Duchowość

          "Nie jestem całkiem pewna, czy teraz jest noc, czy dzień,

lato czy zima." - westchnęła Senna Mara - "Poruszam się 

bowiem w przestrzeni metafizycznej."

      "Nie ma powodu do niepokoju - odpowiedziałem 

bezwiednie - Nie powinien nas chyba zanadto gnębić symbolizm. 

Przypomniał mi się ten zapisek Lichtenberga. "Tylko 

niewielu ludzi rozważało należycie wartość  n i e b y t u. Pod 

pojęciem niebytu po śmierci wyobrażam sobie stan, w którym

się znajdowałem zanim zostałem zrodzony. Nie jest to właściwie

apatia, albowiem tę można jeszcze odczuwać, jest to raczej

całkowita nicość. Jeżeli w stan ów popadnę - jakkolwiek słowa

"ja"i "stan" nie są tu już w ogóle adekwatne - to będzie to coś 

całkowicie równoważącego życie wieczne. Gdy mowa o istotach 

odczuwających, to przeciwstawne nie są sobie b y t   i   n i e b y t, 

lecz   n i e b y t   i  n a j w y ż s z a   s z c z ę ś l i w o ś ć.  Sądzę,

że człowiek będzie miał się dobrze w którymkolwiek z tych 

stanów się znajdzie. Być  i  c z e k a ć, postępując zgodnie ze

swym rozumem - oto obowiązek, jaki winniśmy wypełniać, 

skoro nie ogarniamy okiem całości."  Czy to nie jasna myśl? -

      "- Lichtenberg, ten oświeceniowy karzeł - przenigdy!  

Nie jest tak!   Może niektórzy myślą, że duchy odprawiają 

jakieś szczególne misterium.  Przeciwnie, nie ma bardziej

nieszczęsnych istot.  Mogą tylko przyglądać się życiu w 

deszczu i we mgle, w zamieci i w błocie, pogrążone w mroku 

nocy i patrzeć na szczęście innych, a do domu nikt ich nie 

wpuści.  Ale najsmutniej jest wiosną.  Pies, który chłepce 

wodę z brudnej kałuży spija nektar życia, a my istoty do cna 

przenicowane w nicości jesteśmy po drugiej stronie szyby. 

Pragniemy, a nigdy nie zaznamy ukojenia. -"  

      "- Doprawdy nie wiem, skąd ten twój pesymizm, Maro?  

Spójrz na to tak: Płomień lampki gaśnie i już go po prostu nie 

ma, bo paliwo się wypaliło.  Jest to tak pewne, nawet w świecie 

metafor, dalekim od naukowego, a ty wciąż jak ćma lecisz w 

wygasły płomień życia. Wybacz mi, ale dla mnie po prostu nie 

istniejesz!   Jesteś nieledwie bezcielesnym widmem. -  

     "- Jakże głęboko się mylisz!   Przegoń tego karła!"

     "- Nie potrafię!  Musiałbym chyba wygnać rozum. Ale

posłuchaj jeszcze tego: "Dlaczego ropiejące płuco wysyła

tak słabe ostrzeżenia, a paznokieć tak mocne?"  Czy naprawdę

tak trudno ci poczuć, że nie istniejesz?  Jesteś bytem fikcyjnym,

jak skrzydlaty koń, albo złota góra, jednak nie możesz już

tego poczuć.  Tak więc nie masz najmniejszego nawet powodu

do troski czy smutku.  Zjawiasz się jedynie w naszej wyobraźni

jako jeden z jej podejrzanych ekscesów. -"

    "- Wspomnisz moje słowa!" - wysapała i znikła we mgle. 

    Powracałem do domu chłostany przez wiatr i deszcz, 

i w tym przedśmiertnym stanie widziałem wszystko jak owa 

mara. Ludzie mieli jeszcze jakieś życie, którego ja byłem 

pozbawiony. W nocnym skowycie duszy zapomniałem zupełnie 

o tym karle. Jest tylko jeden stan - pustka, bezgłośne łkanie, 

mrok, samotność...

    Aż nagle widzę, jak podchodzi do mnie jakiś pokurcz i 

pokazuje mi przemoczoną kartkę, na której napisał:

"Ludzie najzdrowsi, najpiękniejsi, najproporcjonalniej 

zbudowani to ci, którzy zgadzają się ze wszystkim. Gdy na

człowieka spadnie jakieś kalectwo, wówczas zaczyna on także

mieć własne poglądy."   Próbowałem go wyminąć, ale

dopadł mnie przy jakimś drzewie i podetknął pod nos To:

"Mylić się jest w tym sensie rzeczą  l u d z k ą, że zwierzęta

mylą się rzadko tylko, albo w ogóle - co najwyżej najmądrzejsze

z nich."

    - Jesteś wielkim człowiekiem! - wyznałem - A właściwie

byłeś nim za życia. Cieszę się, że cię spotkałem...Jak cudowną

rzeczą jest wątpienie! - 

    Skromnie nie odpowiedział...A może był to tylko jego 

cień, który skakał w mroku na wietrze jak przemoczony 

konik polny...  

    

      

 

 

     Cytaty z myśliciela pochodzą z książki "Georg Christoph Lichtenberg. Pochwała 

wątpienia. Bruliony i inne pisma." (słowo/obraz terytoria, przekład Tadeusz Zatorski). 

Na zdjęciu jeden z uroczych obrazów Leonory Carrington.