Impresje z rozrywek dnia, którego już nie ma

     Pogoda była piękna. Wyszedłem z domu
i usiadłem na ławeczce obok niewielkiej 
kwitnącej magnolii o różowo- białych 
kwiatach.  Niektóre były jeszcze w pąku,
a inne już się osypywały i ich płatki leżały
na trawie.  Niedaleko w cieniu pasła się 
rodzina z dziećmi. Słychać było radosny 
śpiew ptaków. Chciałem pójść gdzieś dalej, 
ale doczołgałem się tylko do brudnego 
i ciasnego sklepu, w którym cały czas ktoś 
na mnie wpadał, dusząc się w masce. 
   Wróciłem do pokoju i otworzyłem szeroko
okno. Po jakimś czasie wypełnił się powietrzem  
i słońcem. Ale ponieważ był przeciąg musiałem
je zamknąć. Zobaczyłem tylko, że w moich 
doniczkach na balkonie wysiała się trawa. 
   Włączyłem muzykę, ale bez żadnego z góry
powziętego planu. To, co znalazłem 
poprzedniego dnia i chciałem odkurzyć
w sensie jak najbardziej dosłownym.
A było tam piękne "Stabat Mater" 
Boccheriniego (jedno z wielu wykonań, jakie 
znam).  Znalazłem też sonaty skrzypcowe 
barokowego kompozytora, który zwał się 
Carbonelli. Kiedyś już go trochę słuchałem.
To godna podziwu i przyjemna muzyka,
Nieco jednak trudniejsza niż Corelli, czy
Vivaldi.  
   Coś mnie podkusiło, żeby posłuchać 
sonat Hindemitha.  Pięciu z chyba 
siedemnastu, jakie skomponował zestawiając 
w parze z fortepianem wiolonczelę, trąbkę, 
róg, skrzypce, podobno z szacunku dla 
brzmienia szlachetnej, dawnej muzyki w 
czasach mroku, po tym jak hitlerowcy uznali 
jego utwory za przejaw sztuki zdegenerowanej.  
Cudowny spokój miesza się w nich z 
jazgotliwym czasem niepokojem. Hitler
podobno szczególnie lubił Offenbacha i
to jego, a nie Wagnera, słuchał, kiedy jego
żołnierze konali pod Stalingradem.  
    Musiałem już kończyć swój koncert, kiedy
znalazłem trzecią i czwartą suitę orkiestrową
Bacha - wspaniałe japońskie nagranie
Gardinera z 1985 r, kupione za jakieś grosze, 
pełne energii i zarazem eleganckie. Kiedyś 
w londyńskim parku miałem okazję słuchać 
próby innej orkiestry, która je grała całkiem 
przyzwoicie. Było to dla mnie niezmiernie 
ciekawe i z uwagą obserwowałem dyrygenta 
i jego kontakt z muzykami...W trzeciej jest, 
jak wiadomo, słynna aria, którą wykonuje się 
czasem na pogrzebach - chwila melancholii 
w utworze tryskającym energią i tanecznym. 
    Ale chociaż każdy z tych utworów świecił
pełnym blaskiem - ich dobór był zupełnie
przypadkowy i niedostosowany do mojego 
nastroju i potrzeb.  
    Poprzedniego dnia było inaczej. 
Słuchałem tylko sonat i koncertów 
Szostakowicza i jego preludiów. Grali je 
najwięksi rosyjscy mistrzowie - Richter, 
Rostropowicz, Kagan, Bashmet (jedyny, 
który jeszcze żyje) i sam kompozytor, 
który był, jak wiadomo, również świetnym 
pianistą. Muzyka czasem skoczna, a 
nawet rubaszna, pełna była przede 
wszystkim kontemplacyjnego piękna, 
melancholijnego i przerażającego czasem. 
Szostakowicz przeżył stalinowski terror, 
ale pod koniec życia z trudem godził się 
z tym, że musi umrzeć. Jednak zauważanie  
jedynie tego faktu w muzyce takiego 
ducha, byłoby sporym uproszczeniem.
     Kiedy muzyka ucichła chciałem odnaleźć
swoich wirtualnych przyjaciół. Na Facebooku
umieściłem śmieszne zdjęcie i podpisałem
je jeszcze bardziej zabawnie. A później 
skomentowałem czyjś limeryk w absurdalny
sposób, jak to się zwykle robi. To przyciągnęło 
sporo osób, w przeciwieństwie do mojego 
poważnego tekstu, który również tego dnia
opublikowałem. Ale, mimo niewątpliwej 
przyjemności, jaka temu towarzyszyła, 
wolałbym spotkać jakąś żywą osobę. Dawno
już nie widziałem ludzkiej twarzy. Oczywiście
poza twarzą mojej matki i czasem Wiery.
    Obawiam się, że w obecnym zamknięciu, 
stanę się mizantropem, który ucieka przed 
prostakami na ulicy.  Szczególnie drażnią 
mnie ludzie, których rozpiera prymitywna 
witalność, a ich bezmyślne ruchy, także 
szczęk podczas mówienia i obłe ciała 
napawają mnie głęboką odrazą. Nigdy 
jeszcze czegoś chociaż trochę podobnego 
nie przeżywałem. Czytałem tylko o 
podobnym zjawisku u psychologa Hillmana,
który zresztą opisuje własne przeżycia.  
    Zawsze byłem towarzyskim samotnikiem...
Nie ma we mnie dość materiału na 
pięknoducha.  A mimo to coraz częściej 
powraca do mnie pytanie, które
w "Medytacjach" zadał sobie Kartezjusz:
A może ci ludzie, których widzę na ulicy, 
są jedynie automatami?