Ofiarowanie

        Odnalazłem monetę, o której pisałem. Mogę więc zacząć mą opowieść. 

        Lucjusz zasnął. Nie wiedział, gdzie jest i postanowił się obudzić. Prawie to mu się udało, jednak nie wiedział, czy jest we śnie, czy na jawie, kiedy zjawiła się Domicja. "Skąd Domicja tutaj?" - spytał. Usłyszał głos: "Przysłała mnie tu Izis. Przysłała mnie tu Semele. Przysłała mnie tu Nemezis." Przekręcił się na bok, a wtedy Domicja znikła, ale poczuł, że ktoś przylgnął do jego ciała. Ciepło przepłynęło mu przez piersi, a w ustach poczuł niewysłowioną słodycz. To nie mogła być ona. Domicja była całkiem siwa, pełna, a ta jaskółeczka uwiła sobie gniazdko w jego marzeniu. Przetarł oczy i nagle wszystko znikło. Leżał porzucony na drodze obok jakiegoś kamienia. Podmuchy wiatru smagały go jak bicze. Podniósł się i przeczytał napis: "To ja, Kalpurnia, tu leżę. Byłam własnością mojego pana. Próbowałam zbiec." Poczuł, że ktoś go dusi. Uwolnił się z uścisku i powiedział: "Nie miałem chyba przyjemności cię znać. Cesarz Hadrian polecił mnie zabić. U kresu swoich dni zrobił się podejrzliwy". Kalpurnia podniosła się i wyszeptała "Chodź za mną". Szli dość długo, zbliżał się zmierzch, aż w końcu doszli do jaskini. Siedzieli tam jacyś ludzie wpatrujący się w ścianę, ale w świetle pochodni widzieli tylko cienie. "Trzeba nam uciec stąd na światło. Oni widzą tylko mrok" - rzekła. Odwrócił się i zobaczył, że stoją nad czeluścią wulkanu. Kalpurnia skoczyła w nią. Wulkan zabulgotał i wypełzły z niego języki ognia. Co było potem - nie wiedział. Próbował sobie przypomnieć  ale nie mógł. Nad nim stał jakiś człowiek z wyciągniętym mieczem.  "Z rozkazu Cesarza zostaniesz zabity" - wydeklamował - "Czy masz mu coś do przekazania? Ale pamiętaj, On jest Bogiem!". "Ja, Lucjusz Antoninus przekazuję memu panu te słowa: Nie próbowałem cię otruć. Zawsze byłem twym wiernym sługą. Słusznie nie okazujesz mi litości, ale wiedz, że i Ty kiedyś umrzesz" - to miały być ostatnie słowa Lucjusza. Żołdak pochylił się nad nim i wyszarpnął z jego kieszeni srebrnik. Dalej nie pamiętam...Chyba nie uszło mu to płazem. Chodziłem po jakimś cmentarzu, a przyglądały mi się lemury. Ich oczy świeciły jak świetliki. Ale głos mi podpowiada, że siepacz powiedział, choć głowy bym za to nie dał: "Cesarz nie żyje. Jesteś wolny!  Ale musiałem pozbawić cię życia".  Wtedy z lawy mojego snu lub jawy, wynurzyła się Lawinia. Nie miała twarzy i tuliła coś do siebie. Był to jej piesek. Zastygli razem, połączeni już na zawsze...W kieszeni mojego starego płaszcza jest srebrna moneta, wymij ją. Płaszcz, albo ja, wisi w szafie. Żałuję, że nie dałem go do pralni. Żegnaj!   Nie wiem, kim byłem, ani kim będę. Przechodząc obok śmietnika wyrzuć ją. Jest cenna, ale i tak ci skonfiskują...