(Wio)sennie...

              Ciemno, deszcz, sennie, nie poznałem nawet ulubionej piosenki. Nie wzniosę się dzisiaj zbyt wysoko...Ciążę raczej jak zawsze ku ziemi i nawet stojąc w kolejce do kasjerki w "Żabce" myślę o rzeczach ostatecznych. Może to nie jakieś przeczucie...W niemieckim śmierć (der Tod) jest rodzaju męskiego i to chwilowo bardziej mi odpowiada. Jak polec, to po jakiejś walce, a trudno walczyć z kobietą. Najchętniej w ogóle z nikim bym nie walczył. A jej też człowiek bardziej w sposób naturalny współczuje, chociaż kosę zastąpiła chyba programem komputerowym. Nie napracuje się i ręce ma czyste. W moich opowieściach nazywałem ją Grabarką, była zawsze pijana i jesienną porą grabiła cmentarne liście. Starała się o urlop, ale szef nie chciał jej dać.  W pewnym sensie była niezastąpiona...A my jak liście jesteśmy - śpiewał podobno  Homer. 

    Mój zmarły pół wieku temu przyjaciel, filolog klasyczny, lubił kobiety - młode i ładne. Ale musiały wiedzieć, kto to był Homer. Jak nie wiedziały, to "na kawę" nie zaprosił. Prywatnie wiedział oczywiście, co to jest "kwestia Homerowa" i że być może taki gostek nie istniał, albo było ich dwóch,  a może nawet poematy same się napisały. A czym jest wobec tego nieśmiertelna sława?  Mówił mocno przejęty, że nasze książki nas przeżyją. Pokazał mi jakąś z XIX wieku - autor nieznany, ani jemu, ani mnie -  ale książka, to książka.  Nie chcę teraz zmyślać jej tytułu. 

    Ostatni raz widziałem go przed letnim wyjazdem do Londynu - powiedział mi, że jest szczęśliwy. Poznał dziewczynę, która musiała wiedzieć więcej niż tylko, kto to jest Homer. Kiedy we wrześniu wróciłem - już nie żył...Podobno miał ciężką depresję. Umarł w gabinecie lekarskim. Zostało po nim kilka książek. Jedną z nich widziałem w antykwariacie, ale "miałem węża w kieszeni". 

     Po śmierci matki, która umarła, kiedy rozpoczął naukę w liceum, a może też pod wpływem zainteresowania kulturą antyczną, miał coś w rodzaju obsesji śmierci, a może raczej nieśmiertelności. Pragnął "pozostawić coś po sobie" i marzył o tym, żeby mieć syna równie inteligentengo jak on sam. Nie mógł jednak spotkać odpowiedniej partnerki, bo jak mawiał "Dziedziczy się po obu rodzicach". 😉

    Pamiętam, jak idąc Alejami Ujazdowskimi, z wielką żarliwością opowiadał, że Włosi, w przeciwieństwie do "naszych", są romantyczni i na murach domów, a nawet na ścianach toalet publicznych można przeczytać piękne wyznania miłosne i wiersze, skierowane do Madonn i dam. Był szczerze zgorszony "kloacznym" poczuciem humoru rodaków. 

    O miłości miał dość proste wyobrażenie: "Kiedy robię to z jakąś kobietą, to znaczy, że ją kocham", jednak wyrażał je z rozbrajającym wdziękiem. 

Przegadaliśmy we trójkę z jeszcze jednym moim znajomym - psychologiem, całą noc, próbując zdefiniować miłość. Choć  redagował jakieś moje drobne teksty przed ich publikacją, stanowczo odrzucał jakąkolwiek filozoficzną definicję, a nawet oponował przeciwko psychologicznej, kiedy ów psycholog wyznał: "Można powiedzieć, że kocham kogoś, kiedy chcę z nim mieszkać i dzielić codzienne  życie". Co sam wtedy mówiłem doskonale pamiętam, ale musiałbym temu poświęcić więcej niż dwa zdania i nie przy okazji tego nieoczekiwanego wspomnienia. Nawet, kiedy mówił coś, z czym głęboko się nie zgadzałem, albo kłócił się z kelnerką o wysokość rachunku w kawiarni, bywał uroczy. 

       Wciąż stoi przede mną jak tamtego wieczoru, kiedy poczuł przypływ szczęścia i promienieje radością...Napisałbym coś jeszcze, ale nie mam talentu do takich tekstów. 

       Jeszcze jedno niedowspomnienie we mgle wiosennej melancholii...