Przechodzień

       

   Nie uwierzy mi Pani, Wiero, ale od razu kiedy Panią 

zobaczyłem poczułem, że wydarzy się coś wyjątkowego, coś, co 

zmieni moje życie a może nawet je zakończy.  Jest Pani mą 

Otchłanią, mym Zatraceniem...Ot choćby wczoraj idę sobie 

Newskim Prospektem i wpadam na Sugrobina, którego nie 

widziałem od czasów szkolnych, a ten mi mówi, jak to dobrze, 

że cię spotykam, bo mam  do ciebie sprawę.  Rano będę, 

powiada, strzelać się z tą kanalią Chudożnikiem.  Ale, dlaczego 

ja - pytam, przecież jestem tylko zwykłym przechodniem, równie 

dobrze mogłeś mnie nie spotkać i nawet nie wiem o co się 

rozchodzi. Nigdy nie byłem niczyim sekundantem, brakuje mi 

doświadczenia. A ten mi mówi, sprawa jest o wiele poważniejsza. 

Dorobiłem się, mam młodą żonkę, nie chce mi się umierać, a

słyszałem, że tobie nie za bardzo się wiedzie. Strzelaj się zamiast

mnie, a dobrze ci zapłacę.  Ja mu na to, że nigdy nie miałem

w ręku rewolweru, no i nie śpieszy mi się na tamten świat.  

He, he, zaśmiał się, ale to jest bezwarunkowo konieczne, ty 

musisz to zrobić, chcesz czy nie chcesz. Uprzedzam lojalnie, 

że jeżeli mi odmówisz zrobię z tobą to, co z Suworowem - 

zastrzelę jak psa!   A tu przynajmniej masz 50% szans, że 

wyjdziesz z tego cało. Wyświadczam ci przysługę...Wiem, że 

Sugrobin nie żartuje.  Nie zostałby przecież policmajstrem.  

Ale to niehonorowe, mówię, co na to kodeks.  

Wyśmiał mnie i chcąc nie chcąc musiałem się zgodzić!   

Poszedłem potem wypić do Kona i w knajpie dopadło mnie 

olśnienie.  Znajdę i ja kogoś, kto mnie wyręczy, najlepiej jakiego 

płatnego, taniego zbója,  który muchy by nie skrzywdził, ale 

człowieka i owszem.  To kwestia dogadania się.  Sugrobinowi 

powinno być wszystko jedno...Ale wiesz, jak mi trudno jest 

cokolwiek załatwić.  Przyszedłem  na pojedynek i zostałem 

zabity.  Ja nie żyję, Wieroczko, oddałem swe życie za naszą 

miłość!   

    Listy do mnie kieruj na poste restante...

 

Drogi Iwanie Fiodorowiczu       W dniu Paschy 

      

     Jestem szczerze wzruszona pańskim postępkiem, a właściwie

ofiarą,  ale muszę Pana poinformować, że nie może Pan liczyć

na zapalenie lampki na pańskim grobie.  Lampki są drogie, a

mąż mój, sknera, skąpi nawet na paryskie perfumy dla mnie.  

Ale oczywiście, niech Pan spoczywa w spokoju...