Andantino

         To moje ulubione nagranie

Andantino z Sonaty A - Dur, 

D959 Schuberta. Głęboka 

melancholia tego utworu 

przemawia w nim najpełniej. 

Mitsuko Uchida gra go nie tylko

z wyjątkową koncentracją, ale 

także z psychologiczną intuicją.

Chociaż mógłbym to zrobić, nie 

chciałbym tu jednak jej

psychologicznej treści 

interpretować - jest tu i cicha

rezygnacja i desperacka 

rozpacz a nawet bunt przeciwko

losowi, który jednak trwa 

chwilę i końcowe schodzenie

do krypty...Piękno muzyki bywa

jednak niewyrażalne i te moje

impresje znaczą niewiele więcej 

niż beznamiętna analiza formy 

samej kompozycji. Nie jest 

wcale łatwo wyrażać takie 

przeżycia. Zimmerman odegrał 

to Andantino w sposób 

technicznie doskonały, ale 

chłodny - brzmi ładnie, ale 

jego interpretacja  nie oddaje, 

w moim poczuciu, wyjątkowości 

tego utworu. Tak 

można, przy pewnym 

poziomie mistrzostwa 

grać wiele innych. Niewiele jest 

w dziejach muzyki równie 

poruszających utworów. 

    Kiedy mój nastrój czasem 

niebezpiecznie się obniża, 

słucham go i koi on mój 

smutek...Sympatia i podziw dla 

tej pianistki, znanej też z 

cenionych nagrań koncertów i 

sonat Mozarta sprawiła, że 

nazwałem kiedyś mą ukochaną 

koteczkę jej imieniem.  Moja 

Mitsuko nie żyje już od sześciu 

lat, ale  nocą słyszę czasami jak

chrupie ciasteczka ze swej 

miseczki. Nikt tak jak ona 

nie wyczuwał moich nastrojów 

i kiedy wracałem wieczorem

do domu, wystarczyło, żebym

spojrzał na nią, a wiedziałem 

jak się czuję. Jej odczucie 

muzyki  było też żywe, potrafiła 

się przy niej relaksować i wtedy

kładła się na grzbiecie z 

łapkami uniesionymi do góry. 

Rzadko chyba istnieje taka 

przyjaźń między człowiekiem 

a kotem.  Przypisuje się ją 

zwykle psom. 

     Mitsuko i Marzenka,  jak na

poprzednim blogu nazywałem 

najbliższą mi osobę o innym

imieniu, cieszyły  się wyjątkową 

sympatią moich znajomych i

czytelników i ich odejście, choć 

różne były ich powody,  budziło 

spore współczucie, ponieważ 

odbierano je jako osoby 

niezwykle ciepłe.  Kiedy przez

całą noc piłem z pewnym 

znanym malarzem, co zdarzało 

mi się w życiu tylko kilka

razy, ponieważ do upojenia nie

potrzebuję alkoholu,  ten 

próbował mnie pocieszyć 

słowami: "Nie ma Marzenki, 

ani Mitsuko, ale masz 

wyjątkowy dar twórczy i 

powinieneś jak najwięcej pisać i 

publikować".  Śmierć 

mojej matki budziła znacznie

mniejsze i ktoś nawet zapytał 

"A ile lat miała twoja matula?" 

     Dawno już zauważyłem, że 

odbiór muzyki uwarunkowany 

jest przez pewne zdarzenia 

życia i zawsze pozostaje  w 

cieniu ich subiektywności. 

Czasem budzi ona wspomnienia

zdarzeń, o których dawno już 

zapomnieliśmy. I tak pewna

piosenka, którą wyjątkowo 

lubię przypomina mi 

znajomego, z którym jej przed 

wiekami słuchałem. Powiedział 

mi wtedy, że to jego ulubiona 

piosenka, z czego bardzo się 

ucieszyłem...Po trzech dniach

już nie żył. Kupił sobie w 

Londynie, gdzie mieszkał 

wspaniały samochód,

ale w Warszawie wpadł w 

jakąś koleinę i zabił się. 

Właściwie zbyt dobrze

go nie znałem, ale uwielbienie

tej piosenki połączyło nas 

w jakiś sposób i przetrwało 

nawet jego śmierć...