Jowialny nastrój Pani Ogawy

       - - Czy jest coś bardziej magicznego od odjazdu 

     lokomotywy wlokącej za sobą w wieczornej mgle 

     wagony pociągu?  -  spytała Pani Ogawa z jakimś

     smutkiem. 

      - Ja je też pamiętam. - powiedziałem. - Za takim

     odjazdem kryje się zawsze jakieś rozstanie

     i tęsknota.  - 

     - A przecież wszystko zmierza nieuchronnie 

     ku śmierci, która jest kresem każdej tęsknoty. 

     - Podobno tak, ale po co o tym teraz myśleć?

     Jest wiosna a wokoło tyle pięknych widoków 

     i muzyki. Można jeszcze na chwilę poddać się 

     złudzeniu, że następnej wiosny zazielenimy 

     się jak drzewa. -

      - Złudzeniu - tak...Oczywiście.  Ale czas 

    mija coraz szybciej i szybciej. Za chwilę będzie 

    jesień, a potem zima.  Ubędzie paru znajomych, 

    a nam się będzie wydawało, że jeszcze tu 

    pobędziemy - tak jak im zanim nagle odeszli. -

     - Ma być piękny dzień.  -

     - I tak pan nie wyjdzie z domu, bo całą noc 

     przesiedział Pan ze mną. Wróci Pan i położy się

     na pięć minut a obudzi po południu. Dokładnie w

     chwili, kiedy będzie gotów Pan wyjść dostanie 

     Pan ciężkim narzędziem w głowę i zmorzy Pana

     sen bez marzeń podobny do śmierci.  A potem

     jak gdyby nigdy nic wstanie Pan i spróbuje gonić

     dzień.  Ale nie zdąży już Pan cieszyć się widokiem

     kwitnących roślin, ani nie załatwi żadnych spraw. 

     Jeszcze jeden stracony dzień... - 

     - Być może...Ale mam dla Pani uroczy utwór. 

              

               "Co rana w mgle topole wstają, 

               Co rano rzeka coraz siwsza

               I moja myśl coraz szczęśliwsza

               Razem z jaskółką niebo kraje.

 

               Pogoda wnika coraz głębiej 

               I coraz wyżej ptak wzlatuje. 

               I kłosy, liście i szczeżuje

               Z zielonej wytryskają głębi. 

 

               W górze powietrze coraz szersze,

               Dzień przepoławia się w błękicie. 

               I całe moje pyszne życie

               Wylewa się w tym polnym wierszu."

        

       - Pogodne!  Obraz lata chyba. I afirmacja życia,

         no, no!   A któż to taki? - 

       - Nie poznaje Pani?  To wiersz Iwaszkiewicza

       z tomiku "Ciemne ścieżki." Na podstawie jego

       opowiadań nakręcono sporo filmów.  -

       - ...Ach, wiem już, przytaczał Pan kiedyś jego 

       ponure wiersze pełne narzekań na starość i kilka

       innych rzeczy... -

       - Opis to nie narzekanie. I nigdy nie były

       ponure. To coś innego... -

       - No dobrze. Ale nic nie rozproszy mojej 

       dzisiejszej melancholii. Nawet nie chodzi o to, 

       że w ciągu kilku dni dowiedziałam się o tylu 

       odejściach i chorobach osób, których już nigdy 

       nie zobaczę.  Nie umiem Panu tego 

       wytłumaczyć...Jestem już po drugiej

       stronie, w innym świecie, może go Pan nazywać

       zaświatem, a tu tylko codziennie zjawiam się tak 

       lichutko i marnie, jakbym już całkiem uschła.  

       Wszystko minęło i nie mam już nic poza bólem

       i otępieniem.  Nawet Pan nie wydaje mi się całkiem 

       realny.  Urodziłam się w 33 roku ubiegłego wieku, 

       w roku, w którym pojawiły się na świecie różne plagi 

       większe nawet od mojego zaistnienia i niedługo 

       zniknę.  Ale nie będzie to przypominało uroczystego

       odjazdu lokomotywy z opustoszałego peronu. -

       -  Podobno Tołstoj  oglądał czaszkę kobiety, 

       której śmierć opisywały gazety, a potem napisał

       "Annę Kareninę." - 

       - Była młoda i coś jej pewnie zadudniło w głowie. 

       A co mnie może zadudnić?  W metrze jest pełno

       samobójców.  Ja już nawet tam sama nie dojdę. 

       Niech Pan dotknie mojej skóry. Jest wyschnięta

       jak skóra jaszczurki i prawie przezroczysta. -

       - Czy mogę jakoś Pani pomóc?  -

       - Sobie niech Pan pomoże!  Z wielką troską myślę

       o Panu.  Za chwilę nie będzie Pan miał gdzie 

       mieszkać.  A kiedy pójdzie Pan do lekarza? 

       A nawet do kilku...Noriko powiedziała mi, że

       mówi Pan do siebie. Widziała to mijając Pana

       kilka razy na ulicy.  -

       - Noriko? -

       - Pana była studentka.  Podlewa mi kwiaty. -

       - I co jej Pani odpowiedziała? - 

       Pani Ogawa zamilkła na chwilę, przyczaiła się 

       i czułem, że stać ją na jakieś szelmostwo.  

       - Że nie ma Panu kto obciągnąć...guzików.

       Zawsze jakiegoś brakuje. - 

       - To ją Pani chyba trochę zmartwiła. -

       - Ależ skąd!  Powiedziała, że to przemyśli. - 

       - A więc jest jeszcze jakaś nadzieja. 

       - zażartowałem. 

       - Przepraszam za ten żart, ale proszę 

       zrozumieć, jestem już stara.  Mam te rzeczy

       poza sobą, a wyobraźnia wciąż pracuje.  - 

       Dawno nie widziałem Pani Ogawy w tak

       jowialnym nastroju. 

       - Noriko...Nie pamiętam nikogo takiego. -

       - Niestety wczoraj umarła.  Jestem już zmęczona.  

       Na stoliku jest ciasteczko i herbata.  Niech Pan 

       położy się w drugim pokoju. Będzie Panu łatwiej 

       zacząć dzień... - 

       - Lewandowski powiedział, że nie widzi możliwości

       dalszej współpracy z Bayern Monachium.  Ma 

       nadzieję, że go sprzedadzą, ale mogą go też 

       złośliwie zatrzymać i uniemożliwić mu transfer. 

       Resztę dopowie po zgrupowaniu. -

       - A to mnie Pan rozśmieszył! Już myślałam, że

       nic mnie nie ruszy!  Niby wolny człowiek, a 

       do tego bogaty, a niewolnik. -

       - Mam dla Pani małą zagadkę. "Kikuji przeżywa 

       miłość do kochanki swego nieżyjącego ojca, potem 

       do jej córki, a żeni się z dziewczyną nieskazitelnie 

       czystą." -

       - Ha, ha, ha!  "Tysiąc żurawi."  Kawabata!  

       Nieprawdopodobnie zwięzłe streszczenie. 

       "Nieskazitelnie czystą"...A doszedł już Pan do

       tego, dlaczego pisarz odkręcił gaz i odszedł

       z tego świata?  Podobno starał się upozorować

       zgon z przyczyn naturalnych. -  

       - Jest kilka wyjaśnień. Sprawa jest bardziej

       skomplikowana niż w przypadku Mishimy. 

       Ale mam pewne przypuszczenie...Nie mogę go

       jednak ujawnić dopóki nie nabiorę pewności. - 

       - To nic. Jakoś to pewnie przeżyję.  Niech będzie,

       że nie akceptował zmian zachodzących w kulturze

       japońskiej i kresu bliskich sobie wartości. To zawsze 

       jakoś ładnie brzmi. -

       - Bo to prawda!  -

       - Jest wiele prawd.  Sam Pan to przed chwilą 

       zauważył.  Noriko powiedziała, że czytał Pan

       w jej myślach jak w otwartej książce. To ją bardzo

       niepokoiło. Wyznała to Panu nawet...A Pan podobno

       temu zaprzeczył, mówiąc, że nie ma Pan takich mocy. 

       - Nie pamiętam już Noriko. Studentki często miały

       jakieś problemy i przychodziły z nimi do mnie. -

       - Różowy Kostiumik?  Zobaczyła Pana w markecie

       w Londynie. Siedział Pan późnym wieczorem w 

       kawiarni i pił kawę, a B. robiła zakupy. Dziewczyna

       przypomniała się, że była Pana studentką i

       wpadła na pomysł, że możecie zamieszkać razem. 

       Zaskoczył Pana jej entuzjazm. Ale wtedy zjawiła się 

       B. z koszem z zakupami. Była potem trochę 

       zazdrosna, ale bardziej jej to zaimponowało. 

       Blondyna z długimi włosami. Prawdziwa piękność!  

       Co jej Pan musiał nagadać! -

       - Nic. Rozmawialiśmy trochę po każdych zajęciach

       o życiu, nawet nie o sensie życia, ale o rzeczach 

       jakie się zdarzają. Ja już kończyłem, a ona siadała

       naprzeciwko mnie i zaczynała rozmowę...Ale to nie 

       była Noriko. -

       -  Nie była.  Noriko Pana kochała...Herbata już

       wystygła. A ciastko, przepraszam Pana,

       przed chwilą zjadł ten żarłok Neko. Koty są 

       niesamowite! ...Bądźmy w kontakcie. Jeśli ja

       pierwsza odejdę, zadzwonię do Pana z tamtego 

       świata. Jeśli Pan, to Pan zadzwoni.  Najważniejsze

       to ustalić sposób komunikowania się na wypadek 

       własnej śmierci. - 

             Tak jakoś zapamiętałem naszą ostatnią

       rozmowę.  Myślałem potem przez chwilę, że

       wymyśliła tę Noriko. Ale okazuje się, że mówiła

       mi o niej wcześniej wiele razy nie używając 

       jednak jej imienia i po pewnym czasie zdołałem  

       odtworzyć historię naszego nieistniejącego 

       kontaktu.  Pomyślałem też, że kiedy nad ranem 

       zapłaczę podczas snu, powiem jej "To deszcz 

       wiosenny moje rękawy zamoczył."  A może

       nawet "Życie nas dławi, miłość nęka..."  Lubiła 

       kiedy przypominałem jej strofy dawnych poetów,

       co jest istotnym elementem szlachetnej 

       konwersacji....