Wiosenny zmierzch

    Wieczorem starał się zawsze jak najpóźniej wrócić do domu. Park dawał mu schronienie, ale chłód sprawiał, że szybko marzły mu dłonie i nie mógł już w nich trzymać aparatu, chociaż i tak robił zdjęcia. Odkąd umarła jego matka nie miał już gdzie napić się ciepłej herbaty, ani do kogo się odezwać. Ale tego dnia odwiedził chorego brata. Okazało się, że jego stan zdrowia po operacji nie pogorszył się i rozmawiali o cesarzu Hirohito, który wygłosił podobno piękną mowę po podpisaniu kapitulacji Cesarstwa.  Generałowie zostali osądzeni i powieszeni, ale nie można było skazać na śmierć boskiej istoty, która nie miała zresztą realnej władzy i nie była winna tych okrucieństw. W przemowie tej Cesarz ze spokojem przyjął los swego narodu.    

   Rozmawiali też o zaburzeniach świadomości, jakie miała ich matka na kilka dni przed śmiercią, zapewne w wyniku niedotlenienia mózgu. Dla niego jej przywidzenia i omamy miały wymiar niemal mistyczny, jakby zjawiały się z jakiegoś głębokiego snu śnionego na jawie i komunikowały coś ostatecznego, a osoby nie z tego świata pojawiające się przy jej łóżku, ukazywały się nieprzypadkowo. Jak ten ubrany na czarno jegomość, czający się w mroku korytarza.  

     Nawet późno w nocy w parku było sporo ludzi. Prawie wyłącznie błąkający się w nocy z rozkrzyczanymi dziećmi  młodzi Ukraińcy, czasem chłopiec i dziewczyna, albo stadko mężczyzn. Prawie wszyscy mówili bardzo głośno po rosyjsku. Park zmienił się w przytulisko wojenne.  Drzewa były jeszcze przeważnie pozbawione liści, ale bardziej dziwiła go nieobecność ptaków. Nie potrafił sobie jej wytłumaczyć. Może było jeszcze zbyt zimno. 

     Ze względu na odwiedziny brata nie zdążył posłuchać wystarczająco wiele muzyki, co powodowało w jego świadomości wyrwę przypominającą nagle osunięcie się ziemi. Dopóki matka żyła nie mógł myśleć o wyjściu z życia, ale teraz był już całkowicie wolny.  Miał jednak zamiar opuścić życie w sposób dyskretny, tak żeby nikt nie domyślił się, że z niego wychodzi. Brakowało mu tylko odpowiedniego planu. Oczywiście zawsze mógł wpaść pod samochód. Przy jego nieuwadze nikt by się temu specjalnie nie dziwił, chociaż uznano by go za ofiarę losu. Ale gdyby jednak przeżył, mógłby znaleźć się w strasznej opresji.  Odejść nie zauważonym nie było jednak w jego sytuacji zbyt trudno. Kiedyś kontaktowali się z nim studenci-samobójcy i być może ocalił niejedno życie przekonując, że warto poczekać na następny dzień.  Ale nie istniał żaden powód, dla którego miałby perswadować to samemu sobie.  

     

    Przez ostatnie dni mógł tylko słuchać reggae i hipnotycznej muzyki etiopskiej z czasów Haile Selassiego i Mengistu.  Etiopczycy byli szczególnie namiętni i intensywność ich śpiewu sprawiała, że ich funk, soul, jazz i inne rodzaje muzyki, jaką wykonywali, były zawsze w dziewięciu dziesiątych ich własną muzyką, jakby wszystkie te muzyczne formy były jedynie okazją do wyrażenia ich własnego ducha. Czasy były ponure, bieda aż piszczała, ludzie po wsiach marli jak muchy, a potem rozszalała się rewolucja pozostawiając za sobą zgliszcza.  Muzykę grali często po jakichś hotelowych knajpach dla zachodnich turystów. Roots reggae było zawsze nieco nostalgiczne. "Zabiliście najlepszego człowieka jaki istniał na ziemi" - śpiewał Keith Hudson.  Brat był dwukrotnie w Japonii i to w sporych odstępach czasu, był też wątek osobisty, ale pytany o to powiedział: "Ja już nic nie pamiętam. Miałem tyle razy narkozę, że straciłem zupełnie pamięć." 

    Ze względu na przenikliwe zimno była jakaś szansa, że dobije do domu przed dwunastą albo pierwszą, a wtedy mógłby poświęcić trochę czasu swoim wirtualnym znajomym i ich zwierzeniom.  Śmierć bywa rodzaju męskiego, na przykład w niemieckim, i prawdopodobnie ten Pan z ciemnego korytarza, to była właśnie ona.  Matka widziała go dobrze, ale inni nie potrafili go zauważyć.  Kiedy syn opowiadał jej o tym, że nagle został zupełnie sam i nie ma już nikogo z tych wszystkich ludzi, którzy wypełniali jego życie tak, że niewiele pozostawało go dla niego samego, nie rozumiała go, miał przecież ją.  Ucieknijmy stąd, powiedziała kiedyś, ale nie była świadoma tego, że nie miał już dokąd uciekać - w końcu robił to z kimś najbliższym przez całe życie.  Łatwo jest wyruszyć na Wyspy Szczęśliwe, ale nie ma już stamtąd powrotu.  A teraz mógł już mówić tylko do siebie, na ogół całkiem głośno, nawet w tramwaju, czy w autobusie.  Zapamiętał spojrzenie matki w dniu, w którym widział ją po raz ostatni. Jakby chciała powiedzieć "Ja już umieram i co mamy z tym teraz zrobić?"  W końcu był filozofem...

    Znajomy meloman powiedział mu: "Bo ty na zbyt wiele im pozwalasz!  Co to w ogóle znaczy, że oczekują czegoś od ciebie i nie dają ci żyć?   Włącz jakąś okropną i głośną muzykę i wyjdź z domu na pół godziny.  Jak wrócisz, to będą ci wdzięczni, że słuchasz czegoś innego. Inaczej dojdą do przekonania, że oddychasz zbyt głośno. Ja to takim nie odpuszczam!"  Nie miał siły tłumaczyć mu, że to już zamierzchły problem i że jego sytuacja egzystencjalna polega na czymś zupełnie innym, z czym musi się teraz zmierzyć, a przypadkowi ludzie odgrywają w niej niewielką rolę.  Stojąc na stacji metra dokonywał skomplikowanych obliczeń.  W którym momencie powinno się skoczyć w dół, żeby mieć pewność, że zostanie się zmiażdżonym i nie poczuje bólu łamanych kości.  Było to zagadnienie metafizyczne i całkiem bezosobiste.  Tylu ludzi to robi, że podobno w tokijskim metrze jest specjalna siatka, która ma temu zapobiegać.  Słyszał tylko o tym, ale czy to prawda?  Jakoś nie mógł jej sobie wyobrazić ani szukać na ten temat informacji ze względu na wszechobecne śledzące "ciasteczka." Zaczęto by go zarzucać propozycjami podobnych tematów jak innego jego znajomego, kiedy szukał w necie lekarstwa na robaki i zaczęto dreczyć go straszącymi reklamami pokazującymi, oczywiście w odpowiednim powiększeniu, jakie spustoszenia czynią one w organizmie swego żywiciela.  Nie mógł już się od tych reklam opędzić i rozważał możliwość samobójstwa.  

   Poradził mu, żeby zaczął wchodzić na strony nekrofilskie, co mogłoby go uwolnić na chwilę od widoku owych stworzeń ryjących w jego przewodzie pokarmowym i dostarczyć dreszczyku emocji, albo zainteresował się jak zostać seryjnym mordercą,  ale próbował już wszystkiego.  Zapytał tylko "A jak ty sobie z tym radzisz? W końcu bez trudu wyśledzą twoją obsesję!"  Opowiedział mu o swych nocnych przechadzkach po cmentarzach, szczególnie w najbardziej niesprzyjającą pogodę. "Jesteś nekrofilem?" - zainteresował się.  "Nie i nie liczę nawet na to, że mnie ktoś tam wystraszy i dostanę zawału.  W dodatku nie znoszę cmentarzy.  Są to jednak, jakby nie było, nocą miejsca odosobnienia, choć palą się lampki i dobrze się z nich wraca do życia, które staje się przecież coraz krótsze i do domowego ciepła.  W domu duszę się!  Osoba w moim wieku nie może liczyć na to, że przeżyje jeszcze dziesięć lat - szkoda każdej chwili!  Myślisz, że lepiej wieczory spędzać w Mac Donaldzie? Tam już w ogóle nie ma żywych ludzi!" Znajomy uśmiechnął się...i zmienił temat na Buczę i miski klozetowe, które Rosjanie po raz pierwszy widzą na Ukrainie, i to jak im załatwili krążownik.  Wyczuł, że jego rozmówca czuje się coraz lepiej, a nawet, że poczuł jakiś rodzaj dumy, jak podczas okupacji, kiedy żartowano sobie z Hitlera.  Od kilku dni dręczył go widok porzuconego na ulicy ciała młodej dziewczyny, obok której leżało niemowlę.  Musiała z jakichś powodów wyjść na ulicę.  Znajomy zauważył, że próbuje opanować łzy. "No nie bucz już tak, Bodziu!" -  zażartował.  Najbardziej bolała go absurdalność tej śmierci - udręczenie po to tylko, żeby potem się wycofać.     

     

    

     Bratowa poradziła mu, żeby zamieszkał w przytułku, po tym, jak wyrzucą go z mieszkania. Może tam z nim pojechać, żeby obejrzał. I tak długo się na to czeka, ale powinien się tym zainteresować. Jest tam pawilon męski, żeński i mieszany.  Pozna ciekawych ludzi. Nie będzie uwięziony. Będzie mógł wychodzić nawet w nocy, oczywiście nie za późno, bo ośrodek jest w parku.  Dadzą mu jedzenie i wypiorą. Będzie lekarz. Jest tam też biblioteka i sporo książek.  "Masz tylko nas" - powiedziała - "Ale za chwilę może nas nie być.  Widzisz w jakim jesteśmy stanie zdrowia."  B.  przyjął te rady dla świętego spokoju, nie wspominając o tym, że nie będzie  mógł słuchać muzyki ani czytać własnych książek i że właściwie nie wiadomo, co miałby tam robić po zgaszeniu w sali światła i bratowa pojękując poszła położyć się, żeby na chwilę uwolnić się od bólu w krzyżu. Właśnie w tym momencie zaczęła się rozmowa o Hirohito. Narkoza zniszczyła wspomnienia brata, ale nie mogła pozbawić go pamięci przeczytanych książek i obejrzanych filmów.

     Około drugiej B.  dotarł w rejon mostu i poczuł się wolny jak ryba w wodzie...