Lady Heron

         

  Właściwie nie pamiętam, czy ją znałem, czy nie znałem. Prawdopodobnie poznałem ją u hrabiego Pustułki, w jego majątku na Pustkowiu, gdzie bawiłem któregoś lata. A może to był początek jesieni? Siedziałem w milczeniu przy stole, pogrążony w drzemce, kiedy Hrabia nagle zwrócił się do mnie z pytaniem: 

    - Czy szanowny pan słyszał o tym, że delfiny urządzają pogrzeb swym zmarłym? 

   - Kto tak mówi? - spytałem niezbyt uprzejmie. 

   - Znasz pan Eliana?  

   - Znam wielu Elianów. 

   - Mam na myśli tego Rzymianina.  Ale jedz pan na Boga!  Wszyscy już dawno zjedli deser, a pan tkwisz przy kaczce.

    I wtedy właśnie odezwała się Lady Heron: 

   - Proszę wybaczyć młodemu człowiekowi. Myśli biedak o niebieskich migdałach...Pewnie student? 

   - W instytucie orientalistycznym. Zna chiński i sanskryt, ale kaleczy japoński. Odludku, opowiedz nam coś o Budwie - kim była?  

   Lady Heron uśmiechnęła się i powiedziała:

   - Ach, proszę go tak nie męczyć. Słyszałam o Buddzie. Lokaj mojego ojca był Hindusem. To wielki człowiek! Powiedział, że życie jest cierpieniem. 

   - No proszę, proszę - cierpieniem. Dobre sobie. - roześmiał się Hrabia.  

  - Opowie mi pan o sobie na spacerze młody człowieku. Potrzebuję sekretarza, żeby uporządkował moje papiery i rozproszone notatki. Przygotowuję moje opus magnum.  Wracam do Londynu. 

    Milczałem. 

    - To idziemy? 

    Całe towarzystwo patrzyło na mnie. 

    - Chętnie - wyznałem całkowicie wbrew memu przekonaniu. 

    - Niech go pani nie porywa! Niech najpierw zje, albo przynajmniej napije się wina.

    Ale Lady Heron była nieprzejednana. Poszliśmy nad staw. Jednak chyba o mnie zapomniała, bo do późnego wieczoru stała nad wodą i wpatrywała  się w toń, aż w końcu wyłowiła z niej jakąś rybkę. To ją uspokoiło i wróciliśmy do stołu. 

   - O, widzę, że konwersacja się udała. I chyba nie było wam zimno. - rzekł Hrabia. - Czy ustaliliście kim była pani w poprzednim wcieleniu? 

   - Mąż nie żyje. - odpowiedziała. - Zamyśliłam się. Ale młody człowiek mi nie przeszkadzał. Ogromnie cenię lojalność. 

   - No to możemy chyba wrócić do deseru. - skonstatował Hrabia. 

   Mieliśmy spotkać się nazajutrz, a potem - niebawem, aż w końcu wyjechała bez słowa. I wtedy chyba zakochałem się w niej, a całe moje życie wypełniała tęsknota za tym ideałem. Kobiety zwykle mówią za dużo, w sobie tylko zrozumiałym języku, którym nie rządzi żadna logika. Chciałem nawet odebrać sobie życie, ale Hrabia przypomniał mi, że jeszcze nie zjadłem przystawek. Wszystko to, stojąc nad grobem, przypominam sobie jak przez mgłę. Pisałem do niej namiętne listy, w których folgowałem wyobraźni. Ostatni skończyłem tydzień temu. Od tego czasu nic nie jem. Chcę zagłodzić się na śmierć. Mogłem zostać profesorem orientalistyki, albo ornitologii, ale wtedy nie mógłbym za nią tęsknić. Trochę szkoda, że moja obszerna epistolografia zaginie. Może ktoś by o niej wzmiankował. Nie mogę zapomnieć widoku jej twarzy i na to wspomnienie łza wypływa z sanktuarium mego oka. Całe moje życie było oczekiwaniem na jej miłość, ale ona złowiła już swą złotą rybkę...