Wiosna, której nie zaznam

    

    Po rozpoznaniu nowotworu i poświęceniu czasu przyjacielowi, musiałem ograniczyć w sposób dość dramatyczny pisanie, a nawet nie publikowałem napisanych utworów. Chciałem do publikowania wrócić i coś tutaj zamieścić, ale niestety złamałem nogę i ze względu na niesprzyjające okoliczności, jakie temu towarzyszą, muszę jeszcze na jakiś czas zaniechać pisania. 

    Mam nadzieję, że po jakimś czasie pojawią się tu jakieś nowe moje utwory...Wiosna, tak piękna dzisiaj, chwilowo mnie ominie, ale może będzie następna i zobaczę jeszcze ogród, za którym tęsknię. ☘ Niestety obecne unieruchomienie uniemożliwia  ewentualną operację, która mogłaby może ratować resztki mojego zdrowia. 

    Mam wrażenie, że mimo stronniczości w konstruowaniu literackich postaci, Dostojewski trafnie postrzegał ludzi jako istoty wewnętrznie sprzeczne - jak słusznie sugeruje Cat Mackiewicz w znanej książce o tym wielkim, podziwianym i znienawidzonym pisarzu. 

    "Dostojewski nie zna, nie rozumie, nienawidzi pojęcia ludzi-monolitów, ludzi z jednej bryły. Dla Dostojewskiego natura ludzka to magazyn sprzeczności moralnych, to postać o psiej paszczęce, skrzydłach anioła i ogonie wieloryba. Cnoty i podłości walczą zawsze wewnątrz człowieka i o panowanie nad człowiekiem."  Sprzeczności te pisarz, który przeżył i widział w życiu tak wiele, i których doświadczał wewnętrznie sam, wyolbrzymia. Niemniej w każdym człowieku ma miejsce jakaś walka pokory z pychą... 

     Ideał moralny Dostojewskiego uosabiał Myszkin. "Książę Myszkin jest cichy, spokojny, ustępliwy, nigdy nie podnosi głosu, z nikim się nie kłóci, a jednak umie bronić swej godności. Przymioty te nie cechowały Dostojewskiego w życiu codziennym, ale oto dowiadujemy się, że były jego ideałem. Wolno mu było idealizować swój portret, jak idealizował portrety innych osób." To też skądś jest mi znane...😉