Zgubna namiętność. Ostatnia opowieść inspektora Nezumi

       

      Inspektor Nezumi popatrzył na mnie z 

niedowierzaniem. 

      - Czy naprawdę chcesz jeszcze o mnie pisać? - spytał.

      - Może jeszcze tyko jedną opowieść. -

      - Dobrze...W takim razie posłuchaj!  

    Moje zainteresowanie zbrodnią było nie tylko 

praktyczne, ale i teoretyczne.  Było pragnieniem 

przeniknięcia tego, co nazwałbym filozofią zła we wszelkiej, 

także nieuświadomionej przez sprawcę postaci.  Aż w końcu 

stanąłem przed pytaniem "Czy czyjeś istnienie może być uznane 

za mniej wartościowe, albo złe?"  

    Jest wojna i cierpienie, które wywołuje współczucie i

odruchy solidarności.  Ale przy okazji, niejako w tle,

segregacja ludzi na tych, których milionami z entuzjazmem 

przepuszcza się przez granicę i na tych, którzy mają umierać 

na bagnach, ponieważ w mniemaniu władzy roznoszą insekty 

i choroby, i są małymi terrorystami, nasłanymi przez wroga. 

A co by to było, gdyby udzielić im pomocy?  Przecież byśmy

zbankrutowali!   Albo, co gorsza przyjąć do domu.  Oblicza

się, że w Polsce jest już grubo ponad pięć milionów "gości"

z Ukrainy.  "Gość w dom, Bóg w dom!"  Ale nie dla 

"nielegalnych" podludzi!   

   Polska jest daleko ode mnie i aż dziwię się, że mnie ona

jeszcze interesuje, może dlatego, że mam tu przyjaciół,  ale już 

choćby z tego widać, że ludzkiemu życiu nie przypisuje się 

jednakowej wartości, a moralność podporządkowana  jest 

politycznej manipulacji.  Ci sami ludzie, których wzrusza

cierpienie jednych dzieci, są obojętni na śmierć dziesiątków 

czy nawet setek tysięcy dzieci w takim Jemenie na przykład. 

Czy się to nazwie hipokryzją, czy jakoś inaczej, takie są fakty. 

Nasza wrażliwość bywa selektywna, czasem aż do patologii.

    Hitlerowski oprawca potrafił jedną kulą przestrzelić czaszkę 

żydowskiej matki i dziecka, a potem wracał do domu i z czułością 

brał na ręce własne dziecko.  Oczywiście nie chodzi mi o snucie 

jakiejś analogii, ale o odpowiedź na pytanie, czy możemy 

decydować o tym, kto ma prawo do istnienia, albo do godnego 

życia.  Jeśli uznamy, że jedni ludzie mają do tego prawo, a innych 

należy tępić jak prusaki, to pojawia się przed nami człowiek z 

wąsikiem i przedziałkiem, gestykulujący mocno na wiecach 

oświetlonych lasem płonących pochodni.   On nie pozwoli 

sobie odebrać przestrzeni życiowej.

      - Doceniam Twe filozoficzne zainteresowania Inspektorze, 

ale być może niepotrzebnie moralizujesz.  Jemen jest

przecież daleko!   Zdecydowanie wolę słuchać Twych 

uroczych opowieści.  Pamiętasz może, jak zdemaskowałeś 

Poirota? -  

     

      - Doskonale pamiętam to spotkanie w pociągu mknącym

z Exeter do Londynu.  Poirot musiał uznać mą wyższość 

i pokajać się wewnętrznie z powodu popełnionej przez

siebie zbrodni.  Ale filozoficzne pytania nie przestają mnie

niepokoić.  Stąd te uwagi o niewinnych dzieciach, a dodałbym

do tego także staruszków a nawet zdrowych mężczyzn, o ile

odmawia im się prawa do istnienia.  Do pytania o to, czy i

jak ze złem można walczyć, świadomie nie przechodzę.  

Czy należy być terapeutą, czy raczej żandarmem, czy wojna 

i przemoc mogą być usprawiedliwiane, czy zło można

obłaskawiać, czy istnieje walka bez przemocy prowadzona w

duchu miłości.   Zbyt wiele pytań bez odpowiedzi jak na krótką 

rozmowę...Zatrzymajmy się w tym miejscu!  Niepokojące 

jest to, że człowieka nie ocenia się ze względu na to, jak 

postępuje, ale na to, kim w naszym wyobrażeniu czy przekonaniu 

jest.  Może nie być terrorystą, a palestyńskim dzieckiem, ale 

wiadomo, że tamtejsze dzieci  podkładają bomby - tak 

przynajmniej twierdzą POBOŻNI ŻYDZI i dlatego należy do 

nich strzelać. A ktoś inny jest, że użyję eufemizmu z podwórka 

"homo niepewny", a na takich w Iranie wykonuje się karę 

śmierci. I nie chodzi o jakieś szaletowe gwałty, a o miłość.  

"Twarde prawo, ale prawo" - powie ktoś. 

     - Opowiedz coś lepiej, Nezumi.  Czytelnicy na to czekają. 

Choć nie jestem wcale pewien, czy ich mam.  Ja staram się

nie filozofować.  Po prostu lubię takie opowieści.  A twoje

wynurzenia odbierają ci jakąś cząstkę zasłużonej sławy jaką

się cieszysz. -  

     -  I czy wolno masakrować ludzi w imię rzekomej obrony

demokracji?   Mój znajomy liberał uważa, że jest wielka

różnica, czy strzela się do demokraty, czy do wroga

demokracji.  A spytam jeszcze nieco przewrotnie: "Czy

na świecie jest tylko jeden zbrodniarz?"  I czy trzeba było

masakrować miliony niewinnych ludzi, żeby ukarać jednego 

zbrodniarza?  Oczywiście mówi się: "Oni wszyscy są winni,

w końcu go wybrali.  Są tacy sami jak on.  To kwestia 

mentalności."   I tych znawców mentalności jest tak wielu,

że lepiej nie wchodzić między wrony... - 

    - Ale pokazałeś mi zdjęcie?   Jest na nim nieco roznegliżowana

młoda kobieta w białej sukni z widniejącymi na niej uroczymi 

kościotrupami.  Wygląda na rozleniwioną i gotową na przyjęcie 

kochanka. Czy zatem chodzi ci o dywagacje natury estetycznej?   

Czy o to, że wszyscy kiedyś umrzemy, a akt seksualny prowadzi 

do narodzin, które w sposób nieunikniony kończą się śmiercią?  - 

    -  Widzę, że nie da się z tobą dzisiaj rozmawiać na poważne

tematy Nazumi.  Oczywiście ma to związek z mą opowieścią:

   "Pewna dziewczyna była kurtyzaną, nie gejszą, ale kobietą

zdobywającą mężczyzn, nazywaną niegdyś heterą.  Była 

jeszcze młoda i niedoświadczona, ale lubiła swe zajęcie.   

Było to w czasach, kiedy nie było łatwo dostępnej

pornografii i kobiety były jeszcze w ogóle fizycznie potrzebne, 

a nie każdy szukał partnerki po burdelach.  Pasją tej Sumiko 

było uwodzenie bogatych, albo interesujących mężczyzn po to, 

aby wzbudzić w nich miłość a następnie doprowadzić do 

ruiny.  W Londynie było sporo takich kobiet, ale nie wszystkie 

odnosiły podobne sukcesy jak Sumiko.   Szejk z Emiratów, który 

udostępnił jej swój pałac nad kanałem wpływającym do Tamizy, 

strzelił sobie w łeb.  Rosyjski emigrant i potentat  zakończył

życie w nurtach rzeki.  A potem było jeszcze kilku kolejnych. 

Aż kiedyś przyszła do mnie dziewczyna i ze łzami w oczach 

wyznała, że Sumiko odebrała jej kochanka. 

     - Ale dlaczego?   Nie był bogaty, ani przystojny, ani

inteligentny, ani szczególnie wrażliwy, a ja go tako kochałam!    

A ta...odebrała mi  go!   Proszę pana o interwencję. Boję 

się, że doprowadzi go do samobójstwa.  To jest zbrodnia!  

On naprawdę niczym się nie wyróżniał. Szary jak mysz.  

Nawet sobie koszuli nie uprasował.  Guziki mu trzeba było

przyszywać!  Dlaczego akurat ON?   Rozumiałabym jeszcze,

gdyby miał skłonność do perwersji, których nie potrafiłabym

zaspokoić.  Ale to miernota bez wyobraźni!  A w 

dodatku jest raczej brzydki i namolny, starszy ode mnie. 

Znalazłam ją, a ta roześmiała mi się w twarz i powiedziała:  

"Jak będę chciała, to mu odgryzę!  Jestem namiętna."  Ratuj 

go, Inspektorze!   Ja się w ogóle obawiam, że może ona

to lady boy, wie pan, taka, co ma członek?  Jeśli będzie pan

tego oczekiwał, to dla dobra sprawy chętnie oddam się panu 

kilka razy. - 

     -  Proszę się uspokoić.   Chciałbym pani pomóc, ale 

istnieje kilka przeszkód.  Nie można reagować na coś, co

się jeszcze nie wydarzyło - mam na myśli ewentualne 

samobójstwo pani ukochanego. Poza tym kodeks karny 

nie przewiduje kary za doprowadzenie kogoś do samobójstwa.

Robimy to często w naszej pracy, ponieważ jet to legalne. 

Ja tego oczywiście nie robię, bo jak pani zapewne słyszała,

jestem człowiekiem szlachetnym a nie prostakiem, który

sam wymierza sprawiedliwość.  I proszę nie myśleć, że

oczekiwałbym od pani podobnej ofiary, w zupełności 

wystarczyłoby mi pani uznanie.  -

       - Ale, trzeba coś zrobić!  Może powinnam ją otruć, ale

jak?  Albo uwieść ją, jeśli jest lesbijką.  Nie potrafię! 

Czuję się taka bezradna.  Proszę mnie chociaż przytulić!  -

      Położyła mi głowę na kolanach a ja pogłaskałem ją

jak córeczkę, ale samemu zrobiło mi się smutno. 

     - Zapewne pani partner jest studentem?  -

     - Nie... Pracuje w sklepie z rybami.  Sprzedają tam też

rekiny.  U pewnego Portugalczyka.  Ale nie stoi za ladą,

bo jest "ugly"!    Mówią na niego skośnooki żółtek! 

To tam go złowiła!   - 

     - Biedny człowiek. Współczuję mu, choć Japończycy cieszą 

się w Londynie na ogół dość wysokim statusem społecznym. 

Ale może jest mu, wybaczy pani, z tym dobrze.  -

     - Nie odzywa się do mnie.  A kiedy dzwonię odkłada

słuchawkę.  Boję się o niego. Odchodzę od zmysłów! -

    - Pomogę pani. - powiedziałem.  

    Nie było to całkiem szczere. Właśnie dostałem informację,

że student Otake, który pracował w sklepie rybnym, 

został znaleziony martwy na stacji metra.  Nie mogłem 

jej o tym powiedzieć.  Nie wiem, jak się ratuje zemdloną

kobietę.   Następnego dnia dowiedziała się o tym z gazety.

Była żądna zemsty i wykrzyczała, że "Zatłucze to ścierwo!",

którego tak broniłem.  Zwróciłem jej uwagę, że taki czyn,

jakkolwiek chlubny, jest zagrożony karą do dwudziestu 

pięciu lat pozbawienia wolności.  Oczywiście istnieją 

okoliczności łagodzące, ale nie wiadomo, czy sąd weźmie

je pod uwagę...Roześmiała się tylko. Trzeba przyznać, że

należała do kobiet, którym gniew przydaje osobowości

i urody, i które to zauważają.  Widziałem, jak delektuje

się mym zakłopotaniem. 

      Chciała śledzić Sumiko, ale nie wiedziała nawet, gdzie

ona mieszka.  Nie należała bowiem do wolnego świata 

celebrytów i milionerów. Była skromną i zahukaną studentką 

psychologii o niewielkich aspiracjach intelektualnych. 

Wystarczało to  jej jedynie do komentarzy w rodzaju: "Udana 

racjonalizacja!", "Jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co

się ma!",  "Piramida Maslowa",  "Rozbuchane ego Narcyza." 

Zbyt łatwo nikła w tłumie.  Jednak wiedziony mą niezawodną 

intuicją zacząłem coś podejrzewać. I nie minęło kilka dni, a

moje podejrzenia zmieniły się w pewność, bowiem dziewczynę 

wyłowiono z Sekwany.  Utopiła się tam, chcąc ukryć fakt, że 

to ona była poszukiwaną przez siebie Sumiko."

      -  I tak po prostu mam o tym napisać? - spytałem.

      - Tak. Starzeję się. Umiem przyznawać się do porażek...  

        

 

 

    -