zewnątrz."

    Różne bywają wiosny...Czasem boję się pisać
w podobny sposób, a wtedy zdarza się, że naginam mą
opowieść do formy, która podejrzliwemu czytelnikowi
wyda się bardziej bezpieczna, żeby chronić go przed
przygnębieniem.
    W przypadku uznanej literatury to podejrzenie nie ma
większego znaczenia, ponieważ działa tu magiczny wpływ
wyobraźni autora i przekonanie, że zasłużył on na swą sławę. 
Ale w przypadku autorów nikomu nieznanych może powstać
wrażenie, że klecą coś wyłącznie o sobie, wyrażając
własne obsesje. 
    Dlatego pisanie wymaga odwagi. Jednak oskarżenia
o pesymizm, o to, że się kogoś niepokoi, są czymś
smutnym, szczególnie dla autora, który patrzy na świat
oczami współczucia i wykazuje spore chyba poczucie
humoru i autoironicznego dystansu. Czasem piszę coś,
co mnie głęboko porusza, a jedyną reakcją są słowa:
"Głowa do góry!" jakbym pisząc upadał na duchu.  
    Niestety, bodaj jedyną nagrodą za mój trud jest to,
że z powodu moich tekstów straciłem kilku przyjaciół,
którzy interpretowali je zbyt dosłownie i odnosili do
siebie.  Opowieści te przepadły gdzieś, może bezpowrotnie,
na starym blogu, więc myślałbym, że to jedyny uchwytny
skutek tego, że je piszę i publikuję, gdybym nie był
przekonany, że mam również  mniej drażliwych przyjaciół.