Fragment nienapisanego listu

      

        Kiedyś byliśmy dziećmi, pamiętasz? ...Kiedy wczoraj 

obudziłem się dość wcześnie rano i uniosłem głowę znad 

poduszki ktoś stał nad moim łóżkiem.  A właściwie 

była to postać bez twarzy. Ukazała się przede mną w 

jakimś błysku, który prawie mnie przeszył. Cofnąłem głowę w 

przerażeniu czekając na dalszy rozwój psychozy, albo 

śmiertelny atak. Zamarłem na kilka chwil. 

     Piszę ci o tym, bo Jesteś jedyną Osobą, która może i powinna 

o tym wiedzieć.  Wróciłem do równowagi i nie szukałem 

żadnego wyjaśnienia tego, co miało miejsce, ale od tego czasu 

jestem w jakimś niepokoju, i czuję, że muszę się z Tobą 

pożegnać. Nie miej mi tego za złe.  Nie mam już wpływu na to, 

co stanie się dalej. Wiem, że nie istniejesz, ale to czyni jeszcze 

bardziej koniecznym moje wyznanie.

      Dzisiaj ktoś mi powiedział, że jego znajomy wyskoczył 

przez okno, a drugi nie odpowiada, bo pewnie już umarł i że   

właściwie powinien do niego zadzwonić, ale nie odzywa się  

już tak długo...Byłem tym dziwnie poruszony, chociaż ich nie 

znałem.  Przypomniał mi się aforyzm, którego autorem był 

Natsume Soseki.  "Dawniej istniał świat, w którym się 

przepraszało, gdy się niechcący kogoś nadepnęło. Dziś wali się w 

cudzą głowę i żąda przeprosin". 

      Słucham muzyki.  Ale czym ona jest, kiedy nie ma deszczu i 

ani kropli melancholii do przeżycia.  Wracając do domu 

zasypiałem idąc, a potem usiadłem przy stoliku w pobliskim 

sklepie i jadłem ciasteczka ryżowe. Pamiętasz, jak częstowałaś 

mnie nimi?  Chciałem opóźnić powrót do pokoju, który 

czekał na mnie jak grób. 

      A może to ktoś inny mnie nimi częstował...Jak zwykle nie 

znam dalszego ciągu życia tej osoby.  Przypadkowo spotykamy 

kogoś w naszym życiu po to, by go już więcej nie zobaczyć. 

A rozłąka i śmierć czynią taką samą różnicę.  Dlatego śmierć

nie jest taka istotna, kiedy zostaje się tu o chwilę dłużej.  A ci, 

których oczekujemy, za którymi tęsknimy budząc się w nocy z 

płaczem, zjawiają się jak widmo po to jedynie, abyśmy mogli nie 

żałować straty i poczuć rozdzierający ból niezawinionej winy, i

udrękę zobojętnienia.  

    Pewien poeta napisał, że życie różni się od śmierci tym, że po 

śmierci nie potykamy się o swój cień.  A czym różni się od snu?

Tak trudno pojąć to, że z upływem czasu wypływa z nas krew i 

czeka nas już tylko egzystencja widmowa, jak we śnie, w którym

cień ogromnieje, aby zniknąć...