Zbrodnia doskonała (Inspektor Nezumi powraca)

         Czy istnieje zbrodnia doskonała? Inspektor Nezumi nigdy się nad tym nie zastanawiał. Ale skoro Noriko go o to zapytała powiedział: 

      - Myślę, że nie istnieje. Chociaż doprecyzujmy to pojęcie. Zbrodnia doskonała to synonim zbrodni, której rzeczywistego sprawcy nie sposób było ustalić ze względu na kunszt z jakim została zaplanowana i dokonana. Nie znaczy to jednak, że było to niemożliwe. Najbliżsi takiej zbrodni są politycy. 

     - Obracamy się w sferze konwencjonalnych pojęć. Myślę, że istnieje zbrodnia doskonała. 

     - Jak zwykle zaciekawiasz mnie...

     - Jej sprawcą był Pan Bóg tworząc człowieka. 

     Inspektor zasmucił się. 

     - Wiesz, Noriko, że to może być prawda. Ludzie są najczęściej bezduszni, albo okrutni. A jeśli już ktoś zrobi coś dobrego, to zaraz tego żałuje i oskarża innych o niewdzięczność. Nie sposób jednak obwiniać o to Boską Istotę, bo ma mocne alibii. Stworzyła przecież człowieka dobrym z natury na obraz i podobieństwo swoje, a brak miłości i szczerego współczucia to rzekomo kwestia tak zwanej wolnej woli i diabelskiej demoniczności, z którą Ona nie ma nic wspólnego, bo wolna wola jest wszakże darem, tylko człeczyna źle z niej korzysta. 

      Noriko czuła, że Nezumi zaraz powie, że był rozgoryczony i że niekoniecznie jest aż takim pesymistą w ocenie natury ludzkiej, nad którą nie zamierza się pastwić, a Bóg nie może działać z premedytacją i że zgodził się z nią tylko dlatego, żeby zobaczyć do czego go to doprowadzi. Nie lubiła, kiedy się w ten sposób wycofuje. Chciała widzieć w nim zdobywcę, który za chwilę przekroczy Rubikon.  Postanowiła więc zmienić nieco temat rozmowy, zanim jego dobrotliwość i niechęć do narzucania innym własnych idei wprawi ją w zakłopotanie.    

      - Czy zbrodnia może mieć swoiste piękno?  - zapytała - Bo wtedy być może jej doskonałość na tym by polegała. I nie chodzi mi bynajmniej o fascynację złem. Judyta na przykład pozbawiając głowy Holofernesa postąpiła cudownie - było to piękne dla Izraela i zachwycało wielu artystów późniejszych epok. Istnieje przecież coś takiego jak piękno moralne. Jednak dla niego samego nie było to dobre, bowiem utracił głowę i życie. A mnie widok uciętej głowy przeraża, nawet jeśli jest to głowa owej Meduzy. 

      Nezumi roześmiał się. 

     - Lepiej tracić głowę dla kogoś z innego powodu. Powinnaś chyba studiować filozofię. Seryjni mordercy często pozbawiają głowy swe ofiary. Nie ma niczego pięknego w zbrodni, nawet kiedy dokonuje jej ktoś taki jak Medea. Namiętność nie usprawiedliwia okrucieństwa. Nawet zwykłej złośliwości. 

     - Może powinnam, ale wtedy nie poznałabym ciebie. 

     - Wracając jednak do Tanizakiego...Oboje wiemy, że to on, ale nie mamy żadnych dowodów. To nie jest kwestia tego, że sąd może ich nie uznać. My ich po prostu nie mamy. Dla niego to oczywiście dobre i pewnie myśli, że jesteśmy  idiotami. Dlatego będzie mordował dalej, a my mamy bezradnie czekać na jego nieostrożność...Ucisz już tego jorka, bo jazgocze aż uszy puchną. Przyszedłem porozmawiać z tobą, a nie z nim. 

     - Myślałam, że...dziamdzia. 

     Dziewczyna wzięła na ręce pieska i zamknęła go w drugim pokoju, ale przedtem schowała go do skrzyni łóżka. Skomlał i drapał, ale czego się nie robi dla dobra sprawy. 

     - Niech się trochę pomęczy. Łóżko się niedomyka, więc ma czym oddychać. 

     - Dziękuję...Widzisz, on dalej będzie mordował, a my nie możemy nic zrobić. Nie mamy nawet poszlak. To, co robimy jest wątpliwe moralnie. Chcielibyśmy go zaszczuć, zastawiamy na niego sidła, ale jest dostatecznie przebiegły. Nie dopuszczamy przy tym, że możemy się mylić, bo przecież intuicja nam podpowiada, że TO TEN.  

      - Wypuszczę go, nie mogę słuchać jak płacze... 

      - To zamknij go na balkonie. Na chwilę.  Jest taka piękna letnia noc. Niech poogląda sobie gwiazdy, albo trochę pośpi, rozmarzy. Nie mam już siły zajmować się tą sprawą. 

      - To się nie zajmuj! Łóżko się zwolni. Połóżmy się...

       Musiał być zmęczony, bo od razu zasnął. 

       - Noriko, miałem sen. Śniło mi się, że jakaś kobieta była dla mnie bardzo czuła. Dawno już nie miałem takich snów. Może starzeje się? 

       - A to nie byłam ja? 

       - Nigdy bym na to nie wpadł. To chyba była blondynka. 

       - Zdradzasz swoją dziewczynkę we śnie, Ty łakomczuszku! I co, była słodsza ode mnie? 

       - Chyba mi nie stanął - jakby powiedział Szekspir. 

       - Nie zauważyłam...Ale dręczy cię to podejrzenie. Jest bezczelny!  Na pewno wie, że my wiemy, że on wie, że go podejrzewamy, albo przynajmniej możemy go podejrzewać i że chociaż możemy się mylić, to się jednak nie mylimy, bo jak moglibyśmy się mylić, kiedy się nie mylimy. Czy wyobrażasz sobie jak bardzo się boi? Jednak "Twarde łoże, ale łoże!" - jak mawiali starożytni Rzymianie. 

       - Wiesz, jak to się skończy? Jak go złapiemy powie, że nie wie, dlaczego to robił i że prosi, aby po egzekucji zbadano jego mózg dla dobra nauki i żeby inni więcej tego nie robili. Myśli, że jest fenomenem, jednak może mieć naśladowcę. Będzie czuł autentyczną rozpacz jedynie z powodu tej niewiedzy, bowiem uważa, że jest niewinny. A nam pozostawi wyrzuty sumienia. Początkowo kamieniem zamierzał jedynie ogłuszyć ofiarę, ale potem ekscytowało go, że się już nie obudzi i zabierał ze sobą młotek. Dopiero od tej chwili można mówić o premedytacji. Na tle innych seryjnych morderców wypada blado. Ale wiesz na czym polega chwilowa i relatywna doskonałość jego zbrodni? Na tym, że nie próbował skierować podejrzenia na kogoś innego. I to nas zmyliło! 

        - Wpuszczę go. Jest taki biedny. 

         - K t o? 

         - Jork. Moje maleństwo! Taki bezradny. Zupełnie jak twój pikuś. 

          - Chyba go zastrzelę! 

          - Zazdrosny? 

          - Oczywiście dla dobra sprawy... 

          - Lubię te nasze stosunki służbowe. Chociaż czasem wydaje mi się, że nie wszystko potrafię wskrzesić. Kiedyś byłeś inny.  Dlatego się w tobie zakochałam. Znamy się już pięć lat i ja jestem coraz młodsza, a ty coraz starszy. Ta praca cię wykańcza, powinieneś chyba zostać archiwistą. Chodź, powywołujemy razem duchy! 

          Rozpoczął się seans spirytystyczny. Było już całkiem ciemno kiedy wiatr wywalił okno balkonowe. 

      - Boże, Jork, biedactwo, zupełnie o nim zapomniałam! 

      Ale to nie był jork. Przed nimi stał Podejrzany. W ręku trzymał młotek. Widocznie wyrzuty sumienia zabiły go. 

     - Przyznaję się do wszystkiego - oznajmił. 

     - Nie tak prędko. Najpierw będziesz musiał to udowodnić. - powiedział inspektor. 

     - Pewnie wypadł. Biegnę go szukać. Liliput, Liliput!... Gdybym nie wróciła, to znaczy, że Seryjnym jest ktoś inny...