Dom na pustkowiu

      

   Od jakiegoś czasu nie mogłem dojść do siebie i myślałem nawet o zakończeniu życia, jednak nawet to wymaga jakiejś woli. Porzucić wszystko jest może i łatwo, ale nie ma już powrotu.  Poza tym życie można wprawdzie unicestwić, ale ukojenie jest pozorne - nie można bowiem unicestwić tego, co było, ani samego istnienia. Zawsze ktoś będzie podobnie cierpiał, a nie jesteśmy istotami pozbawionymi współczucia.  W dodatku moja wrodzona łagodność z trudem godziła się z myślą o zabiciu własnego ciała. Wolałem więc udawać się na długie spacery, a nawet wieczorne wędrówki i w ten sposób, wtapiając się w tło, rozpraszać te myśli.  Doktor Tulpus nazwał to wprawdzie eskapizmem, jednak pochwalił ten zamiar, mówiąc, że nie jest najgorzej, kiedy człowiek ma dokąd uciec. Doradzał też twórczość literacką, ale mierne zdolności nie pozwalały mi na nią. Wyobraźni nie da się ścisnąć.  Próbowałem wprawdzie, raczej przez przekorę, niż z wiarą w powodzenie, ale w końcu musiałem dać spokój.      

     Którejś jesieni lub na początku zimy, idąc przed zmierzchem przez pustkowie zobaczyłem w oddali dom, a ponieważ nie prowadziła do niego żadna droga dziwiłem się, że ktoś mógł go kiedykolwiek zamieszkiwać. Przyszło mi nawet na myśl, że mogą tam mieszkać tylko widma, zjawy i upiory.  Właściwie mogłem zmienić kierunek mej wędrówki, ponieważ pustkowie rozciągało się ze wszystkich stron, a zapomniałem już skąd tu przyszedłem.  Od dawna popadłem w melancholię i było mi wszystko jedno skąd i dokąd zmierzam - chciałem zapomnieć o swym istnieniu. I tak powoli zbliżałem się do niego unoszony coraz bliżej przez siłę bezwładu, a im byłem bliżej jego zarys wydawał mi się bardziej posępny. Dom był wiekowy, ale jakoś, mimo upływu czasu, nie rozpadł się. Kiedy stanąłem przed nim, wejściowe drzwi były otwarte.  Wszedłem na drewniane, skrzypiące schody i wspiąłem się na piętro. Były tam dwa pokoje - jeden po lewej, a drugi po prawej stronie. Drzwi do nich były uchylone. Chcąc wejść do tego, który znajdował się po prawej nacisnąłem złoconą klamkę, ale ta została w mej dłoni, w której utkwiła boleśnie jakaś drzazga.  Zatrzymałem się na chwilę i wtedy z drugiego pokoju, który wydawał się być pusty, za moimi plecami wyłoniła się jakaś postać.  Była to dziewczyna w śnieżnobiałej sukni. Schwyciła nagle mą dłoń. Jej pobladłą twarz zdobiła na ustach czarna szminka.  Poczułem nagłe szarpnięcie i przeszył mnie kolejny ból - drzazga została wyjęta, a dziewczyna uklękła i poczęła spijać z mej zranionej dłoni krew.  Chciałem ją z siebie strząsnąć jak natrętnego owada, moje ruchy musiały być gwałtowne, bo dziewczyna upadła na posadzkę i znikła. Zbiegłem po schodach w dół i nad ranem dotarłem do miasta, a po jakimś czasie opadłem na łóżko. Obudziło mnie w ciemności  głośne pukanie. Ktoś dobijał się do moich drzwi. Przespałem więc cały dzień, nie śniąc o niczym.  Zapaliłem lampkę i otworzyłem.  Przede mną stała ta sama dziewczyna. Usiadła na krześle przy łóżku i powiedziała: 

       - Moredrco, myślałeś, że się przede mną schowasz?  Byłam dla ciebie czuła i chciałam ukoić twój ból, a ty co zrobiłeś?  Twoje okrucieństwo przeraża mnie i nikt nie zwróci mi już życia. Dlatego muszę pomścić mą śmierć.  

      -  Ale ja przecież nic nie zrobiłem.  

      -  Nic?  To dlaczego nie żyję?  

      -  Nie chciałbym sprawić ci zawodu, ale chyba od dawna jesteś martwa.  

      - Do tego mnie nie przekonasz!  Znikam, a ty czekaj na swą kolej.  Nie będziesz wiedział, kiedy po ciebie przyjdę. Może jutro, a może za rok, albo kiedy będziesz stary. Dla mnie czas już przestał płynąć. I pamiętaj, mogę udawać każdą inną osobę, abyś nigdy nie czuł się bezpieczny. 

     Po tych słowach rzeczywiście znikła. Właściwie nie zależało mi już na życiu. Nie czułem żadnej radości ani przyjemności, a jedynie ból i cierpienie, ale jej było mi szkoda.  Będzie tak się miotać i wyczekiwać upragnionej chwili, wydłużać ją, by poczuć rozkosz zemsty, a kiedy jej pragnienie się spełni, poczuje, że nic już nie trzyma jej przy pozorach życia.  

    Coś ciągnęło mnie jednak na pustkowie i w końcu do niego dotarłem, ale nie odnalazłem tam opuszczonego domu. Postanowiłem zmienić swe życie, kierować się we wszystkim rozsądkiem, i unikać osamotnienia, powróciłem do wcześniejszych zajęć, a dziekan przyjął mnie ponownie do pracy. W następnym roku ożeniłem się, a moja żona zaszła w ciążę.  Jej nadzwyczajna dobroć i miłość wprawiała mnie często w zakłopotanie, i przestałem już prawie myśleć o tamtej nieznajomej. 

     Którejś nocy żona wstała na chwilę z łóżka, a potem ułożyła się obok mnie, a kiedy zapadłem w sen, wbiła mi nóż pod żebra.    Śniło mi się to jak użądlenie ogromnej pszczoły.  Słaniając się wstałem i wyszedłem na dwór. Ale kiedy otworzyłem drzwi zjawa zadała mi kilka kolejnych ciosów. Chyba nawet Cezar tak nie konał. Dowlokłem się do śmietnika i zobaczyłem tam porzuconą szmacianą lalkę. Leżała bezwładnie nie dając żadnych oznak życia. Poczułem jak przenika mnie jej niemy krzyk. Wpatrywałem się w nią aż zauważyłem, że to przecież jestem ja...Przenigdy nie wchodź do pustego domu, szczególnie wtedy, kiedy wydaje ci się, że jest pusty, ale ktoś może w nim być.