Zaraz wracam

       

Z powodu nagromadzenia różnych zajęć nie mogę znaleźć chwili skupienia koniecznej do poprawienia mojej nowej japońskiej opowieści. Była już właściwie napisana, jednak pewne rzeczy uszły mojej uwadze. Kilka dni temu natknąłem się na książkę wspomnień o Puszkinie. Wszyscy go tam niezwykle serdecznie wspominają, pisząc jakim był człowiekiem - serdecznym, szczerym, życzliwym, pełnym niezwykłej wyobraźni, bezinteresownym. Podobno znał język prostych ludzi i doskonale porozumiewał się z nimi, gdziekolwiek był szukał okazji, żeby z nimi serdecznie porozmawiać. Jest tam też dramatyczna scena, kiedy dowiadują się o jego śmierci. Na mnie jednak wywarło największe wrażenie wspomnienie Bielińskiego, w którym ten myśliciel ocenia jego twórczość. Jest tam między innymi celna uwaga. Puszkin, powiada, wszystko co pisał wydobywał niejako z głębi własnej duszy, podczas gdy inni zaczynają pisać w nadziei, że coś z tego im wyjdzie. I czasami wychodzi. Zacząłem z tej wysokiej perspektywy patrzeć na własną twórczość. I myślę, że tylko czasami udawało mi się pisać z głębi serca, a częściej pisałem jak ci pozostali. Trochę mnie to czasem niepokoi, bo chciałbym móc tak pisać zawsze. 

Lubię bardzo to epitafium Poety

Tu leży Puszkin

Wesół z muzą w świat wyruszył,

Kochał się, leniuchował, wreszcie kresu dobiegł. Nie robił nic dobrego, ale w głębi duszy był to, jak Boga kocham, dobry człowiek. 

Popiersie Puszkina rozstrzaskane

przez Ukraińców