Przed odpoczynkiem

      

Cmentarny piesek 

         Z powodu zaostrzenia objawów choroby i dodatkowo przeziębienia (a przedtem poważnego zatrucia) nie mogę wciąż dokończyć mojej opowieści sprzed dwóch tygodni. 

     Ogólny jej zarys istnieje od dawna, diabeł tkwi jednak czasem w szczegółach, więc szukam go z utęsknieniem. Na ogół nie mam czasu, żeby poprawiać własne teksty (częściej poprawiałem cudze) - piszę je nocami kosztem snu, na który przeznaczam nie więcej niż dwie, trzy godziny dziennie. 

    Jednak czasem przypomina mi się rada, jakiej udzielił Antoni Czechow swemu mniej zdolnemu bratu. "Pisz opowiadanie co najmniej przez tydzień".  Z a w s z e   trzeba pomyśleć zanim się coś napisze. Zwykle najpierw jest jakiś szkic, dajmy na to akcji, nawet jeśli jest ona więcej niż skromna, a potem ten szkielet przyobleka się w pewną całość.  "Jeśli zakończenie wydaje ci się efektowne, odrzuć je" - pisał Czechow. 

   Niestety niewielu czytelników rozumie intencje autora i większość nie potrafi nawet odróżnić piszącego w pierwszej osobie narratora od autora. Jeśli więc jako narrator wyznałbym, że kogoś zamordowałem, albo że jestem impotentem, to taki mniej bystry czytelnik widziałby we mnie zapewne mordercę lub impotenta. 

   Proza zawsze nawiązuje do osobistych przeżyć nawet jeśli wydaje się być czystą fikcją, ale nawiązuje najczęściej nie wprost i nigdy całkowicie. Jej istotą jest bowiem dystans obserwatora. Jedynie we wspomnieniu może być inaczej, o ile autorowi zależy na prawdzie, choćby subiektywnej. Ale to czym są najczęściej wspomnienia najlepiej wyraża tytuł obrany przez Goethego "Z mojego życia...Zmyślenie i prawda". 

   W prozie najwyżej cenię tzw. realizm psychologiczny. Ale tak pisać potrafi tylko niewielu. Nie znaczy to jednak, że nigdy nie próbuję. Jednak inne formy sa dla mnie łatwiejsze. W tym nieprześcigniona jest literatura rosyjska.  Wystarczy przeczytać "Annę Kareninę". Ale również literatura japońska w swych najszlachetniejszych (nie czysto rozrywkowych) przejawach  jak u Kawabaty. Zawsze mówi coś o człowieku, a nie tylko o samym autorze. 

     Przy okazji: