Zwierzenia wampira

                 Alfred Kubin Wampir

      Czy można oszukać przeznaczenie? Czy wiemy, jak się przeobrażamy i czym jest kolejna przemiana, albo co jest, a co nie jest nieuniknione? Nagle stajemy się kimś innym niż byliśmy, jednak zwykle tego nie zauważamy. 

        Nie potrafiłem wywikłać się ze snu, który od rana morzył mnie na skutek nieprzespanej nocy. Wstawałem na chwilę z łóżka, a potem znowu się kładłem, a sen trwał. Czasem jakaś myśl, afekt,  nastrój, albo wyobrażenie  uporczywie trzyma się człowieka i nie można go tak po prostu zdmuchnąć z powiek.    Śniło mi się, że moja babka Eleonora usiadła na łóżku, pochyliła się nade mną i przylgnęła wargami do mej szyi. Budziłem się z tej sceny z uczuciem grozy.  A potem wielokrotnie się ona powtarzała. 

       Rano miałem coś ważnego do załatwienia i pojechałem do miasta.  Przy okazji odwiedziłem przyjaciela, który był lekarzem. Długo rozmawialiśmy o pewnej pieśni Schumanna do słów Lenaua. Jego córka zagrała ją nam nawet i zaśpiewała, jednak przeżycia, które ta pieśń wyrażała musiały być jej obce, bo dwukrotnie przerywała wybuchając śmiechem. Pierwszy raz przy słowach "Tak duszna i cicha, tak pochmurna, bezgwiezdna była noc, jak nasza miłość, nadająca się tylko do łez". A drugi raz przy słowach "A kiedy musiałem odejść i powiedzieć ci dobranoc, w mym udręczonym sercu zapragnąłem abyśmy oboje umarli". (W niemieckim oryginale brzmiało to oczywiście o wiele lepiej). 

      - No nie, jesteście sentymentalni! - zawołała, kiedy skończyła grać. 

     - To jest muzyka wyobraźni. - powiedziałem - Życie jest czasem jak senny koszmar, z którego trudno się obudzić. Nie widzę w tym niczego sentymentalnego. Miłość nie chroni przed niczym. 

     - Ale takie rzeczy się zdarzają - dodał doktor. - Kto nie zmarnował kiedyś swej miłości. Wyobraź sobie taki wieczór, ogród, ciężkie, przytłaczające chmury i wasz smutek, kiedy idziecie razem.

     - A to dobre!...Ale ty masz oczy we łzach. Zostawiam cię z ojcem. 

     Opowiedziałem mu swój sen. Kazał mi się rozebrać, ale od razu dostrzegł ślady na szyi. 

     - Poważna sprawa. - zauważył.

     - W domu są pająki...

     - Pająk zostawia podwójny ślad. To coś większego. 

     - Przepiszesz mi coś? 

     - Obawiam się, że jest już za późno. Za dużo bujasz w obłokach. Zalecam ci długie przechadzki, zwłaszcza wieczorem. I lampkę czerwonego wina - jest krwiotwórcze. 

     - W duszny i ciężki wieczór? 

     - W taki wieczór pozostań w domu.  

     - "Sen jest tu światem, świat snem się staje!" Zatem to nie jest tylko sen. Jest coś, co pozostaje niewidzialne. 

     - No, ale to już nie Lenau...Wyjeżdżam do Genewy, wpadnij do mnie zimą, o ile oczywiście będziesz jeszcze na tym świecie. Choć obawiam się, że możesz mieć kłopot z jego opuszczeniem. A tą miłością się nie przejmuj. To było dawno. Nie wskrzesisz jej! 

     - Ale skąd się wzięła ta Lola? 

     - To chyba naturalne. Musiała do ciebie przychodzić nocą już w dzieciństwie i to wtedy zostałeś zainfekowany miłością do muzyki. 

     - Ale ja nigdy, nikogo...

     - Poczekaj! Wszystko ma swój czas. Objawy mogą rozwijać się dowolnie długo. A mogą też w ogóle się nie rozwinąć, co nie byłoby takie złe. 

     W styczniu pojechałem znów do miasta, ale córka doktora cała w czerni, powiedziała, że jej ojciec skręcił sobie kark na Czarciej Przełęczy. 

     - Zostawił jednak dla ciebie To.  

     Podała mi niewielkie zawiniątko. Był w nim pożółkły kieł, przypominający kość słoniową, a na karteczce napisał: 

     "Na wypadek mojej śmierci. Usunąłem go Eleonorze. Możesz spać spokojnie, ale lepiej do nikogo się nie zbliżaj". 

     Odtąd żyłem samotnie. A kiedy zbliżała się do mnie jakaś niewiastka, zbywałem ją mówiąc: 

     - Ich bin teufel!  Ich bin untermensch! 

     Myślały, że żartuję.  Nie mogłem sobie przypomnieć widoku twarzy mojej Ukochanej i pogrążałem się w coraz większej melancholii, wyobrażając sobie chwilę mojej śmierci. Zestarzałem się, ale wciąż nie ujawniała się moja ukryta natura. Chciałem już nawet skoczyć z mostu, jednak przypomniałem sobie słowa przyjaciela. Być może moja natura ujawni się dopiero w jednym z kolejnych wcieleń, a do tego czasu muszę jakoś żyć.