Zatracenie (jesienna opowieść)

   Późna jesień nie zawsze jest piękna, 

a poza tym robi się już trochę zimno,

a nie lubię dźwigać na sobie ciężkich

ubrań.  Nawet ptakom jest podobno 

czasem ciężko. 

    Nie czytam ostatnio prawie nic i

w ogóle trudno mi raczej przeżyć

osamotnienie w jakim się znalazłem. 

Beztroskie włóczenie się po bezdrożach 

nie sprawia mi już radości. 

   A zaczęło się to tak.  Poznałem pewną 

młodą kobietę i oczywiście wpadłem 

w euforię, chociaż nie łączyło nas 

nic intymnego a nawet spotykaliśmy 

się jedynie przypadkowo.  Niemniej 

czułem, że stałem się jej niezbędny 

do życia i że celowo pojawia się w 

miejscach, w których można mnie

spotkać, także późną nocą...Rozmawiamy

ze sobą przez chwilę, a potem nagle

znika.  Nie stara się niczego o mnie

dowiedzieć jakby wiedziała wszystko. 

Mimo tej euforii postanowiłem się od

niej uwolnić i zmieniłem miejsca moich

przechadzek, a jednak prędzej czy

później wpadałem na nią.  To obudziło 

we mnie jakąś nieufność, która po

pewnym czasie zmieniła się w lęk i 

zacząłem przed nią uciekać. 

      Przestałem wychodzić z domu. 

Moim jedynym pragnieniem stało się 

jak najszybciej zestarzeć się i odejść 

z tego świata.  Początkowo słuchałem 

jeszcze muzyki.  Potem przestałem 

jeść i przez całe dnie spałem. 

Podnosiłem się z łóżka jedynie żeby 

napić się wody.  Za to noc stała się 

moim dniem powszednim.  

Wyobrażałem sobie wtedy wszystko,

co zamierzałem robić w ciągu dnia, ale

kiedy robiło się widno jak po uderzeniu

w głowę zapadałem w nieświadomość. 

Od tego stanu też chciałem się uwolnić.

Nie ma bowiem nic bardziej 

przygnębiającego od gnicia w łóżku. 

Ostatkiem sił wydostałem się  z domu

i wsiadłem do autobusu. Po kilku

przesiadkach znalazłem się nad rzeką 

i mimo lęku przed bezdomnymi 

wszedłem na most.  Wybrałem

nieosłonięte miejsce, ale barierka 

była wysoko i zacząłem się zastanawiać 

jak się na nią wspiąć.  Co pewien czas

rozglądałem się trwożnie dookoła w 

obawie, że ktoś mógłby nadejść.  

Zajęło mi to sporo czasu.  A kiedy 

wydawało mi się już, że rozwiązałem tę 

zagadkę, poczułem nagle, że ktoś 

położył mi dłoń na ramieniu. 

     To była ona. Stała za mną w mroku

nocy. 

     - Dlaczego nie pozwolisz mi w spokoju

odejść? - spytałem. 

    -  Bo jestem twoją śmiercią głuptasku

i obserwuję cię bardzo uważnie, nie 

opuszczając ani na chwilę. Czy myślisz, 

że jak rozkładasz się w tym swoim grobie,

nakrywając kocem na głowę, to cię nie

widzę?  - 

     - Ale przyszedłem tutaj umrzeć...

     - Ha, ha!  Umrzesz, kiedy ja zechcę! 

Chcesz się połamać i leżeć potem jak

mumia egipska? 

     - Z takiej wysokości...do wody... - 

     - Wszystko jest możliwe. Dlaczego 

przede mną uciekałeś?  Przecież 

chciałam cię tylko pokochać!  Przede

mną nie można uciec. 

      Wyjęła z torebeczki kosmetyczkę 

a z niej czarną szminkę i pomalowała

sobie nią usta...