Kiedy kończy się muzyka

         
     W moim pokoju jest teraz ciemno. 
Nie ma jeszcze piątej...Płomień 
muzyki wprawdzie nie wygasł, ale już 
jakieś dwie godziny temu postanowiłem 
go zgasić.  Słuchałem "Kunst der Fuge"
i chorałów lipskich Bacha, a potem
muzyki z teatru Kabuki i z pięknej płyty 
"Soul of Angola."  Był jeszcze na chwilę
Don Carlos z Roots Radics i na trochę
dłużej "Glowing Man" Giry. 
    Don Carlos
miał słodki głos i był niezwykle popularny
w Nigerii, ale niewiele jest jego nagrań
naprawdę udanych, a to akurat do nich
zdecydowanie należy (w czym też spora 
zasługa świetnego zespołu). Takie jamajskie 
roots reggae z dobrych czasów, smutnawe
słodkie jak wino i z dość potężną wibracją.  
    Lorenzo Ghielmi, 
który niedawno wyrzucił  mnie spośród 
znajomych z Facebooka  (nie mam pojęcia
dlaczego) to jeden z dwóch, trzech najlepszych 
organistów na świecie, a jego interpretacja
Kunst der Fuge jest niezwykle ciekawa. 
Gra tam między innymi z bratem, doskonałym
gambistą, niezwykle ekspresyjnym muzykiem. 
A w partiach solowych na klawesynie i 
fortepianie Silbermanna, który preferował 
Bach. Ghielmi jest naprawdę genialny i
wiele można mu wybaczyć, nawet nietolerancję. 
Poza tym jednak to człowiek z ogromną
kulturą muzyczną oczywiście. "Kust der Fuge", 
mimo wyżyn abstrakcji nabiera w jego 
interpretacji wyraźnych zmysłowych konturów, 
a rozwlekłe chorały lipskie Bacha, które 
uwielbiam, pełne są jakiejś niebiańskiej,
mistycznej poezji.
      Muzyka z teatru Kabuki w wykonaniu
najlepszym chyba z możliwych nie jest dla
mnie ani trochę egzotyczna, choć jest 
nieco w brzmieniu groteskowa. To po prostu 
świetna, dramatyczna i ekspresyjna muzyka,
czasem bardzo smutna. No bo, co może być 
wesołego w pół godzinnym utworze 
opowiadającym przy brzęczeniu shamisenu, 
biciu w bębenki, piszczeniu na fletach i 
zawodzeniu głosów o tym, że jakiś wspaniały 
mężczyzna oszalał z miłości do kobiety, która 
okazała się demoniczna i doprowadziła go do 
ruiny, i teraz biedak błąka się po pustej plaży 
jak wariat...Uwielbiam w japońskiej muzyce
to, co w drzeworytach - obecność pustki   
między poszczególnymi dźwiękami. 
     "Soul of Angola" 
to muzyka z lat 1965-1975. Cudowny prezent 
od przyjaciela. 
    W tym czasie w Afryce grano po miastach 
funka, soul, psychodelię, rocka, bluesa, ale 
też i akustyczną muzykę. Tu właśnie jest 
taka muzyka, oczywiście pod wpływem 
rytmów z Brazylii i innych rejonów
Ameryki, gdzie są czarni. Jednak muzyka
ta, przeważnie dość smutna, ma swój 
niepowtarzalny klimat i jest dla mnie o wiele
ciekawsza niż samba, czy muzyka kubańska.   
To nie jest tylko jakiś lokalny aromat, ale    
rzeczywiście dusza.
      Weteran Gira 
zawsze mi imponował, ale co ciekawsze nie 
tylko się nie starzeje, ale cały czas dojrzewa 
jako artysta.  Czytałem sporo recenzji
z nagrań "Swans", ale nie chcę tu powtarzać
tych wszystkich fachowych określeń, czasem
dość pretensjonalnych,  charakteryzujących 
tę muzykę, której można po prostu posłuchać.  
Jeśli komuś 30 minutowy utwór wyda się 
monotonny i ciężki, to może przestać go 
słuchać, ale ja zatapiam się w jego nastrój 
i te pół godziny jest dla mnie zwykle krótką 
chwilą.  Choć nie robię tego zbyt często. To
jest jakiś świat psychiczny i muzyczny zbyt
osobny i "totalny" (choć nie lubię tego słowa), 
aby dało się o nim dobrze pisać, mroczny 
i melancholijny, ale pełen ekspresji. 
      To tylko dość przypadkowy zestaw
utworów i wykonawców, bo muzyki, która
mnie bardziej porusza jest wiele.

       Ale co pozostaje po wysłuchaniu tej
muzyki?  Rytm, taniec, melodia, kontrapunkt, 
nastrój?  Poczucie, że za chwilę ten świat
się skończy? Piękno, nie zawsze przecież 
w niej tak samo obecne?
      Pozostaje milczenie, pustka.  I to ona
brzmi tak słodko, jak nie brzmi żadna muzyka. 
Wyjdę za chwilę z domu w noc i usłyszę
krakanie ptaszysk wirujących wśród 
kościstych, nagich drzew, z tą słodką pustką
w sercu, choć na końcu tej drogi jest Nicość,
którą wypełnić może tylko miłość do życia.