Porady duchowe

      
     Spotkałem w życiu wielu nauczycieli,
którzy radzili innym jak żyć. Z jednymi
miałem okazję rozmawiać, rady innych 
poznałem jedynie z książek, czasem 
wiekowych, a czasem napisanych przed
chwilą, jakie w tym celu napisali. 
Bardzo często mówili rzeczy mądre...
Ale o sporym stopniu ogólności. I czasem
przychodziło im to zbyt łatwo.
    Dla przykładu przytoczę prostą
radę udzielaną przez większość z nich.
- "Nie bądź więźniem przeszłości." 
Przeżywanie wciąż na nowo dawnych
zdarzeń i rozdrapywanie ran sprawia,
że zamykamy się w przeszłości, tracąc
kontakt z życiem. Różnie tę myśl 
wyrażano, mówiono np. "Nie daj się 
przytłoczyć swojemu wczoraj." Myśl 
niemal nieskazitelna w swej 
uniwersalnej prawdzie. Jak to mówią 
"Mucha nie siada!"  
    Dlatego przypomniała mi się dzisiaj,
kiedy przeczytałem wspomnienie pewnej
kobiety o tym, co spotkało ją, kiedy
była dzieckiem. 
    W nocy do wsi, w której mieszkała
wpadli uzbrojeni ludzie. Widziała, jak
rozrąbali tatusiowi siekierą czaszkę,
a mamie, która próbowała ją ukryć 
poderżnęli gardło. Matka żyła jeszcze, 
kiedy obcięli jej piersi. Była tak zmieniona,
że dziewczynka się jej przestraszyła. 
Jej starszy brat próbował ratować
matkę. Dlatego ucięli mu ręce i nogi,
a krwawiący korpus położyli na blacie
stołu. Dziewczynkę zranili, a kiedy 
okazało się, że żyje, podcięli jej przeguby, 
a następnie wynieśli i porzucili w 
mrowisku. 
      Przeżyła. Wie również o tym, że 
władze kraju, którego ludność
dopuszczała się podobnych zbrodni nie 
uznają ich za ludobójstwo,a ci którzy 
to robili uważani są (z innych powodów) za 
bohaterów. 
      To relacja z przeszłości. Ale podobne 
rzeczy dzieją się na świecie także teraz. 
W psychologii określa się takie psychiczne
zranienia mianem traum. 
      Trauma traumie jest jednak, jak wiadomo, 
nierówna. W ciekawej książce wybitnego 
amerykańskiego psychologa ze szkoły Junga 
na temat traum, jaką niedawno czytałem, 
pełnej terapeutycznych opowieści i symbolicznego
języka, jako ciężkie traumy przedstawia 
się zdarzenia z życia dzieci, którym zabrakło
miłości rodziców. Pisałem już kiedyś o 
dziewczynce, która dopiero po sześćdziesiątce
uwolniła się od skutków takiej traumy jedynie 
dlatego, że terapeuta zamiast próbować
wpływać na jej psyche po wysłuchaniu jej 
relacji i zobaczeniu jej zdjęcia z dzieciństwa 
nie potrafił zapanować nad sobą i popłakał się.  
      Małe, czy wielkie rany, jakich życie nam
często nie szczędzi są trudne do 
"przepracowania" (jak to się mówi w 
psychologicznym żargonie). Dlatego czymś
bardzo ważnym jest współczująca postawa
i terapeutyczne działanie. A tego najczęściej
brakuje, ponieważ osoba głęboko zraniona 
zamyka się w sobie, a inni nie domyślają
się najczęściej nawet, co mogło ją spotkać.  
Ale zachowanie takiej osoby może też być
postrzegane jako odbiegające od normy 
i niepokojące.  I wtedy zamiast miłości
i pomocy spotyka się z obwinianiem.
    Nie jestem terapeutą, choć z 
konieczności występowałem czasem 
w takiej roli i jedynym powodem, dla którego 
o tym piszę jest zwrócenie uwagi na dość 
oczywisty fakt, że najmądrzejsze nawet 
rady nie zastąpią wczucia w sytuację 
drugiej osoby. Tymczasem dość często
na takich właśnie ogólnikowych i uważanych
za święte prawdach poprzestaje się 
i większość książek dotyczących pogłębiania
tzw. życia duchowego i radzenia sobie 
z codziennym życiem w ogóle poza 
taką perspektywę nie wychodzi. 
     Wracając do przytoczonego wojennego 
przykładu ktoś mógłby powiedzieć - pochowała 
przecież rodzinę, a żałoba to dobry sposób na
uwolnienie się od rozpaczy. Resztę zrobił
czas...Nic na ten temat chyba nie wiadomo.
Pozostała tylko relacja starej kobiety na
temat tego, co ją spotkało, kiedy była
małą dziewczynką.
    Życie jest cudowne, cudowne, cudowne, 
cudowne, cudowne, cudowne!, powiada
pewien mistyk, którego też ostatnio czytam,
jaka szkoda, że mali ludzie tego nie widzą...
;-)