Droga w zaświaty

                                                                   zdjęcie nazumi13 

 

       Są noce, które odsłaniają przed nami jakąś

tajemnicę, niezależnie od tego, czy śnimy,

czy wypełniamy je kontemplacją. Ale istnieje

też ślepy i głuchy, kamienny sen bez snów,

który, jak mówi poeta, uczy umierać człowieka.  

      Idąc topolową aleją Aurelio poczuł, że 

prowadzi ona w mrok zaświatów i że nie ma z niej 

powrotu.  Orfeusz mógł powrócić z podziemnego

świata, ponieważ zszedł do niego jako żywa, czująca

istota, a nie jako mara pozbawiona pamięci i czucia,

ale niewielu śmiertelników spotkał podobny los.  

Gdzieś po drodze kończą swój fizyczny żywot.

W zimową noc drzewa wyglądały  jak upiorne cienie.  

Myśl ta nasuwała mu się tak nieodparcie, że

wprawiała go w drżenie nad którym nie potrafił

zapanować, ponieważ było w nim coś fizycznego i 

do kości przenikającego. 

    Za dnia topole są o tej porze roku wyschnięte

i poszarzałe, i aż nie chce się wierzyć, że niedługo 

wstąpią w nie życiodajne soki  i okryją się zielenią.  

Nocą wchodzi w nie jakieś ukryte życie, choć nie 

wiadomo, czy przywiewa je lodowaty wiatr, czy 

opada z mgłą.  Człowiek  jednak schnie jak liść, 

wchodzi w ziemię i więcej nie powraca.  Można go 

też spalić w ogniu jak jesienne liście. 

     Należało może zawrócić, ale za bardzo tęsknił 

za Jej obecnością, nawet jeśli jej postać rozwiewała 

się w mroku jak zjawa.   Wciąż widział ją  taką

jaką była kiedyś.  Ale skąd możemy wiedzieć, czy

w zaświecie czas nie upływa tak samo jak tutaj.

A wtedy musiałoby się zmienić nasze postrzeganie,

o ile oczywiście zjawy, widma i upiory mogą się 

starzeć i zmieniać.   Aurelio zastanawiał się nad

tym.   

      W otchłani  nocy jego wzrok wyostrzał się i 

dostrzegał więcej niż na jawie, choć nie miał 

wątpliwości, że śni sen podobny tylko do życia, 

którego już nie ma, a może nawet  tylko sen o 

jakimś dawno prześnionym śnie.  

      Od dawna już myślał o sobie w czasie 

przeszłym.   Nie liczył przeżytych lat, ale dni. 

Myśl, że dziesięć lat upływa jak chwila może być

przygnębiająca, ale kiedy się pomyśli, że to nieco

mniej niż cztery tysiące dni, to wszystko się 

wyjaśnia. Nic bowiem nie przemija równie szybko 

jak kolejny dzień. A ile takich dni mu jeszcze 

pozostało?   Obliczył nawet kiedyś, ile sekund 

żyje przeciętnie człowiek.  Nie było ich wcale tak 

wiele.  I  to już koniec?  Tak nagle!   I wszystko 

będzie na świecie takie samo z wyjątkiem tego 

drobiazgu, że nas nie będzie?  A przecież 

człowiek ma duszę!   Czy  myśl o jej nieśmiertelności 

to marzenie ściętej głowy?

      Chociaż wiedział, że jest u kresu swej wędrówki

i zachłanna przeszłość zagarnia wszystko, miał 

jeszcze jakieś szczątkowe marzenia i czuł

ich przedśmiertne drgawki, jak zraniony motyl

albo ćma, która nie przestaje trzepotać skrzydełkami

nim spłonie w ogniu.  

      Jednym z takich pragnień było pragnienie 

ujrzenia jej jeszcze raz choćby na chwilę, usłyszenia

jej głosu, poczucia dotyku jej dłoni.   Nie wiedział 

już nawet po której jest stronie i czy nie przekroczył 

bezwiednie  granicy oddzielającej życie od śmierci.  

Śnieg wydawał mu się rojem owadów brzęczących w 

śmiertelnej ciszy, a wiosna nie różniła się od zimy.  

       Już myślał, że za chwilę się zjawi, kiedy 

okazywało się, że miną kolejne lata zanim być 

może to nastąpi i tak ta oczekiwana chwila odwlekała 

się bez końca.  Dlatego właśnie mocą swej 

wewnętrznej magii zamieniał  lata w dni. Inną jego 

ideą była idea trwania duszy w wieczności.  

Ciało, wiadomo, zemrze,  ale wyobraźmy sobie życie 

jako rozdarty sznur pereł, które upadły w błoto, 

albo w śnieg.  Sam sznur już właściwie nie istnieje, 

ale perły leżą rozsypane jedna obok drugiej, choć 

trudno je zauważyć we mgle.  I tak jest ze wszystkim, 

co kiedykolwiek się wydarzyło, bowiem zaistniawszy 

nie może przestać istnieć.  A co więcej, różne

zdarzenia życia można ułożyć obok siebie, 

jakby nie było "przedtem" i "potem", a czas nigdy

nie istniał.  W tym właśnie sensie także dusza nie

umiera.

        Kiedy kat ścinał jej głowę miała na sobie taki

sznur pereł.  Dźwigała go dumnie na łabędziej szyi. 

Być może niektóre z tych pereł były unurzane 

we krwi.  Aurelio wymyśliłby nawet Boga, żeby ją 

wskrzesić, ale jej głowa potoczyła się gdzieś być 

może czując jeszcze ból po oddzieleniu od reszty 

ciała.  Ludzie rzucili się, aby pochwycić perły, ale 

żołnierze zaczęli do nich strzelać.  Niemniej paru 

z nich, o wyglądzie wieprzy, porwało kilka.  Gdzie 

potoczyła się głowa - nie wiadomo.   Mogła wpaść 

do pobliskiego stawu.   Nie miała już jednak dla 

nikogo żadnej wartości.  Ciało zaś można było

pochować bez głowy.

        A może tak wcale nie było?  Ktoś mu opowiadał

o okolicznościach jej śmierci, ale skąd wiadomo, że 

tego nie zmyślił?  Zresztą wzmianka o wieprzach 

wygląda na tani  chwyt literacki i jest zapewne 

późniejszą interpolacją. Podobno przed egzekucją 

kazano jej odczytać przed tłumem napisaną wcześniej 

mowę. 

      "Boże Przenajświętszy i wy, moi zacni Sędziowie,

wiedzcie, że chociaż jestem winna, jestem całkiem

niewinna. Dlatego umierając skruszona nie czuję 

skruchy.   Idę stąd prosto do nieba, pod skrzydła

aniołów, a Ty przyjmiesz mnie z otwartymi 

ramionami."   

       Chciano jej przerwać tę bezbożną mowę, ale

właśnie ją skończyła.

       - Czy nie masz nic do dodania?   Wiedz, że 

czeka na ciebie Jezioro Ognia.   Z miłości do ciebie 

jako naszej bliźniej zamieniliśmy stos na mniej 

udręczające zadośćuczynienie.  Teraz jednak

postanawiamy dodatkowo odrąbać ci dłonie

i przypalić je żywym ogniem.  Wyrwiemy ci też

język, ale dopiero aż wykrzyczysz swój ból. 

Przez brak skruchy dopełniłaś bowiem miary 

otchłani grzechu.  -

       Ktoś szepnął coś do ucha mówiącemu, a ten 

rzekł:

       - Słuszna uwaga proceduralna. Po odrąbaniu 

dłoni kikuty tej damy zanurzymy w siarce, aby rana 

mocniej doskwierała, a dopiero potem ją przypalimy.

Aby przedłużyć twą mękę podamy ci opium.  Czy

chcesz wyznać swe grzechy?  Zapewniam cię, że 

poczujesz ulgę jak nowo narodzona.  - 

       - Doskonale je znacie.  Nie potrzebujecie mych

wyjaśnień.  - odpowiedziała.

      Kiedy oprawca chciał  wyrwać jej język, odgryzła

go i splunęła mu nim w twarz.  Udrękę przerwano

i konsylium udało się na naradę jak zakwalifikować

ów czyn.  Było to konsylium, bo kara miała 

uzdrowić choćby w niewielkiej cząstce jej duszę. 

Podobno język wiedźmy zmienił się w żabę, inni 

podają, że w ślimaka i zniknął gdzieś w trawie.  

Jeszcze inni mówią, że miała dwa języki i kiedy 

wypluła jeden, palnęła dręczycielom siarczystą

mowę.   Jednak Magister Zacharias nie potwierdza

tej wersji, zauważając, że podobna dwujęzyczność

jest u wiedźm dość rzadka,  choć w "Zagadnieniach

przyrodniczych" Arystotelesa nie takie dziwy są 

opisane.  Sądzi on, że ostatnie chwile życia spędziła

w wewnętrznej ciszy. 

      Nie wiemy, co wydarzyło się dalej, ale przypuszcza 

się, że sentencję poprawki do wyroku układano na 

łodzi, która niebezpiecznie przechyliła się, a opici

nieco winem  sędziowie i kapłan wpadli do rzeki i 

pożarły ich krokodyle. (Według innej wersji 

skonsumował ich hipopotam).  Mimo to miłosiernie 

ścięto jej głowę, ale dopiero na zakończenie  

kwalifikowanej egzekucji, zgodnie z rzymskim 

przysłowiem "Twarde prawo, ale długie cierpienie."

        Aurelio myślał o tym wszystkim z wielkim 

smutkiem, ale i z nadzieją, że ją za chwilę zobaczy,

taką, jaką widział przed rozstaniem. Jego 

marzenia o tej chwili były tak wnikliwe, że

wyobrażał sobie każdy szczegół dotyczący jej 

wyglądu, gestów i twarzy, jej uśmiech i to, co 

powiedziała, a nade wszystko głębię  jej oczu.

Tkwił w tym marzeniu jak w kokonie.  I tak minęło 

mu całe życie.  Szedł teraz drogą, z której już się 

nie powraca i wiedział, że jego obawa zmieniła się 

w pewność, jaką dać może człowiekowi jedynie 

śmierć.