Spotkanie w zaułku

         Chociaż lubię japońskie opowieści o zjawach i mam nawet prześliczne kimono, którego jednak już nie nakładam od wielu lat, to niekoniecznie chciałbym, aby takie jak to przywdziała bliska mi osoba. Po śmierci matki nie mogę dojść do siebie i upływ czasu niewiele pomaga. Nawet pytanie znajomego "A ile lat miała twoja matula?", które miało mnie pocieszyć, wprawiło mnie w przykry nastrój. Odkładam jednak na później poważniejsze teksty, ponieważ przypomniała mi się jeszcze jedna opowieść, którą chciałbym pozostawić za mojego życia.  Wydarzyła się w Kioto, dawnej stolicy, ale to akurat bez znaczenia, bo istotny dla niej jest jedynie główny bohater. Jest krótka, więc może skończyć się zanim jeszcze naprawdę się zacznie. Toru, bo tak miał na imię, był pochodzącym ze szlachetnej rodziny studentem prawa. Spełniał w ten sposób kategoryczny nakaz ojca, ale studia nie wzbudzały w nim większego zainteresowania.  O wiele bardziej 

pociągały go nocne spacery. Noc skrywa bowiem w sobie wiele tajemnic.  Podczas jednego z nich w mrocznym zaułku omal nie wpadł na jakąś dziewczynę. Ta wydała z siebie okrzyk, ale jej głos załamał się i oparła głowę na jego piersi.  Wiatr rozwiał jej włosy, które wydawały się mokre. 

       - Ratuj mnie...- wyszeptała - Przeżyłam wielką miłość i z rozpaczy utopiłam się w studni. Chciałabym teraz wrócić do mej ludzkiej postaci. - 

      - Nie potrafię ci pomóc.  - powiedział - Nie mam takiego daru.  

     Jej blada jak kreda twarz jeszcze bardziej pobladła a poczerniałe usta nabrzmiały. 

    - To nic trudnego. Wystarczy, że wskoczysz do tej samej studni, a moje życie powróci, mój ukochany.  Myślę, że to na ciebie całe życie czekałam. Chodźmy tam! 

    Toru wzbraniał się, ale przypomniał sobie surowe słowa ojca: "Nie ma w życiu nic gorszego niż utrata honoru. Lepsza jest już nagła śmierć." Gdyby była piękną kobietą, obawiałby się, że jest kuszony przez demona, ale zjawa sama nawet nie zauważyła jak bardzo się postarzała. Jej krucze włosy były siwe i choć wyszła z wody, wyglądała na zasuszoną i trzęsła się z zimna. Podał jej miseczkę z ryżem, którą miał przy sobie,  ale nie tknęła nawet ziarenka.  Po drodze do studni opowiedziała mu historię swego życia. 

     - Jesteś uwikłana w nieszczęsne sploty karmiczne, jednak mam nadzieję, że życie jakie uzyskasz w wyniku mego zgonu będzie bardziej szczęśliwe. - 

    - Nie mogę się go już doczekać! Tak chciałabym się cieszyć zielenią trawy i widokiem obłoków na niebie, a muszę tkwić w tym piekle. 

     Zatrzymali się nad studnią. Teraz dopiero zauważył, że jej szyję oplatały wodorosty.  Zdziwiło go to trochę, jednak spełnił jej życzenie, ale niestety  dziewczyna nie powróciła do swej pierwotnej postaci. Zapomniała, że utopiła się w morzu, a nie w starej studni. Studenta wykreślono z listy studentów, a jego ojciec wstydził się, że tak haniebnie zakończył życie, przynosząc ujmę rodzinie bez skazy. 

      Spytasz może, a gdzie morał, albo choćby nutka optymizmu.  Szukaj ich na dnie studni...