Smutno, ciemno, straszno

             

             To, co odbieram jako drobne potknięcia, nie przeszkadza mi w odbiorze tych bliskich mi w nastroju (jesienno- zimowym) liryków, wybranych niemal przypadkowo ze 130, jakie odnaleźć można w tym tomiku.  Nie wszystko mi się w nim podoba, ale te - tak...Dochodzi w nich do głosu smutna i melancholijna afirmacja życia. I nie ma dla mnie zupełnie znaczenia, kiedy wiersz był napisany i czy jest staroświecki, czy nowoczesny w formie.  Natknąłem się na ten tomik przeszukując na śmietnisku mego pokoju jakieś książki, walające się po podłodze z braku miejsca, w poszukiwaniu czegoś zupełnie innego.  Dawno już pogodziłem się z tym, że nie mam ogrodu ani biblioteki i w każdej chwili mogę być bezdomny.  Gdybym jednak nie miał gdzie zabrać książek i płyt, moje życie straciłoby sens, który jeszcze się w nim kołacze. Żyję tak samotnie i w oczekiwaniu zagłady mego kulturalnego życia od jakiegoś czasu, ale staram się mą nadwątloną egzystencję wygaszać powoli...A to, co jestem w stanie sam napisać, nie zaspokaja mojego "głodu" poezji, podsycanego jeszcze przez anty-poezję Różewicza.